جمعه ها یک به یک گذر کردند 
کی رسد جمعه ای که شعبانی است

شب هجران سحر نمی گردد
شام هجران عجیب طولانی است

دل ما پیش حضرت عشق است
کار سر هم که سر به فرمانی است

جان شیرین فدای مقدم دوست
این فقط راه و رسم انسانی است

پیروی از چهارده معصوم (ع)
شیعگی کردن و مسلمانی است

راه شیعه ره خداوند است
راه روشن، طریق نورانی است

یاعلی(ع) گفته ایم از اول
حرف اول کلام پایانی است

تک مصرعی از عشق سرودم من شیدا
تک مصرع دیوان منی ای گل نرگس

عمرم همه با روی تو چون فصل بهار است
تو فصل بهاران منی ای گل نرگس

ای روشنی دیده ی بینای دو عالم
تو نور دو چشمان منی ای گل نرگس

ذکر تو همه ورد لب قاری قران
تو آیه ی قران منی ای گل نرگس

با توست که تکمیل شود دین مسلمان
دین من و ایمان منی ای گل نرگس

بیمارم و بی روی تو درمان نپذیرم
دارویی و درمان منی ای گل نرگس

جان همه عالم به فدای قدمت باد
تو جانی و جانان منی ای گل نرگس

تو سرو خرامانی و در سایه مهرت
من مرغ غزل خوان توام ای گل نرگس

ای آن که تویی پادشه جود و سخاوت
من تشنه ی احسان توام ای گل نرگس

پهن است به هر رهگذری سفره ی مهرت
من جیره خور خوان توام ای گل نرگس

هستی تو گل سر سبد باغ ولایت
من خار بیابان توام ای گل نرگس

ای دار و ندارم به فدای قدم تو
سر در کف فرمان توام ای گل نرگس

آیات خداوند همه وصف رخ توست
من قاری قران توام ای گل نرگس

تبلیغ من است آیه های قران
من معنی آیه های قران هستم

کعبه است ستاد انتخاباتی من
در کرببلا نیز سخنران هستم

گاهی بروم به سامرا گه به بقیع
گاهی به قم و گهی خراسان هستم

هرجا که نظر کنی مرا می بینی
هرچند که من زدیده پنهان هستم

خورشید یکی ز انشعابات من است
من مطلع الانوار درخشان هستم

چشمان شماست عکس تبلیغی من
بگشای دو دیده را که من آن هستم

والله من از علی(ع) مدد می جویم
خصم ستم و یار ضعیفان هستم

مولای من است حضرت عشق علی(ع)
من حیدریم ، به اوج ایمان هستم

ای آخرین پناه همه شیعیان بیا
روحی لک الفدا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

مولا ز هجر روی تو بیمار گشته ایم
بر درد ما دوا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

مولا به جان حضرت زهرا(س) ، بس است هجر
بگذشت عمر ما، تو بیا صاحب الزمان (عج)

در مشهدی ، به سامره ای ، یا به کربلا
هستی به هر کجا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

جشن امامت است ولی بی حضور تو
جشن است بی صفا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

آید به گوش ناله زهرا(س) ز پشت در
کای منتقم بیا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

حق علی(ع) نمی شد اگر غصب بی گمان
بودی تو بین ما، تو بیا صاحب الزمان (عج)

آقا ظهور توست، فقط آرزوی ما
ذکر قنوت ها، تو بیا صاحب الزمان (عج)

هجران بس است،وقت وصال تو آمده
آقا بیا بیا ،تو بیا صاحب الزمان (عج)

بی توست مشکلات فراوان به کار ما
اکشف کروبنا، تو بیا صاحب الزمان (عج)

گاه رود به سامرا گاه به مشهد الرضا
اوست امیر شیعیان به جای جای این جهان

گشته اگر چه این جهان لبالب از ظلم و ستم
ولی به دست او شود جهان بسان گلستان

عادل و عدل گستر و ریشه ظلم برکن است
ز حکم او رضا بشر ز هر نژاد و هر زبان

زمینیان ز مقدمش سر به سجود برده اند
به شوق پر گشوده اند به عرش خیل قدسیان

دیده ی ما زمینیان جایگه قدوم اوست
فرش به زیر پای اوست گر چه پر فرشتگان

نیمه شعبان شده و روز ولادتش رسید
باغ جهان ز مقدمش زنده شده گرفته جان

هر صبح و شامگاه دست دعایم سوی خداست
در نغمه ام خطاست و یا در صداست عیب

باشد نگار ناز من از عیب پاک پاک  
شاید که دلربایی آن دلرباست عیب

عمریست آرزوی دیدن او مانده بر دلم
می میرم از فراق که آخر فناست عیب

وصلش به سوز و ناله میسر نگشت هیچ
عیب از من است یا که ز سوز دعاست عیب

لبریز عیب و نقص سراپای این جهان
تنها نگار ماست که از او جداست عیب

ما بر رضای حضرت داور رضا شدیم
عیب از خدا که نیست پس از این رضاست عیب

ما مردم جهان همه عیبیم عیب عیب
با ما غریبه نیست بسی آشناست عیب

شد همنشین تک تک ما از نخست عیب  
همراه ماست تا به ابد، با وفاست عیب

کردیم ادعا  که نداریم عیب و نقص
از ماست عیب یا که از این ادعاست عیب

گر پرده ای میان من و یار حایل است
برجاست پرده تا که سراپای ماست عیب  

هستیم ما اهالی شهر فراق و غم
هر شب به شوق اوست که بیدار مانده ایم

از کوفیان عهد شکن خسته ایم ما
از پیروان حیدر کرار مانده ایم

ما زنده ایم اگر، همه با عشق روی اوست
هرچند نیمه جان به سر دار مانده ایم

با شیر مادرم به دلم مهر او نشست
از درد هجر اوست که بیمار مانده ایم

دیدار روی او طلب ماست از خدا
عمریست از خدای طلب کار مانده ایم

شرط ظهور او صفای دل است و بس
افسوس ما هنوز گنه کار مانده ایم

اگر چه حرف تو ورد زبان تک تک ماست
چو موسم عمل آید کمیت ما لنگ است

میان ظلمت شبهای انتظار و فراق
تمام کوشش مردم نفاق و نیرنگ است

ظهور یار طلب می کنند و در دلشان
هوای گردش در پارکهای افرنگ است

شناسنامه شان خورده مهر اسلامی !!!
میان سفر ه چرا پس شراب و خرچنگ است

مگر که می شود آقا که عاشقت باشد
کسی که در بر وافور نعشه و منگ است؟!

خوشا به حال تو آقا که نیستی اینجا
به آنکه فاصله ما هزار فرسنگ است (به = بهتر)

بودیم در تلاطم طوفان غم اسیر
کشتی شکست خورده به بی لنگری گذشت

آماج تیر ظلم و ستم بود قلب ما
دلبر مدد نکرد و به بی سنگری گذشت

بودیم غافلان قافله ی عشق و عاشقی
گم بود راه ما و به بی رهبری گذشت

عمری که درپی ستاره اقبال گشته ام
در آسمان عشق به بی اختری گذشت

نادیده برده ای دل ما را به کوی خویش
دل داده ایم وعمر به بی دلبری گذشت

باز آی از سفر که زمان وصال شد
هنگام صبح گشت و شب دیگری گذشت