ز مقدمش ملک دین، گشته بسی با صفا
زینت گلزار دین ، ماه بنی هاشم است

شد ز گلستان دین ، شکفته زیبا گلی
باعث فخر زمین، ماه بنی هاشم است

بوسه زند دم به دم ، بر لب او مادرش
چو کودک نازنین ، ماه بنی هاشم است

آن که به دستش زند، بوسه امیر عرب
نور دل مو منین، ماه بنی هاشم است

شاد ز میلاد او شد دل هر شیعه ای
کیست چراغ یقین؟، ماه بنی هاشم است

او پسر حیدر است، مثل مه انور است
حامی دین مبین، ماه بنی هاشم است

آن که به راه خدا ، دست و سرش را دهد
آن یل ام البنین، ماه بنی هاشم است

 بوسه چو می زد علی(ع) به دست و بازوی او
مهر به مه شد قرین ، ماه بنی هاشم است

آن که ز مولای خود، بر لب شظ فرات
گرفته صد آفرین، ماه بنی هاشم است

صورت او مثل ماه، سیرت او ماهتر
نیست جز او اینچنین، ماه بنی هاشم است

آن که به عشقش دل و دیده بگیرد صفا 
زینت خلد برین ، ماه بنی هاشم است

فتنه می بارد خدایا از در و دیوار شهر
من پناه آورده بر دارالامان غصه ها

خیز از جا ای برادر حال زارم را ببین
قامتم را کرده خم بار گران غصه ها

جسم تو در آفتاب و راس تو بالای نی
بر سر من سایه ای از سایبان غصه ها

بعد تو هر جا که رفتم غصه بود و اشک وغم
تا ابد هم بر سر من آسمان غصه ها

بر تن دنیا زداغت رخت غم پوشیده شد
بعد تو نام جهان گشته جهان غصه ها

خون دل از چشمه سار چشم می آید مدام
خانه ی دل مسکن غم ، آشیان غصه ها

گشته پرپر جمله ی گلهای باغ مصطفی (ص)
گلشن دین زین مصیبت بوستان غصه ها

پروانه پرپر می زند، هی خاک بر سر می زند
گوید به خود بی شمع و گل ،از چه تو آوردی دوام

گاهی رود در خیمه گه ، گاهی رود در قتلگاه
گرد حریم شمع و گل، پروانه شد در استلام

او از چهل منزل سفر، آورده با خود صد خبر
با اشگ چشم و سوز دل، گوید خبرها بر امام

کرببلا بار دگر ، همرنگ عاشورا شده
انگار از نو شد عزا،غم می دهد از نو سلام

پروانه می گوید به شمع،تاریک شد دنیای من
خاموش گشتی از چه رو، در تو نبوده این مرام

