قصه به "سر" رسید و من، ز غصه دق نموده ام
به پای نیزه های غم به کربلای غصه ها

قصه به "سر" رسید و من، شهر به شهر و کو به کو
ز کربلا روانه ام به نا کجای غصه ها

بر سر نیزه جلوه گر ، جلوه روی ماه یار
حال و هوای من زغم ، حال و هوای غصه ها

گاه به نیزه می روی ، گاه به تشت زر شوی
با دل من چه می کنی ز ماجرای غصه ها

ز پشت بام خانه ها سنگ به سر چو می زدند
چه می کشید خواهری به کوچه های غصه ها

گاه به مجلس یزید گه به خرابه می روی
تویی جدا ز پیکر و منم خدای غصه ها

ای مه دلربای من ، غم شده همنوای من
تا به ابد ز داغ تو، من و وفای غصه ها