از روی نیزه تا که شدی نغمه خوان وحی
من خون گریستم همه دم پای منبرت

گاهی ز داغ حضرت عباس(ع) سوختم
گاهی نشست در دل من داغ اکبرت

در تشت زر که خورد به لبهات خیزران
پر شد ز خون دیده ام آنگاه ساغرت

در راه شام طاقتم از غصه طاق شد
از ناقه تا به خاک بیافتاد دخترت

یک کاروان مصیبت و اندوه و رنج و درد
با من گریست بر سر هر کوی مادرت

جانم به لب رسید دو صد بار تا سحر
چون رفت در تنور شبی راس انورت

یک اربعین ز دوری تو خون گریستم
دیگر بس است جان تو و جان خواهرت

جز خار غم و غصه و اندوه نروئید
پژمرده شدی چون گل امید از آن پس

بگزید به دل غصه و غم رحل اقامت
شد غم به دل ما غم جاوید از آن پس

آنکس که جدا کرد سر از اصل امامت
بر جنگ خدا رفته و توحید از آن پس

طرحی بکشیدند اگر روز سقیفه
در قتلگه امضا شد و تمدید از آن پس

هر چند دل شیعه پر از غصه و غم بود
شد غصه و غمها همه تشدید از آن پس

ایمان و یقین بار سفر بست ز دلها
شد خانه دل خانه تردید از آن پس

زینب (س) که همه دل خوشی اش بود برادر
غمگین غم او شد و نالید از آن پس

پدر از بس که شوق او را داشت
آمد اما فقط به پای سرش
--
مرغ بی بال و پری یک اربعین بی دانه بود
با تمام دلخوشی های جهان بیگانه بود

بود از خار مغیلان پای او پر آبله
 گرد یک شمع سراپا سوخته پروانه بود
--
اربعینی کاروانی بود و یک دنیا عزا
دختر شیرین زبانی بود و یک دنیا عزا

پای خونین، صورتی نیلی، دلی لبریز غم
چشم های خون فشانی بود و یک دنیا عزا
--
دختری خود را روی زانوی بابا می نشاند
ظهر عاشورا شد و بابا دگر پیشش نماند

دید بابا را که زیر نیزه ها مدفون شده
دخترک زانو کشان خود را به بابایش رساند

از سر نی چون به گوش آوای قران می رسید
پای نی کار یتیمان ناله ی جان کاه بود
--
کودکی راس پدر را روی دامان بوسه زد
با دلی خونین و چشم اشک افشان بوسه زد

چون عدو می زد به لبهای پدر با خیزران
بر لب بابای خود با حال ترسان بوسه زد
--
کودکی از ناقه ای افتاد می دانی چرا؟
بود اسیر بند یک صیاد می دانی چرا؟

گشت از خار مغیلان پای او پر آبله
ای دریغ از ذره ای امداد می دانی چرا؟
--
کاروان غصه بود و طعنه ی بیگانه ها
سنگ می آمد فرود از پشت بام خانه ها

