من راز دل خود را با عکــــــــس پدر گفتم
گفــــتم که پدر بی تو یک دخــــــتر تنهایم

با عکس پدر گفتم از چیـــست لبت خونین
با غصّــــه جوابم داد از ضــــــــربت اعـدایم

با عکس پدر گفـــــــتم دلتـنگ عمو هستم
از قول عــــمو گفـــــتا تشـــــنه لب دریایم

از عکــــــــــس پدر پرســــم احوال برادرها
شرح غم خود را هـــــم اینـــــگونه بیفزایم

از ضربت یک ســـــیلی گشته رخ من نیلی
در گوشه ی ویرانه شد مسکن و ماوایم!

از بسکه دویدم من در دشت و بـــــــیابانها
از خار مغــــــــیلان شـــــــد پر آبله پاهایم

با چشم اشارت کرد بس کن سخنت را تو
داغــــت دل من خون کرد ای دخــتر زیبایم