به جسم بی سر من چون نبود دادرسی
به انتظار تو ماندم که از سفر برسی

چو دیر شد سفرت دست از این جهان شُستم
به زیر سنگ لحد، بین بوریا خُفتم

اسیر رفتی از اینجا به شام خواهر من
بگو به من به کجا مانده است دختر من

به روی نیزه تو را یار و همسفر بودم
تمام راه برای تو خون جگر بودم

بدیدمت که عدو تازیانه ات می زد
به بند ظلم و جفا بی بهانه ات می زد

به سوی شام شما را پیاده می بردند
به روی خار مغیلان تو را می آزردند

چگونه بشنوم آنچه گذشته است تو را
کشیده ای تو هزاران هزار رنج و بلا

شکسته بالی و رنگ کبود داری تو
نشان ز کوچه ی قوم یهود داری تو

به روی نیزه سر من، شما اسیر به دام
سر من و اُسرا شد نشان سنگ ز بام

به نیزه راس شهیدان مقابلت دیدم
سر شکسته ی با چوب محملت دیدم

عدو، خیام حرم، غارت و چپاول ها
یتیم و بند غم و ریگ داغ، تاول ها

به کودکان یتیم آن که مشت و سیلی زد
دوباره ضربه به پهلوی گشته نیلی زد 

به همره تو علمدار لشکر آمده بود 
به روی نیزه علمدار، با سر آمده بود

به روی نیزه نمودم تلاوت قرآن
به پای نیزه تو بودی اسیر و سرگردان

ز روی نیزه بدیدم که کودکی جا ماند
شبیه ریگ بیابان به زیر پاها ماند

به حالتان عوض گریه، خنده سر دادند
رقیه(س) را به خرابه سر پدر دادند

به بزم شامِ شراب و جسارت دشمن
عصای دشمن اسلام خورد بر لب من

به هر کجا که یتیمی ز ناقه می افتاد
دوباره خورد کتک بی شمار از جلّاد

به جای اشک دو چشم تو چشمه ی خون بود
ز غصه های جهان، غصه ی تو افزون بود

گریستم ز روی نیزه من به همراهت
گرفتم آتش از آن سوز غصه و آهت

خوش آمدی به مزارم خدا نگهدارت
اسیر بند ستم، من شدم بدهکارت

تو را به فاطمه(س) و مرتضی(ع) و پیغمبر(ص)
ببخش از سر لطف و کرم مرا خواهر

خوش آمدی به مزارم سرت سلامت باد
سپاس جان برادر نمودی از من یاد

جانم فدای تک تک پیر و جوان اهل بیت(ع)

من در تمام عمر خود مدیون آل احمدم
عمری است هستم روز و شب مهمان خوان اهل بیت(ع)

هستند آنها معنی آیات قرآن مبین
آید به گوش از ماذنه هر دم اذان اهل بیت(ع)

بی آل احمد(ص) راه ما می رفت سوی هاویه
راه سعادت شیعه را شد ارمغان اهل بیت(ع)

تا چشم بگشودم شدم ساکن به کشتی نجات
ایمن به مقصد می رسم با کاروان اهل بیت(ع)

روز قیامت در صف صحرای گرم رستخیز
هستند ایمن شیعیان در سایبان اهل بیت(ع)

شد آفریده عالم هستی به عشق اهل بیت(ع)
پس عالم هستی همه باشد نشان اهل بیت(ع)

در انتظار آدمی باشد عذابی دردناک
الّا کسی که دارد او خط امان اهل بیت(ع)

من بی نگاه لطفشان تا زنده ام بازنده ام
ممنونم از لطف و نگاه مهربان اهل بیت(ع)

ای خوش به حال آن که او در آزمون عاشقی
بیرون بیامد سربلند از امتحان اهل بیت(ع)

هر چند در پرونده ام ثبت است انواع گناه
امید بخشش دارم از لطف عیان اهل بیت(ع)

از خاکم امّا مقصد من هست اوج آسمان 
من می رسم تا آسمان با نردبان اهل بیت(ع)

«باور نمی کنم که به خود واگذاری ام»