خاندان وحی در بند اسارت کو به کو
گاه در بزم شراب و گاه در ویرانه ها

شرق تا غرب جهان از غم و اندوه پر است
در نوردید جهان را غم و طوفان عزا

هر کجا می نگرم غصه و غم می بینم
ریزد از چشم فلک یکسره باران عزا

خاکیان خاک عزا بر سر خود می ریزند
قدسیان با دل پر خون شده حیران عزا

کربلا نقطه ی پرگار غم و غصه و درد
عصرما عصر غم و غصه و دوران عزا

به تن عالمیان رخت عزا پوشیدند
شد محرم همه عالم شده مهمان عزا

غم هم از غصه و اندوه بگرید شب و روز
چشم او چشمه و دریا شده دامان عزا

کو به کو بر سر نیزه سر خونین حسین(ع)
تا بگرییم  همه عمر به برهان عزا

خواند قران سری و چوب به لبهایش خورد
خواهری با غم و اندوه سخنران عزا

گر بمیریم از این غصه و اندوه کم است
عاشق حضرت عشقیم و مسلمان عزا

واژه ها بار غمش را نتوانند کشید
شعرها، شرح غم و غصه به دیوان عزا

ایوب را که صبر و صبوری مثال کرد
شاگرد درس صبردبستان زینب(س) است

هرگز قدم به غیر طریق خدا نزد
آن رهروی که پیرو فرمان زینب(س) است

راه خدا به غیر طریق علی(ع) مجو
این نص آیه آیه ی قران زینب(س) است

صدها گره گشوده شود از دعای او
این معجزه ز اشک دو چشمان زینب(س) است

زیبایی است اوج بلا هم به چشم او
این شاه بیت شاخص دیوان زینب(س) است

از خنده های کودکی اش شادمان علی(ع) است
اما حسین(ع) بی سر و سامان زینب(س) است

باغ بهشت مقصد و مقصود مومن است
باغی که شاخه ای ز گلستان زینب(س) است

ای خوش به حال آن که دلش زینبی شده
بر شاخسار عشق غزلخوان زینب(س) است

در این جهان هر آن که کند پیروی از او
فردا کنار سفره احسان زینب(س) است

درس وفا به مکتب عباس(ع) خوانده ایم
تا زنده ایم یار و وفادار زینبیم

جان را فدای مقدم او کرده ایم ما
ما کشتگان سر به سر دار زینبیم

عالم گرفته بوی خوش از گلستان او
ما وامدار گلشن و گلزار زینبیم

در آسمان ملائکه مداح زینبند
ما نیز محو تک تک اسرار زینبیم

گوید اگر سخن ، سخنش درّ و گوهر است
ما تشنه ی کلام گهربار زینبیم

هر کس در آرزوی دیدن رویی است روز حشر
ما هم در آرزوی دیدن رخسار زینبیم

در سر هوای آل علی(ع) پرورانده ایم
از عمق جان همیشه هوادار زینبیم

شعری سرود قافیه ای عاشقانه داشت
دنیای عشق را همه غرق سرور کرد

توحید بیت اول اشعار ناب او
دست مدد به سوی خدای غفور کرد

بیتی به وصف ختم رسولان سرود و بعد
او از حجاز عزم سر کوی طور کرد

در بیت سوم غزلش گفت یا علی(ع)
در شاهراه عشق چه زیبا عبور کرد

وانگه به وصف فاطمه(س) بیتی سرود او
شرح مفصلی ز کتاب و زبور کرد

ذکر امام دوم ما بیت بعد بود
در اوج عشق قافیه را جور جور کرد

با رنگ خون دو مصرع بعدش سروده شد
گفتا حسین(ع) و قافیه اش را تنور کرد

در بیت بعد زینب کبری(س) سروده شد
بعد از تنور قافیه او را صبور کرد

گفتا چهارده غزل که همه عاشقانه بود
توصیف عاشقانه ای از  کوه نور کرد

بیت نهایی اش همه امید بود و عشق
گفتا ولی عصر(عج) و سخن از حضور کرد

با اشک و آه و ناله و اندوه و حزن و غم
او از خدای خود طلب امر ظهور کرد

سوره کوثر اگر سوره مریم آرد
چقدر منظره زیباست عجب منظره ای

می درخشد گهری بر روی دستان علی(ع)
صحنه تا عرش هویداست عجب منظره ای

معدن این گهر ناب کجا بوده؟ بگو
گوهر پاک دو دریاست عجب منظره ای

لوء لوء و گوهر تابنده که تا روز ابد
زینت حضرت باباست عجب منظره ای

پدر و مادر او نور و خودش گوهر ناب
خادمش هاجر و ساراست عجب منظره ای

سوره ی کوثر اگر حیدر(ع) و زهرا(س) هستند
زینبش معنی و معناست عجب منظره ای

همه هستی علی(ع) فاطمه(س) هست و حسنین(ع)
زینبش یاور آنهاست عجب منظره ای

فاطمه(س) بوید و بوسد گل زیبایش را
بنگر وقت تماشاست عجب منظره ای

کیست این گوهر ارزنده ی محبوبه ی حق
نام او زینب(س) کبراست عجب منظره ای

همه عالم چو گلستان شده از مقدم او
شادی اندر دل مولاست عجب منظره ای

عرشیان سر نشناسند ز پا از سر شوق
و زمین یکسره هوراست عجب منظره ای

پای تا سر گنهم، چشم امیدم به شماست
کار من سخت، به فرداست عجب منظره ای