زینب(س) که قامتش ز مصیبت خمیده است
زانو کشان به قبر برادر رسیده است

چون کشتی نجات بشر واژگون شده
از خون دل دو دیده ی او رود خون شده

اعضای کاروان همه هستند نوحه گر
آن یک زند به سینه و آن دیگری به سر

حالا دوباره واقعه تکرار می شود
زینب(س) به کوه غصه گرفتار می شود

کشتی شکست و غافله شد غرق بحر غم
هر دیده زین مصیبت عظماست همچو یم

این کاروان ز گریه ی خود محشر آفرید
از بهر حفظ دین همه جا لشگر آفرید

از ناله های غافله سالار کاروان
اسلام منتشر شده در کل این جهان

زینب(س) به ناله عالمیان را خطاب کرد
شرحی به آیه آیه ی ام الکتاب کرد

معنای آیه آیه ی قران حسین(ع) اوست
تفسیر آیه ها همه اشک دو عین اوست

با اشک دیده ترجمه ی وحی می کند
امر به نیکی و ز بدی نهی می کند

با اشک دیده باعث احیای دین شده
علم الیقین ما همه حق الیقین شده

با اشک زینب(س)است که اسلام زنده است
از ناله های اوست که احکام زنده است

فتح المبین نموده به اشک چکیده اش
سیراب باغ دین شده از آب دیده اش

احیاگر ولای علی(ع) اشک و آه اوست
هر شیعه مفتخر که یکی از سپاه اوست

برگشته زینب(س) از سفری پر مخاطره
با قلب پر مصیبت و لبریز خاطره

زینب(س) کنار قبر برادر عزا گرفت
آهی کشید و غم همه جا را فرا گرفت

باران اشک و سیل غم و رعد و صاعقه
شد کربلا دوباره همان ظهر واقعه

زینب(س) تمام خاطره ها را بیان نمود
غم را برای عالمیان جاودان نمود

زینب(س) کنار قبر برادر نشسته بود
طوفان غصه بال و پرش را شکسته بود

می گفت با برادر خود شرح ماجرا
یک اربعین مصیبت و یک کاروان عزا

آمد کنار قبر حسینش به چشم تر
خاک غم برادر خود ریزد او به سر

یک کاروان مصیبت و یک اربعین ستم
بند اسارت و کتک و صد بلا و غم

می خورد چونکه بر لب تو چوب خیزران
جان شد برون ز جسم من خسته بی گمان

شد چون سر تو همسفر کاروان غم
قلبم سرای غصه شد و دیده ام چو یم

راس کسی که پاک و مطهر چو نور بود
گاهی به نیزه بود و گهی در تنور بود

یک اربعین اسیر ستم بوده خواهرت
بالای نیزه دیده سر پاک و اطهرت

دیدم سر مطهر و دارالاماره را
طشت طلا محل طواف ستاره را

در گوشه ای ز محفل ظلمانی یزید
خون از دو چشم دختر تو بر زمین چکید

پای برهنه دختر تو روی خارها
بر من زدند طعنه بسی نیزه دارها

دیدم سر بریده و رگهای پاره را
دیدم دو گوش پاره ی بی گوشواره را

دیدم رقیه(س) را که زمرکب فتاده بود
از ترس و غصه سر به گریبان نهاده بود

دیدم اسیر بند ستم زین العابدین(ع)
خون از دو دیده اش ز غمت ریخت بر زمین

از روی بام بر سر تو سنگ می زدند
در کوچه ها به دختر تو سنگ می زدند

وقت سحر چو با سر تو گفتگو نمود
با اشک دیده دخترت آن شب  وضو نمود

حالا کنار قبر تو با یاد دخترت
شویم به اشک دیده ی خود قبر اطهرت

قدم خمیده گشته به تعظیم و احترام
خوش آمدی پدر به خرابه به شهر شام

اما بگو چرا سرت از تن جدا شده ؟
اصلا چرا که عمه به غم مبتلا شده ؟

بنشین به دامنم که کنم مادری تو را
با دست و پای بسته کنم یاوری تو را

خاکستری چرا شده این روی ماه تو؟
بنگر به من که دلخوشم از یک نگاه تو

بنشین که شرح قصه ی خود بازگویمت
با لحن کودکانه ی خود راز گویمت

آب از سرم اگر چه که در کربلا گذشت!
دانی در این سفر به رقیه چها گذشت ؟

رنگ رخم خبر دهد از سر باطنم
خوش آمدی پدر به سر جان سپردنم

گرچه نداشتم فدک اما مرا زدند
شد قامتم شکسته چو آنها مرا زدند

وقتی کشید گوش من و گوشواره را
سیلی ربود از من دلخسته چاره را

شد عمه بارها سپر صد بلا مرا
می خورد دم بدم کتک از اشقیا چرا؟

زیرا که عمه  دختر شیر خدا علی(ع) است
این جرم کافی است که او پیرو ولی است

از پشت بام چون که به راس تو سنگ خورد
عمه ز غصه سر به گریبان گرفت و مرد

زخم زبان شنیده ام از دشمنان بسی
یاری گرم نبود به جز عمه ام کسی

بار جفا و ظلم و ستم ها کشیده ام
از بار غصه است اگر قد خمیده ام

با سر تو آمدی و سر افراز گشته ام
از شوق دیدن تو چنین ناز گشته ام

بابا همیشه بر سر من شانه می زدی