من را خدا سپرده به دست تو از قدیم
آقا تو هم مرا به خدا می سپاریم

هستم چو در محاصره ی خیل دشمنان
تنها تویی کسی که کند پاسداری ام

ای غایب از نظر، همه دارایی ام تویی
هرگز مباد آن که ز خود باز داری ام

شکر خدا که سایه ی تو هست بر سرم
در سایه ی درخت ولایتمداری ام

گر چه نبوده ام همه ی عمر یار تو
پیوسته دست یاری تو کرده یاری ام

عمری است در فراق تو خون گریه می کنم
بر روی گونه ام بنگر اشک جاری ام

چشمم به راه مانده بیا دیگر از سفر
بس نیست در فراق تو این غمگساری ام؟

لبریز اعتبارم اگر در کنار تو
بی تو فقیر و شهره به بی اعتباری ام

چشمان من کجا و تماشای تو کجا؟
در طول عمر منتظری افتخاری ام

در وقت سر شماری یاران منتظر
من را میان منتظران می شماری ام؟

آقا بیا و پای به چشمان من گذار
بنگر به پای مقدم تو جان نثاری ام 

عمرم تمام گشت و ندیدم جمال تو
من ماندم و فراق تو و شرمساری ام

رفت از این عالم فانی به سوی آسمان

در دل هر شیعه دارد خانه تا روز ابد
خانه ی دل های ما او را سرای جاودان

در تمام عمر خود غیر از بلا چیزی ندید
چشمهایش چشمه ی خون، کار او آه و فغان

او به دست دشمنان نور نوشیده است زهر
در کنار مادرش زهراست حالا در جنان

در تمام عمر خود می سوخت از داغ حسین(ع)
رفت و آتش زد ز داغ خود قلوب شیعیان

در مسیر شام در بند اسارت بوده است
خاطراتی تلخ آورده است با خود ارمغان

قلب او آزرده بود از خاطرات شهر شام
خون دل از چشمه ی چشم مسلمانان روان

او که پیغام آور پیغام سرخ کربلاست
با غم خود کرده غمگین قلب هر پیر و جوان

ریخته همراه عمّه اشک غم در بزم شام
گشت آزرده حسین(ع) وقتی ز چوب خیزران

کاروان با روضه های او چهل منزل گریست
در مسیر شام بوده روضه خوان کاروان

رفت تا شیعه بسوزد در غم او روز و شب
تا سر شیعه بماند تا ابد بی سایبان

ذاکر:علی اسماعیلی وردنجانی

مدت برنامه: 10 دقیقه

حجم فایل:حدود 7 مگابایت

لینک دانلود مستقیم: دریافت

آمد محرّم شد وقت عزاداری

خون گریه کن ای چشم ماه عزا آمد
ماه غم و درد و رنج و بلا آمد
در کربلا گویا روز جزا آمد
ماه مصیبت هاست وقت گرفتاری

خون گریه کن ای چشم لب تشنه است اصغر(ع)
در خون شنا کرده جسم علی اکبر(ع)
خشکیده لب های اهل حرم یک سر
شد خون دل اما از چشمشان جاری

خون گریه کن ای چشم همراه با زینب(س)
در خیمه بیماری آتش گرفت از تب
چون شمع باید سوخت ای دل به روز و شب
آمد محرم شد وقت عزاداری

ای شیعه خون دل از دیده جاری کن
همراه با زینب(س) بیمار داری کن
با اشک چشم خود او را تو یاری کن
در خیمه می سوزد از غصه بیماری

از تشنگی اصغر(ع) غش کرد و شد خاموش
مادر گرفت او را با غصه در آغوش
سقای طفلان است مشکش به روی دوش
لب تشنه چون اصغر(ع) اطفال بسیاری

اصغر(ع) به خون غلتان در گوشه ی میدان
افتاده روی خاک با پیکری بی جان
از داغ او باشد شمس و قمر گریان
با خون خود اصغر(ع) حق را کند یاری

دست ابوفاضل(ع) گشته جدا از تن
چشمان او گشته محروم از دیدن
نزد برادر اوست در حال جان دادن
از دیده ی زینب(س) شد سیل خون جاری

جسم حسین(ع) بی سر افتاده روی خاک
ماتم سرا گردید از داغ او افلاک
از داغ او دل ها باشد همه غم ناک
بهر یتیمان شد وقت گرفتاری

از پیکر مولا وقتی که جان می رفت
از خیمه ها شعله تا آسمان می رفت
از جسم زینب(س) هم صبر و توان می رفت
امّا یتیمان را می داد دلداری

بسته شدند ایتام وقتی که با زنجیر
ناموس آل الله(ع) وقتی که شد تحقیر
زینب(س) از این غصه شد قد کمان و پیر
رحمی نشد حتی بر حال بیماری

