شعر : علی اسماعیلی وردنجانی

ماه چون بر ســــر نیزه بکند جلـوه گری
پای نیزه بود او اخـــــــــتر از آن اخـترها

سر بابا شده در دامــن او دفـــتر عشق
دفــــتر عشق و وفا، دفــتر از آن دفترها

ضربت ســـیلی دشمن رخ او نیلی کرد
ضربه زد بر رخ او افــسر از آن افسر ها

سر بابا بِه از او هیچ ندیده است کسی
بهــــترین سر! نَبُوَد بهتر از آن در سرها

نه فقط من که همـه خلق جهان نوکر او
هـمه فرمــــــــــانبر او نوکر از آن نوکرها

ای گل سرسبد باغ حسین ابن علی(ع)
گل حمـــــرا تویی واحـــمر از آن احمرها

شعر: علی اسماعیلی

اگر چه تیر عدو بســـــته بود چشـمانت
هنوز محو تمــــاشای یار بود عباس (ع)

به تن نداشت اگر دست در یسار و یمین
برای یاری دین اســــــتوار بود عباس(ع)

اگر چه از ســــر زین سرنگون شدی امّا
به اوج قـــله ای از اقــتدار بود عباس(ع)

به کام تشــــــنه ز دریا برون شـدی امّا
ز خون دو دیده ی تو آبشار بود عباس (ع)

کنار پیکر صـــد چـاک غـــرقه در خــونت
عزیز فاطمه شب زنده دار بود عباس (ع)

اگر چه بیــســت بود نمــره ی وفا داری
به کارنامه ی تو صد هزار بود عباس (ع)

شعر : علی اسماعیلی

تو ای شمع جــــهان افروز ، ای خورشید بی همتا
بیا کاینــجاست پروانه ، دلم تنگ است دستم گیر

به دام زلف خونیــــــنت گرفــتار است امـــشب دل
سر زلفــــــت مرا دانه ، دلم تنگ است دستم گیر

شــــــــده پر آبله پایم و نیـــــلی رنـــــــگ روی من
منم آن دخــت دردانه ، دلم تنگ است دســتم گیر

چو من از ناقه افــــــتادم شکسته پهــــلو و پشتم
دوا کن زخم این شانه ، دلم تنگ است دستم گیر

سرت در تشـــــت زر دیدم ، چو بید از ترس لرزیدم
ز جور ابن مرجانه ، دلم تنــــــگ است دســـتم گیر

کسی همــــــبازی من نیست ، اینجا مانده ام تنها
بشو با من تو همخانه ، دلم تنگ اســـت دستم گیر

اوج ایمان و ادب باشد و در فضـــــــــل و کمال
از برایـــــــــــش نبود در دو جــــــــهان همتایی

تازه بگشوده زبان دخـــــــتر شـــــیرین سخنم
سخــــــــنش نغز و کلامــــــــش گهر از گویایی

کنــــــــــــج ویرانه شدم نیــمه شبی مهمانش
تا که آزاد شــــــــود از غم و از تنـــــــــــــهایی

بنـــــــــــــــــشانید روی دامن و بوســــــید مرا
و ادیـــــبانه مرا خــــــــواند گل حــــــــــــمرایی

گفتـــــمش کنج خرابه ز چه رو مسکن توست
نیست شایســـــته ات ای غنچه چنین ماوایی

گفت از ضربت ســــــــــــیلی شده رویم نیلی
پای من رنجه شد از خار و خـــــس صــحرایی

معــــــجر عـــــمه ی من رفت به تاراج و شده
کشــــــــــــته عمو لب تشـــــنه به لب دریایی

خیمه های حرم از آتــــــــش بــــیداد بسوخت
ولوله بود و غـــــــم و غصـــــــــــــه و واویلایی

ماه و خورشـــــــــید سر نــــیزه کند جلوه گری
پای نیزه بـــــــــــــــنگر هست عجــــــــب غوغایی

رفت گهواره و خلــــــــــــــخال هــــمه بر یغما
گوش من پاره شد از صــــحنه ی غـــم افزایی

