گرچه دم میزنم از نام حسین ابن علی (ع)
نگرانم که مسیرم ز ره اوست جدا

تشنه جان داد که دین زنده بماند آنگاه
من در اندیشه که نذری چه غذایی است ؟ کجا؟

حمد و تسبیح خدا بر لب او بود مدام
من در اندیشه ی الحانم و تحریر صدا

کشته شد تا که ولای علوی زنده شود
فکر من چیست؟ فقط مزد از این بزم عزا !

همه ی هستی ما نام حسین ابن علی(ع) است
نام او زینت جانهاست پس از نام خدا

عمر آن بود که در تکیه و هیئت بگذشت
بوده بی شک همه ی باقی عمرم به فنا

در غمش عالم هستی همگی گریانند
جن و انس و ملک و ماهی و مرغان هوا

من که باشم که کنم بر تن خود رخت سیاه
در غمش رخت عزا شد به تن ارض و سما

ذکر تسبیح و مناجات حسین(ع) است حسین(ع)
لال باد آن که ندارد به لبش نام ترا