نیــــــست او تنـــها در این وادی که با خود دارد او
اخـــــــترانی چـــــند هم هــــــمراه از بــــالای نی

می زند بوســــــه به رگــــــــهای بریده خواهـــری
مه بود ای کــــــاش نا آگــــــــــاه از بــــــــالای نی

گوش طفـــــلی پاره و رویش به رنگ نیـــلی است
می کشــــــد ماه از دل خـــــــود آه از بــــالای نی

می رود گه در تــــــــــنور و گاه در تشــت زر است
می شـــــــــــــود قاری قــــــرآن ، گاه از بالای نی

سید و شاه شهیدان چون حسین ابن علی است
پادشــــــــاهی می کند آن شـــــــــاه از بالای نی

چون نخواهد بود شــــــــــامی هرگز از این تیره تر
پرتو می افشـــــــاند امشــــــــب ماه از بالای نی