وقتی که بر نیزه راس شهیدان شد
وقتی گل زهرا(س) قاری قرآن شد
وقتی که در دل ها غصه فراوان شد
شد از بغل بر نی راس علمداری

از آتش بیداد می سوخت وقتی باغ
پاها پر از تاول از ماسه های داغ
قُمری به تن پوشید شال عزا چون زاغ
از ضرب سیلی ها بر چهره آثاری

آن ها که دشمن با انوار خورشیدند
از خیمه ی اصغر(ع) گهواره دزدیدند
از بهر انگشتر، انگشت ببریدند
چون رسمشان باشد ظلم و جفاکاری 

ز داغ تو خون می چکد ز جگر (عزیز دلم)2

اگر بروی مادر از غم تو دل غمین بشود
ز داغ تو عمه ی تو ماتم نشین بشود
رقیه(س) در حسرت دیدارت حزین بشود
ز داغت شوم من خمیده کمر (عزیز دلم)2

چگونه برم من سوی خیمه نعش اصغر(ع) را
چگونه دهم دست مادرش این گونه پیکر را
چگونه دهم شرح واقعه و روز محشر را
مرو اینقدر زود سوی سفر (عزیز دلم)2

بریزم به سر در عزای تو خاک ای عزیز دلم
فدای تو و حنجر شده چاک ای عزیز دلم
ز داغ تو غصه دار افلاک ای عزیز دلم
به خیمه چگونه رسانم خبر (عزیز دلم)2

بمان پیش من ای عزیز دلم اندکی دیگر
که من هم شوم همسفر با تو ای گل پر پر
اگر بروی می شوم تنها بین این لشکر
بمان تو کنارم در این سنگر (عزیزم دلم)2

گل سرخی که ز تیر سه شعبه شده پر پر
بیا تا ببویم تو را ای گل این دم آخر
ز داغ تو، خون جگر گشته زینب(س) مضطر
کشد از دل آه ویران گر (عزیز دلم)2

گل بابا تو ز سنگ ستم گشته ای پر پر
اگر بروی می زند غم تو بر دلم اخگر
برم شکوه در مصیبت تو نزد پیغمبر(ص) 
بنوش آب از چشمه ی کوثر (عزیز دلم)2

اگر بروی بعد تو‌ دیگر می شوم تنها
بمانم تنها میان این لشکر اعدا
رَود بر بالای نیزه سرت کودک بابا
عزادار تو شود مادر (عزیز دلم)2

طلب کردم من برای تو از دشمن دین آب
ولی با تیر سه شعبه شدی ناگهان سیراب
از آن تیری که به سوی گلوی تو شد پرتاب
ز خون دل گشته چشمم تر (عزیز دلم) 2

بمان در پیشم مرو ز بَرَم زندگانی من
تو می روی و می رسد وقت جان فشانی من
مرو از پیشم تو ای یار آسمانی من 
شدم من بی یار و بی یاور (عزیز دلم)2

شدی سیراب ای عزیز دلم چشم من روشن
نپوشیدم لا اقل به تنت کهنه پیراهن
سرت بر بالای نیزه شود همسفر با من
بخواب ای زیبا گل پر پر (عزیز دلم)2

تو‌ در کودکی یک مجاهد و سرباز ممتازی
برای رقیه(س) سرت روی نی گشته هم بازی
تو در اوج آسمان ها در حال پروازی
خدا حافظ ای نسیم سحر (عزیز دلم)2