گفتا چنین پروانه را، خاموش گشتم من اگر
اما به دین جد خود ، از کار خود دادم قوام

پروانه ی پر سوخته ، تو صبر کن صبری جمیل
تا آن که آید منجی و خنجر کشد او از نیام

گیرد تقاص خون ما، از غاصبان و ظالمان
آن منتقم ، آن بت شکن، وقتی که بنماید قیام

از قاتلان مادر و از قاتل اجداد خود
و از دشمنان اهل بیت(ع)، منجی بگیرد انتقام

به سر می ریخت گاهی خاک غم را
و گاهی دستش از غم بر کمر بود

دلش پر بود از داغ شقایق
درون سینه اش صدها خبر بود

گهی بر راس اکبر(ع) چشم می دوخت
و گاهی هم به عباسش(ع) نظر بود

گلاب اشک از چشمش روان بود
و دامانش ز اشک دیده تر بود

چهل منزل عزا بعد از عزا داشت
و درس غصه خوردن را ز بر بود

چهل منزل به وقت خشم دشمن
برای کودکان همچون سپر بود

چه حالی داشت چون راس برادر (س)
جدا از تن میان طشت زر بود

به راس نیزه ها هفتاد و دو سر
چه سرهایی که مانند گهر بود

سری مانند لوء لوء می درخشید
سری زیباتر از قرص قمر بود

مصیبت بود بعد از هر مصیبت
و زینب (س) را به جان صدها شرر بود

هزاران طعنه از دشمن شنیده
به جانش طعنه ها چون نیشتر بود

عجب صبری خدا داده به زینب(س)
که هرچه دیده او فتح و ظفر بود

شب تاریک او پایان ندارد
شب یلدای زینب(س) بی سحر بود

کاروان زینبیون آمده
کاروان با چشم پر خون آمده

کوله بارغم به دوش کاروان
بار سنگین غم و داغی گران

کاروان آمد عزاداری کند
از دو دیده سیل خون جاری کند

کاروان منزل به منزل آمده
از بیابانها به ساحل آمده

کاروان آمد لب شط فرات
تا شود آماده از بهر صلات

کاروان از شام دارد صد خبر
خاطراتی گفتنی از این سفر

حرف دل با آب گفت آن کاروان
تا ابد شرمنده شد آب روان

کاروان آمد کنار قتلگاه
کربلایی تازه شد، از این نگاه

کاروان را داغها شد تازه تر
می چکید از چشمشان خون جگر

کاروان آمد سر قبر حسین(ع)
شد یم خون جاری آنها را ز عین

کودکی رفته سر قبر عمو
با عموی خویش گرم گفتگو

دیگری رفته سر قبر پدر
می زند از غصه سنگ غم به سر

زینب(س) آمد بر سر قبر حسین (ع)
با هزاران آه و با صد شور و شین

بر سر قبر برادر آمده
قلب پر غم ، دیده ی تر آمده

زینب(س) اول بوسه زد بر خاک یار
بعد گفت از رنج و درد بی شمار

زینب (س) غمدیده دارد صد خبر
او گزارش می دهد از این سفر

با برادر زینب (س) خونین جگر
گفت بودم با سر تو همسفر

من به چشم خویش دیدم می چکید
از لبت خون در شب بزم یزید

چون که می زد بر لب و دندان تو
قلب پر خون، دیده ام گریان تو

اوفتاد از ناقه وقتی دخترت
دیدم آنجا اشک چشمان ترت

ما چهل منزل اسیر ظلم و کین
در غل و زنجیر زین العابدین(ع)

زیر سم اسب جسمت گشته له
پای اطفالت همه پر آبله

چون که سرها بر سر نی می شدند
اشتران بر جسمها هی می شدند

راس عباس جوان له گشته بود
از سر نیزه می آمد هی فرود

ناگهان آن نیزه دار پر دغل
زد به راس نیزه سر را از بغل

این سفر بوده همه خوف و خطر
طعنه ها بشنیده ام در این سفر

ای برادر شرمسارم شرمسار
دختر تو پا برهنه روی خار

تازه شد بار دگر یاد فدک
چون رقیه(س) خورد از دشمن کتک

گشته نیلی رنگ رخسارش همه
شد رقیه(س) همنوا با فاطمه(س)