بر سر مرا تو شانه چه شاهانه می زدی

بنشین به دامنم که تلافی کنم کمی
گر دست من به زخم سرت هست مرهمی

بابای مهربان به سرایم تو آمدی
می خواستم که من به سر، آیم تو آمدی

یک عمر ناز دختر خود را خریده ای 
حالا کنار او تو به راس بریده ای 

برخیز تا به جنت رضوان سفر کنیم
شام سیاه غصه و غم را سحر کنیم

می شود سر سبز و خرم باغ دل در آن زمان
بسکه می بارد بر آن دل روز و شب باران ناب

هست ایمن از گزند گرگهای روزگار
زانکه دارد در کنار خویشتن چوپان ناب

دیگر آن را دل مخوان، کانجاست باغ زندگی
باغ زیبا را نمیخوانند جز بستان ناب

می رسد از شاخسارش نغمه ی قمری به گوش
مست مستت می کند آن نغمه و الحان ناب

نیست آنجا دل، که آنجا هست فردوس برین
چون فراوان است آنجا حوری و غلمان ناب

دل مگو بر او بخوان او را تو دریای گهر
بسکه پیدا می شود بیحد در آن مرجان ناب

ساحل دریای آن دل مملو از آرامش است
گر چه مواج است و دارد دمبدم طوفان ناب

هر که را باشد چنین دل، بنده ی خاص خداست
بنده ی خاص خداوند است و یک انسان ناب

سیرت زیبا بسی ارزنده تر از صورت است
سیرتت نیکو نما، ای یوسف کنعان ناب

معنی و مفهوم قران چون که نام حیدر(ع) است
هم مطیع حیدرم هم شیعه ی قران ناب

چون کاروان نیزه ها شد راهی شام بلا
دل های لبریز عزا، با کاروان همراه شد

از منبر نی می رسد صوت خوش قران به گوش
کنج خرابه کودکی عمرش چو گل کوتاه شد

چون خیزران می خورد بر دندان و لبهای حسین(ع)
یک بار دیگر محشری چون محشر الله شد

با خطبه های آتشین، زینب(س) کند روشنگری
بر اهل عالم  خطبه ها، خط و نشان و راه شد

سوز مناجات و دعا ، آن شب کنار قتلگاه
یاد آور حرف دل مولا علی (ع) با چاه شد

همراه با این کاروان ریزم دمادم اشک غم
شاید یکی زین قطره ها مقبول آن درگاه شد  

ای دل گدای خانه ی این خاندان باشی اگر
صد افتخار آید تو را، گر یک نصیب شاه شد

من با چه حالی ببینم، از کف شد ایمان و دینم
ای یاور کربلایی، از من چرا دل بریدی؟

ای خفته در خاک و درخون، من از غمت زار و مجنون
دیدی مگر بی وفایی، از من چرا دل بریدی؟

ای هستی من ز هستت، عالم همه زیر دستت
ای آن که روح دعایی، از من چرا دل بریدی؟

ای معنی دین و ایمان، معنا و مفهوم قران
درد مرا تو دوایی، از من چرا دل بریدی؟

نور خدا در دل توست، اوج فلک منزل توست
مصداق حمد و ثنایی، از من چرا دل بریدی؟

تو ترجمان نمازی، معنای راز و نیازی
هم راضی و هم رضایی، از من چرا دل بریدی؟

ای نامت آرامش جان، ای روح تقوا و ایمان
ای آن که دارالشفایی، از من چرا دل بریدی؟

ای یاور آسمانی، شد قامت من کمانی
از چه سر از تن جدایی، از من چرا دل بریدی؟

عالم سراسر عزا شد، ارض و سما کربلا شد
ای آن که خون خدایی، از من چرا دل بریدی؟  

تو حجت کبرایی، فرزند شیر خدایی
ببریده سر از قفایی، از من چرا دل بریدی؟

ای کشته تیغ و خنجر،از خون دل دیده شد تر
چون نی شدم نی نوایی،از من چرا دل بریدی؟

برای زینب(س) از داغ شهیدان
به غیر از غصه و خون جگر نیست

سر خونین اصغر(ع) بر سر نی
و زینب(س) را به دل غیر از شرر نیست

شب زینب(س) سحر هرگز ندارد
برایش چون که خورشید و قمر نیست

همه گلهای او گردیده پرپر
به گلشن دیگر او را یک پسر نیست

دلش لبریز اندوه است و ماتم
که زینب(س) غصه هایش مختصر نیست

همه باغش در آتش سوخت ای وای
و دیگر باغ زینب(س) را ثمر نیست

اگر چه داشت دنیایی ز گوهر
اثر از آن همه درّ و گهر نیست

چرا قامت خمیده گشته زینب(س)
توانی دیگر او را در کمر نیست

به طفلان یتیم و بی پناهش
به صحرای بلا غیر از خطر نیست

شب و تاریکی و اندوه و غصه
کسی از حال زینب(س) باخبر نیست

چه گوید در جواب کودکی او
که جوید باب خود، اما پدر نیست

پدر رفته سفر کی باز آید
مگر پایان دگر بر این سفر نیست؟

شرح بر احوال زینب (س) می کنم
شیعه را پا تا به سر، تب می کنم

کیست زینب(س)، دختر شیر خدا
کیست زینب(س)، قهرمان کربلا

زینب (س) مظلومه یعنی یا رسول(ص)
یک جهان اندوه از داغ بتول(س)

