آورده جبریل امین، پیغام رب العالمین
ما مردگان بودیم و بر اجسادمان جان آمده

می بارد از هفت آسمان،باران رحمت بیکران
سرچشمه ی مهر و وفا، به به چه جوشان آمده

ای خاتم پیغمبران،با صوت زیبایت بخوان
از نزد رب العالمین، بهر تو قران آمده

در سرزمین بیکسی،تنها و بیکس بوده ایم
پیک بشارت مژده داد، پایان هجران آمده

نور نبوت شمع راه آدمی بود از ازل
یا ایها الانسان تو را، خورشید تابان آمده

یا ایها الانسان دگر، یا ایهاالمؤمن شود
زیرا که از سوی خدا، انوار ایمان آمده

عمری مریض احوال ما، با درد و غم می ساختیم
بر دردهای جان ما، دارو و درمان آمده  

فصل خزان و غصه بود، باغ جهان خشکیده بود
اینک بهار زندگی، بعد از زمستان آمده

غار حرا بالد به خود، جبریل می نازد به خود
کروبیان و قدسیان، هردو غزلخوان آمده

عید سعید مبعث ختم رسولان آمده
از آسمانها بر زمین، امروز مهمان آمده

بند بند من به بند زلف دلبر شد اسیر
بندگان عشق را هنگام آزادی رسید

حسن یوسف آمد و دل شد خریدار رخش
یا که شیرینیم و ما را همچو فرهادی رسید

مهر لب را بشکنید ای حق پرستان جهان
حق پرستان را بگو هنگام فریادی رسید

نیست دانشگاه عشق وعاشقی بی رهنما
بهر این دانشکده از عرش استادی رسید

می فرستم دمبدم از عمق جان بر او درود
حمد و توحید من و تسبیح و اورادی رسید

با عث ایجاد هستی اسوه ی تقواست او
آمد و بر مسلمین فصل گل و شادی رسید

دلبر و دلدار من پای به عالم زده
باعث فخر بشر یا که چو تاج سر است

دیده ی بینا شده محو تماشای او
صورت رعنای او ماهتر از مهتر است

سرو دل آرا قدش صورت او همچو ماه
این چه قیاس است او از همگان بهتر است

نام قشنگش شده زینت عرش برین
نام محمد به حق زینت هر دفتر است

اسوه ی تقوا و دین اسوه عشق است او
او به خدا داده دل ، وازهمگان دلبر است

راه سعادت اگر می طلبی راه اوست
رهرو او باش چون سوی خدا رهبر است ...

همه جن و انس شادند همه در سماع و رقصند
به لبانشان سرودی همه دلنواز امروز

به محمّدیه عرش همه قدسیان به سجده
همه مدح گوی احمد به صف نماز امروز

بنگر به کوه و دریا ، بنگر به سرو و سوسن
ز قدوم پاک احمد همه سر فراز امروز

اگر آفرین به خود گفت ، خدا ز خلق آدم
چه به خویـش گوید آن خالق بی نیاز امروز

هفده ربیع الاوّل تو به خود ببال بیحد
که در نزول رحمت شــده است بـاز امروز

ای جمـــله ی هســـــتی به فدای قدم تو
خلاق جــــهان مات به ســــیمای تو گشته

در شرق زمین تکیه به کوهی زده خورشید
دلــــباخته ی دیـــده ی بیـــــنای تو گـشته

نا دیده کسی غنـــــچه به زیـــبایی لبـهات
گلها هــــــمه دلـــداده به لبــهای تو گشته

افـــــتاده کله از ســـر هــــر ســــرو و صنوبر
چون محـــو تو و آن قد رعـــنای تو گـــشته

جبریل امـــــین و هـــــمه ی خــــیل ملایک
مات ســــــحر و ذکــــر و تمـــنای تو گشته

ای باعث هسـتی ، همه ی عالم هستی
ممـــنون خدا ، خالـــق و مـــولای تو گشته

باران رحمت بشــــــــوید غم را ز دلـــــــــهای غمگـــین
گشـــــــــته فراری غم از دل ، زنجـــــــــــیر او پاره پاره

تخــــــــــم محبّــت بکشــــــــتم ، کردم درو مــــهربانی
هر فصــــــــــــــل روید محبت ، نبود فقـــــــط او بــهاره

هر دل که در آن محبــــت مســــــکن گزیده یقیــــــــناً
غم را به جز ترک آن دل ، پیــــــــــــــــدا نشــد را چاره

آمد محمد (ص)به دنیا ، زین روی من شـــاد و مسـتم
می خورده ام از لـــــــــــب او ، مستانه بی استــخاره

او رحمةً للعالمین است ، تاج سر ما مسلمــین است
آن باعث ایـــــــــــجاد هســتی ، دل برده با یک اشاره

به به تمــــاشایی بود احوال و اوقــــــات خوشم
صد بار دل را می برد هر لحــــظه دلـــبر فوج فوج

بار سفر را بســــــته و رفتند غمـــــــــــها از برم
شادی بود آبســـــــتن و غمهاست ابتر فوج فوج

در باغ ســـــــبز زندگی روئیده ایـــنک عشق من
با نغمه ی قـــمری به رقص گلهای احمر فوج فوج

یارم به قد قـــامت شد و در پیش ســــرو قامتش
سر را به سجده برده اند ســرو و صنوبر فوج فوج

خـــــتم رســولان آمد و در های رحـــــمت باز شد
آورده او هـــــــمراه خود ، الـــــطاف داور فوج فوج

صدها فرشــــــته شادمان ، آمد فرود از آســمان
یک دســـــته گل در دستشان بهر پیمبر فوج فوج