در شبی تاریک و پر خوف و خطر
خواست او از من نشانی از پدر

هرچه دلداریش دادم یا حسین(ع)
او کماکان بود اندر شور و شین

کرد دشمن داغ او را بیشتر
هدیه ای دادش عدو،آن بود سر

او سرت را بر روی زانو گذاشت
با سرت گفت آنچه را در سینه داشت

بر لبانت بوسه ها زد دخترت
خشک کرد اشک از دوچشمان ترت

گفت راست پس چرا خاکستری است
گشته غارت ! ؟، سر مگر انگشتری است

کرد با سر درد دلها دخترت
جان خود را کرد تقدیم سرت

الغرض بزم عزا بود آن میان
زینب(س) سرگشته بودی نوحه خوان

همنوا با زینب(س) و با کاروان
تا ابد در غصه و غم شیعیان

کربلا از یک کتک آغاز شد
آری از غصب فدک آغاز شد

لعن گو از عمق جانت تا ابد
بر کسی که راه حق را کرد سد

چهل منزل عزا آورده با خود کاروان غم
بیا جابر به استقبال، زینب(س) دلغمین آمد

بشد کرببلا یک بار دیگر صحنه محشر
کنار قبر بابا تا که زین العابدین(ع) آمد

یکی داغ برادر داشت یکی هم داغ بابا را
یکی می گفت:عمو از زین، چگونه بر زمین آمد

یکی می گفت: وای اصغر(ع) یکی می گفت:وای اکبر(ع)
یکی می گفت: بر فرقی عمودی آهنین آمد

یکی می ریخت خاک غم به سر از غصه و اندوه
یکی سر زد به محمل تا که خونش از جبین آمد

یکی فریاد می زد: خیز از جا ای برادر جان
ببین بر ما چها بگذشت، تا این اربعین آمد

به ظهر حادثه چون آفتاب من گم شد
شب فراق شد و ماهتاب من گم شد

به مکتب علوی درس عشق می خواندم
ز تند باد حوادث کتاب من گم شد

سئوال کرد زمن کودکی که بابا کو
جواب او چه بگویم، جواب من گم شد

تمام هستی من بود تار موی حسین(ع)
شب جدایی او شد، حساب من گم شد

کویر جان من خسته تا ابد تشنه است
هوا گرفت غبار و سحاب من گم شد

گل محمدی باغ سخت پژمرده است
شکست شیشه عطر و گلاب من گم شد

به قامتم ننگر کاینچنین خمیده شده
میان ظلمت غمها شباب من گم شد

کتاب شعر من ابیات ناب داشت ولی
کتاب پاره و ابیات ناب من گم شد

عمه جان مژده بده کز پدرم
حمد و لله خبر آمده است

چشم روشن شود از مقدم او
  عمه جان نور بصر آمده است

چند روزی است ندیده است مرا
کز سر شوق به سر، آمده است

پدرم آمده و همره او
بر سر نیزه قمر آمده است

عمه می گفت پدر رفته سفر
امشب اما ز سفر آمده است

خاکی و خونی و خاکستری است
از چه این گونه پدر آمده است

بشکستست چرا دندانش
مگر از شهر خطر آمده است

آمده تا که مرا هم ببرد
عمه جان وقت سفر آمده است

بابا ببین خرابه ندارد چراغ و شمع
اینجا بیا به خانه ی من اختری بزن

بابا ببین که گوشواره من را ربوده اند
بر دستهای کوچکم انگشتری بزن

ای کشتی نجات بشر در خرابه نیز
هر چند در درون طبق لنگری بزن

از کربلا به شام سفر کرده ای به سر
ای سر، سری به خواهر و بر دختری بزن

بودی گهی به نیزه و گه در تنور و طشت
بر ما سری تو ای سر خاکستری بزن

تا صبح چشم عمه به در مانده خون فشان
ای سر بیا سری تو به چشم تری بزن

دانم که لحظه لحظه دلت بوده پیش من
با سر بیا به دخترک خود سری بزن

اگر چه شد بخیل آن روز دریای فرات اما
ز چشمش خون روان بود آسمان آهسته آهسته

حرامی حمله ور بود و حرم می سوخت در آتش
به نی می کرد سرها ساربان آهسته آهسته

عدو می زد یتیمان را به کعب نیزه و شمشیر
و می آمد ندای الامان آهسته آهسته

به راس نیزه ها می خورد سنگ کینه بر سرها
و جاری خون ز چشم بانوان آهسته آهسته

نمی دانم چه حالی داشت زینب(س) آن زمان وقتی
که می خوردی به دندان خیزران آهسته آهسته

گذشت سالها هر گز نخواهد کاست از این غم
که این غم هست در دل جاودان آهسته آهسته

بیاید عاقبت از راه روزی حضرت قائم(عج)
بگیرد انتقام از دشمنان آهسته آهسته