با برادر داغ مادر دیده است
داغ بابابا و برادر دیده است

با برادر یار و غمخوار است او
مثل عباس علمدار(ع) است او

بر سر نی جلوه رنگین کمان
پای نیزه خواهر از غم ناتوان

زینب(س) مظلومه  یعنی یاعلی(ع)
زن ولی صابر چو ایوب نبی

زینب مظلومه(س) یعنی کربلا
غصه و رنج و الم بی انتها

زینب مظلومه(س) یعنی یا حسین(ع)
عمر را طی کردن اما با حسین(ع)

معنی زینب(س) صبوری تا خداست
کربلا با نام زینب(س) کربلاست

زینب (س) مظلومه یعنی تشت زر
راس خونین ، کعب نی، چشمان تر

زینب(س) مظلومه یعنی بی کسی
یک بیابان غصه و دلواپسی

زینب(س) مظلومه  یعنی اشک غم
کربلا تا شام در بند ستم

زینب(س) مظلومه یعنی یا رسول(ص)
یک جهان اندوه از داغ بتول(س)

گرچه زینب را نمی بودی فدک
مثل مادر خورداز دشمن کتک

در امام خحویش فانی گشته بود
از همه وابستگی ها رسته بود

چون امام عصر خود را می شناخت
جان به کف از بهر یاریش شتافت

داغ صد گل گرچه او را پیر کرد
کربلا را صبر او تفسیر کرد

کانال تلگرام ما

 http://telegram.me/ashkeshafagh

کاروان ره توشه اش حزن و غم است
کارشان اندوه و اشک و ماتم است

 گر چه محزون و عزادار آمده
کاروان با شوق دلدار آمده

چادر زن ها پر از گرد و غبار
دیده ها از خون دلها اشکبار

گونه ها از ضرب سیلی نیلگون
دامن از اشک دو دیده پر زخون

کاروان آمد کنار قبر یار
فرصتی شد تا بگرید زار زار

قافله با رسم و آداب تمام
بر شهیدان کرد تعظیم و سلام

السلام ای اختران سوخته
عالمی را درس عشق آموخته

السلام ای جسم های چاک چاک
جسم های آرمیده زیر خاک

السلام ای ماه و ای خورشید دین
السلام ای معنی حق الیقین

السلام ای حنجر خشک از عطش
ای ز فرط تشنگی بنموده غش

السلام ای معنی ام الکتاب
ای که جسمت ماند زیر آفتاب

السلام ای جسمهای سر جدا
مانده زیر آفتاب کربلا

زینب کبری(س) امیر کاروان
بر سر قبر برادر روضه خوان

من چهل منزل ز غم می سوختم
روز و شب از داغ تو افروختم

من چهل وادی کشیدم رنج و غم
قامتم از درد هجران تو خم

روز و شب بودم ز داغت بی قرار
گریه کرده چشم من بی اختیار

خیمه ها می سوخت ، زینب(س) بیشتر
حرف مردم زد به جانم نیشتر

چون فتاد از ناقه طفلی روی خاک
جانم از تن شد برون، روحی فداک

لحظه لحظه مرگ خود را دیده ام
من چهل منزل ز غم نالیده ام

چوب چون میزد به لبهایت یزید
خون دل از دیده گانم می چکید

بر سر نی راس خونین تو بود
گونه های دخترت هم شد کبود

بوسه زد بر حنجر تو خواهری
بعد هم دیدم سرت خاکستری

من چهل منزل مصیبت دیده ام
من ز باغ غصه ها، غم چیده ام

کاش من هم مثل تو در کربلا
می شدم در راه دین حق فدا

خاک کوی تو برایم توتیاست
بی تو این دنیا مرا دار عزاست

ای که نامت زینت عرش خداست
تا قیامت از غمت ماتم بپاست  

هست موضوع سخن چون اربعین
ماجرا را شرح گویم اینچنین

اربعین یعنی چهل شب اشک و آه
بر سر نیزه سر خورشید و ماه

اربعین یعنی ستم بعد از ستم