رهبری تشنه ی لبــــــــــــیک لبش خشـــکیده
لب در یا شده صـــــــــــــــــد پاره تن ســقایی

عجبی نیـــــــــــــــست اگر من شــده ام آواره
یا که بر نیزه بلــــــــــــــند است ســـر گلهایی

گــــــفت بابا گذرد از من و تو سخــــــــتی ها
عـمه می ماند و دنــــــــــــــیای غم و تنهایی

شعر: علی اسماعیلی

ســــــلام ما به تو ای قـــــاری کــــــتاب خدا
درود بر تو و بر نغـــــــــــــمه هــــــا و الـحانت

لب تو خشـــــــــک ولی تشنه کام لبّـــــیکی
درود بر تو و بر هـــــــر که ســــر به فــرمانت

اگر چه زخم تنــــــــت بی شــمار می باشد
تمــام دغـــــــدغه ات حفـــــــــظ دین یزدانت

سلام بر تو که اســــــــتاد درس ایــــــــثاری
درود بر تو و شــــــاگرد و درس قـــــــــــرآنت

به خشک ســــالی دوران و باغـــــبانی دین
درود بر تو که سـر ســـــــبز ماند بســــتانت

به کارنامه ی تو نمره غیر بیست چو نیست
درود بر تو و بر نـــــمره هــــــای رخـــشانت

اینجا یتــیم و داغـدیده ام ای مهربان من
سر می زنی اگر تو ، یتـــــیمانه سر بزن

درکف جز اشگ دیده مرا نیست حاصلی
بابا بیا به من تو فقــــــیرانه ســــــر بزن

در کودکی اســــــیر به چنگ عدو شدم
ای مهربان ، به من تو اســیرانه سر بزن

چون شـــمع سوختی ای پدربا وفای من
ای شــــمع سوخته تو به پروانه سر بزن

بابا ببین که گیـــسویم آشفته وقت مرگ
تا زنده ام ، پدر تو به این خــــانه سر بزن

حالا که از قفا سرت از تن جدا شده  
با سر بیا  به گوشه ی ویرانه سر بزن

من راز دل خود را با عکــــــــس پدر گفتم
گفــــتم که پدر بی تو یک دخــــــتر تنهایم

با عکس پدر گفتم از چیـــست لبت خونین
با غصّــــه جوابم داد از ضــــــــربت اعـدایم

با عکس پدر گفـــــــتم دلتـنگ عمو هستم
از قول عــــمو گفـــــتا تشـــــنه لب دریایم

از عکــــــــــس پدر پرســــم احوال برادرها
شرح غم خود را هـــــم اینـــــگونه بیفزایم

از ضربت یک ســـــیلی گشته رخ من نیلی
در گوشه ی ویرانه شد مسکن و ماوایم!

از بسکه دویدم من در دشت و بـــــــیابانها
از خار مغــــــــیلان شـــــــد پر آبله پاهایم

با چشم اشارت کرد بس کن سخنت را تو
داغــــت دل من خون کرد ای دخــتر زیبایم

دخــــتر ناز و قشــــــنگم که گــــــل بابایی
زچه با پای برهـــــنه تو در این صــــــحرایی

از چه رو گوش تو خونین شده ای دختر ناز
که در این دشت بلا همـــــــچو گل حمرایی

خورده ای ســیلی و گردیده رخت نیلی رنگ
دخــــــــتر ناز و قشـــــــنگم ، تو مگر زهرایی

تو صــــــبوری و شکیبا ئی و در مکتب عشق
زینـــــــب کوچک من ، دیده مصیـــــــــبتهایی

راه رفــــــتن تو بــــــــــــیاموخته ای تازه ولی
ره نپـــــــــیموده کسی مثل تو رهپـــــیمایی

کنــــــج ویرانه و نیـــــلی رخ و بازوی ســـیاه
دختر شاه شــــهیدان و عـــــــــــجب ماوایی

سر بی پیــکر من دفتری از عشق و وفاست
دفــــــــــترعشــق و وفا را بـنـــــــــما امضایی