گرچه زینب(س) را نمی بودی فدک
مثل مادر خورده از دشمن کتک

زینب (س) مظلومه یعنی یا علی(ع)
زن ولی صابر چو ایوب نبی (ع)

زینب(س) مظلومه یعنی کربلا
غصه و رنج و الم بی انتها

زینب(س) مظلومه یعنی یا حسین(ع)
در تمام عمر بودن با حسین(ع)

معنی زینب(س) صبوری تا خداست
کربلا با نام زینب(س) کربلاست

در امام خویش فانی گشته بود
از همه وابستگی ها رسته بود

چون امام عصر خود را می شناخت
جان به کف از بهر یاریش شتافت

زینب(س) مظلومه یعنی تشت زر
راس خونین، کعب نی، چشمان تر

زینب(س)مظلومه  یعنی بی کسی
یک بیابان غصه و دلواپسی

زینب(س) مظلومه یعنی اشک غم
کربلا تا شام در بند ستم

با برادر داغ مادر دیده است
داغ بابا و برادر دیده است

بر سر نی راس اکبر(ع) دیده است
راس خونین برادر دیده است

با برادر یار و غمخوار است او
چون ابوالفضل(ع) علمدار است او

بر سر نی جلوه ی رنگین کمان
پای نیزه خواهر ازغم نیمه جان

زینب(س) مظلومه یعنی یا حسین(ع)
سیل خون جاری شدن از هر دو عین

معنی زینب(س) غم بی انتهاست
ناله از داغ شهید سرجداست

هست زینب(س) ترجمان کربلا
شد قرین نامش به اندوه و عزا

بر غمش افزوده می شد دم به دم
پای تا سر بود اندوه و الم

داشت در دل داغ هفتاد و دو تن
کوهی از صبر است، در سیمای زن

داغ عبدالله(ع) و جعفر(ع) دارد او
داغ عون(ع) و داغ اکبر(ع) دارد او

داغ عباس(ع) دلاور نیز هم
داغ آن شش ماه اصغر(ع) نیز هم

ماه را بالای نیزه دید او
پای نیزه اشک خون بارید او

دید در بالای نی خورشید را
کودکی کز ترس می لرزید را

دید در تشتی سری خاکستری
دید انگشتان بی انگشتری

دید گلهایی به رنگ ارغوان
گلشنی پژمرده از باد خزان

داغ بعد از داغ در دل دارد او
تازیانه خورده بسیار از عدو

زینب(س) است و دختر شیر خداست
قاصد پیغام سرخ کربلاست

از دو چشمم در غمت خونابه جاری یا حسین(ع)
در عزایت با دوچشم اشک ریزان سوختم

تو میان قتلگاه و من کنار قتلگاه
تو به زیر خنجر و من دیده گریان سوختم

می زدی تو دست و پا در زیر خنجر یا حسین(ع)
پیش چشمم پاره پاره گشت قران سوختم

گلشنی می سوخت در آتش به دشت کربلا
من زداغ لاله های آن گلستان سوختم

العطش از خیمه ی اطفال می آمد به گوش
چون لب خشکیده ی آن تشنه کامان سوختم

بر سر نی چون که دیدم راس خونین تو را
از غم تو پای نیزه من فراوان سوختم

دامنم دریایی از خون بود از اشک دو چشم
در کنار ساحل دریای دامان سوختم

خانه ی دل گشت ویران در عزایت یاحسین(ع)
با دلی ویران و با حالی پریشان سوختم

بر گلوی اصغرت وقتی اصابت کرد تیر
آن زمان با اصغرت از ضرب پیکان سوختم

بارها مردم دوباره زنده گشتم یا حسین(ع)
گر که بودم زنده یا وقتی که بی جان سوختم

پیکرت می سوخت روزی چند زیر آفتاب
من ولی بر آن تن مجروح و عریان سوختم

چون که دیدم من سرت را خونی و خاکستری
شعله ی آتش شدم بر حال مهمان سوختم

چون عدو می زد به ضرب تازیانه دخترت
بود از ترس عدو وقتی که لرزان سوختم

می چکید از پای اطفال حرم وقتی که خون
من برای بچه ها افتان و خیزان سوختم

در غمت خوبان عالم جملگی در ناله اند
در کنار قطره قطره اشک خوبان سوختم

در عزای تو دل هر مومنی لبریز غم
در غمت من با تمام اهل ایمان سوختم

دم به دم می سوختم از داغ سنگین غمت
آری آری بارها پیدا و پنهان سوختم