اشک و اندوه و عزا و حزن و غم 

اربعین یعنی دوباره کربلا
اربعین یعنی بلا بعد از بلا

اربعین یعنی چهل منزل فراق
گریه ، ناله ، اشک در راه عراق

اربعین یعنی عزای بی حساب
اربعین یعنی که دل های کباب 

دامنی از اشک دیده همچو یم
اربعین یعنی دلی لبریز غم

اربعین یاد آور ظهر عطش
کودکان تشنه لب در حال غش

اربعین یعنی که در بزم شراب
چوب خوردن بر لب ام الکتاب

اربعین یعنی نگون از صدر زین
کودکی از داغ  بابا دلغمین

خار در پا، اشک غم در دیده ها
اربعین یعنی جفا بعد از جفا

بر سر نی راس خونین خون چکان
خواهری در پای نیزه قد کمان

اربعین یعنی سری در تشت زر
بر سر نی هم، سری همچون قمر

اربعین یعنی غل و زنجیر و نی
خوردن از جام بلا پیوسته می

پای ها از خار تاول ها زدند
ناله ی اطفال گریان هم  بلند

اربعین یعنی سری از تن جدا
اربعین یعنی میان خون شنا

دود و آتش، خیمه های سوخته
اربعین یعنی دلی افروخته

کودکی از ناقه گر شد سرنگون
غم روی غم ها شود آن دم فزون

گر خورد سیلی به رویش بیشتر
می زند بر جان آدم نیشتر

گوش او گر پاره گردد از ستم
خانه ی دل می شود لبریز غم

اربعین یعنی دو چشم اشک بار
تا نفس باقیست گریان زار زار

جان زینب (س) بود اینک در مزار
داغ زینب(س) بود اما بی شمار

بود گرم گفتگو با جان خود
خون دل می ریخت از چشمان خود

سرگذشت کاروان را شرح داد
درد دلها کرد و غم بر غم نهاد

گِرد زینب(س) جمع اهل کاروان
زینب کبری(س) هم آنجا روضه خوان

روضه ی ظهر عطش را باز گفت
قصه را با شیوه ای ممتاز گفت

پاره شد بغض و همه گریان شدند
پای تا سر جملگی طوفان شدند

آبیاری شد زمین از اشکشان
جای هر قطره بر آمد صد اذان

شاخه ها روییده شد از هر اذان
رفت هر شاخه به سوی آسمان

زنده شد اسلام و احیا گشت دین  
کربلا شد ملک هستی را نگین

از غمت رخت سیه بر تن اهل دو جهان  
کار صبح و شبشان ندبه و سر گردانی است

سوخته در غمت آقا به خدا سینه ی ما  
حال و احوال همه اهل جهان بحرانیست

گر علی(ع) داد ندا فزت و رب الکعبه
پسری نیز به دنبال پدر قربانی است

قطره ی اشکی و تا عرش خدا پیمودن
در عزای تو همه ناله ی ما عرفانی است

کار تو ظهر عطش معجزه عشق خداست
تا ابد کار همه عالمیان حیرانی است

سر تو بر سر نی جلوه گری کرد بسی
کار ما در غم تو بی سر و بی سامانی است

چون که ویرانه نشین اهل و عیال تو شدند
کار ما دلشدگان در غمشان ویرانی است

خلوت گزیده ایم همه با خدای خویش
اینجا خرابه نیست که کوه حرای ماست

بالای نیزه راس حسین ابن فاطمه(س)
فرمانروا و تاج سر و مقتدای ماست

ما را اگر چه در غل و زنجیر بسته اند
از ما هزار شکر که راضی خدای ماست

راضی خدا ز ماست نباشد دگر غمی
زیرا رضای حضرت داور رضای ماست

در هر کجا مبلّغ اسلام و مذهبیم
احیای دین حضرت داور بنای ماست

در نینوا ز نای حسین (ع) آمد این ندا
هیهات من الذله، که قالوا بلای ماست

هر روز روز حادثه، هر قطعه کربلاست
هر گوشه از خرابه به حق نینوای ماست