قیمت آب به یک باره گران چون جان شد

طلبید آب برای لب عطشان علی(ع)
حنجر اصغرش امّا هدف پیکان شد

گلوی نازک اصغر(ع) هدف تیر که شد
وای من حنجر او پاره و خون ریزان شد

خونش از حنجره و جان ز تنش شد بیرون
ز روی دست پدر هم، سرش آویزان شد

چون حسین(ع) خون علی(ع) را به هوا می پاشید
آسمان دست عزا زد به سر و ویران شد

بر زمین ریخت چو خون علی(ع) شش ماهه
جاری از دیده ز غم، خون دل یاران شد

ماند نعش علی اصغر(ع) به روی دست حسین(ع)
به چه رو خیمه رَوَد، وای که سرگردان شد

 ز غمش گشت عزاخانه همه عرش خدا
چشم عالم ز غم و غصه ی او نالان شد

آفرینش همه پوشید به تن رخت سیاه
همه جا محفل اندوه و غم و احزان شد

رخت بست از همه ی عالم هستی عشرت 
جامه ی غصّه لباس تن هر انسان شد

نه فقط از غم او اشک بشر شد جاری
هفت گردون ز غمش تا به ابد گریان شد

انبیاء(ع) سینه زنان، نوح نبی(ع) نوحه سرا
پُر ز اندوه و عزا در غم او رضوان شد

از غمش شعله کشان قلب همه اهل سماء
‌پایه ی عرش خدا نیز ز غم لرزان شد

دل هر شیعه به یاد غم اصغر(ع) خون شد
نه فقط شیعه که خونین دل هر انسان شد 

سر اصغر(ع) که روی نیزه روان شد سوی شام
در پی اش کار رقیه(س) تعب و افغان شد

بر سر نیزه ز غصه سر خونین حسین(ع)
با غم و درد عجین، ورد لبش قرآن شد

قصه وقتی که به «سر» شد به لب آمد جان ها
غصه آغاز شد و قصه ی ما پایان شد

تو نگین هستی، همه عالم ولی انگشتری

کربلا در پاسخش گفتا تویی بیت خدا 
خانه های کل عالم را تو تاج و سروری

کربلا گفتا تو هستی قبله گاه مسلمین
تو مطاف مسلمین از کهتر و از مهتری

گفت کعبه این تو هستی که به هر آدینه شب
میزبان انبیاء از اولین تا آخری

کربلا گفت انبیاء گرد تو هم گردیده اند
تو کجا و من کجا، من دیگرم تو دیگری

گفت کعبه انبیاء دارند در دل کعبه ای
آن تویی زیرا مزار زاده ی پیغمبری

کربلا گفتا تو هستی زادگاه مرتضی(ع)
این شرافت بس تو را که زادگاه حیدری

کعبه گفتا مرتضی(ع) بوده سه شب مهمان من
میزبان زاده ی او تا زمان محشری 

کربلا گفتا کنار تو صفا و مروه است
خاطراتی ناب دارد در کنارت هاجری

کعبه گفتا این تویی که در مسیر قتلگاه
سعی هفتاد دو ثارالله را یادآوری

کربلا گفتا کنارت چاه زمزم را ببین
جوشد از دامان تو پیوسته حوض کوثری

گفت کعبه زمزم من نیست چون خون حسین(ع)
زمزم من آب و تو خون خدا را ساغری

کربلا گفتا که دحوالارض در دامان توست
تو به کل آفرینش مثل حیدر(ع) محوری

کعبه گفتا هستی من از طفیل کربلاست
تا ابد کرب و بلا را می کنم من نوکری

مایه ی فخر تمام آفرینش کربلاست
عرش حق را هم به تنهایی تو زیب و زیوری

تو مزار پاک هفتاد و دو گل پیراهنی
تو هم آغوش ابوالفضل(ع) و علی اکبری

مضجع العشاق عالم خاک گرم کوی توست
هست در خاک تو این خوی شهادت پروری

اشک زهرا(س) ریخته در دامن گلزار تو
بوی جنت داری از گل دسته های پرپری

ذره ای از خاک تو درد خلایق را دواست
خون ثارالله می جوشد ز هر نخل تری

این که می بوسند با هم اولیاء و انبیاء
دست عباس(ع) است که افتاده به خاک معبری

گرچه در قلبت فرات و دجله می جوشد مدام
آب آب تشنه گان افکنده بر جان آذری

در بغل داری فرات و تا قیامت شرمگین
از رباب و حنجر خشک علی اصغری

دیده ای تو خرمن شمشیرها و نیزه ها
زیر آن خرمن به خون خویش غلطان پیکری 

خاکت از خون شهید و اشک ایتام است خیس
در کنار قتلگه خون گریه کرده مادری

راس هفتاد و دو عاشق رفت چون بالای نی
چشمه ی خون گشته جاری از دو چشم خواهری

بر سر نی خوانده قرآن بارها راس حسین(ع)
گریه کرده پای نیزه خواهر غم پروری

چشم ها گریان، کف پاها همه پر آبله
روی خاک افتاده از بالای ناقه دختری

برتر از کرب و بلا جایی نباشد در جهان
گر چه از خاکی ولی تو در حقیقت گوهری

نام تو یاد آور فرهنگ عاشورایی است
در حقیقت تو نماد بندگی و باوری

اهل عالم جملگی دل داده ی کوی تواند
آنقدر خوبی که از افلاکیان دل می بَری