هر دیده ای که در غم ما ریخت اشک غم
لبریز نور و روشنی بشود، این دعای ماست  

به سوی شام غصه ها روانه کاروان غم
 و ساربان سنگ دل به نیزه سر گرفته است 

دخترکی سه ساله با موی سپید دیده اید؟
از چه دو دست خویش را او به کمر گرفته است؟

بود سر عموی او به نیزه در مقابلش
پیش دو چشم دخترک قرص قمر گرفته است

دختر قد خمیده ای که دور بوده از پدر
هوای دیدن پدر وقت سحر گرفته است

اگر چه در غم پدر ز دیده خون گریسته
ولی به روی دامنش درّ و گهر گرفته است

در عجبم که آسمان چرا نگشته واژگون
دیده شده پر از غم و سینه شرر گرفته است

از آن سفر گذشته است اگر چه سال ها ولی
چه اشکها ز چشم ما از آن سفر گرفته است

خاطره های دخترک تمام رنگ غصه داشت
قصه به سر رسیده و دیده ی تر گرفته است

در کار من ار چه بود صد ها مشکل
با یاری او رفع گرفتاری شد
***
گفتم رقیه (س) از غم او دل دو نیم شد
صد غصه در سرای دل من مقیم شد

از داغ دختر خرابه نشین تا به روز حشر
ماهی است غصه دار و به غم یاکریم شد  
***
ما در غم رقیه(س) عزادار گشته ایم
از درد داغ او همه بیمار گشته ایم

او چون به بند ظلم گرفتار گشته بود
ما هم به دام غصه گرفتار گشته ایم
***
پهلو سیاه، گونه اش اما کبود بود
راس برادر و پدرش بر عمود بود
 
آتش به خیمه ها زده بودند و دخترک
با قامت خمیده به حال سجود بود
***
 یک کودک سه ساله ولی گونه ای کبود
راس پدر مقابل او بر سر عمود

حلال مشکلات بشر دست های اوست
با دست های کوچک خود صد گره گشود
***
شد نیمه شب و رقیه(س) بابا می خواست
بر حالت خود، دم مسیحا می خواست

راس پدرش در طبقی نزدش بود
این دختر دلخسته تسلا می خواست 

بعد روز حادثه از خاک می جوشد بلا
از دو چشم آسمان هم اشک ماتم می چکد

قصه را آدم شنید و سالها خون گریه کرد
خون ز چشم حضرت خاتم دمادم می چکد

ظهر عاشورا شد و رنگ دو عالم شد سیاه
تا جهان باقیست خون از چشم عالم می چکد

تا قیامت رنگ غم بر چهره دارد این جهان
اشک غم بر گونه اش مانند شبنم می چکد

هر کسی بشنید شرح غصه را شد دلغمین
اشک او از چشمه سار دیده نم نم می چکد

نیست ماهی جز محرم ثبت در تقویم ما
دم به دم از چشم ما ماه محرّم می چکد

اگر چه کاروان را سوی بزم شام می بردند
لب بابا و ضرب چوب و جام غصه ها در پیش

چو می بردند ما را رو به سوی خانه های شهر
غم و  زخم زبان و سنگ بام غصه ها در پیش

اگر چه کاروان سرتا به پا لبریز غمها بود
غم و درد و مصیبت ها، سلام غصه ها در پیش

در عالم هیچکس مانند ما نادیده رنج و غم
بلا بعد از بلا، درد و دوام غصه ها در پیش

اگر چه بارها مردیم در ظهر عطش اما
برای کشتن ما اهتمام غصه ها در پیش   

چنان بار مصیبت خم نموده قامت ما را
که تسلیم غمیم و احترام غصه ها در پیش

چهل منزل صبوری،غصه و اندوه و درد و غم
سپس تا بی نهایت ازدحام غصه ها در پیش  

از اول غصه ها با ما سر ناسازگاری داشت
شد از کوچه شروع و التزام غصه ها در پیش