نکند صبح قیامت شده و روز جزاست
که همه پیر و جوان ناله و افغان دارند

دامن از اشک دو دیده شده همچون دریا
داغ سنگین به دل و رنج فراوان دارند

خبر این است شهیده شده زهرای بتول (س)
همه داغ غم آن نیّر تابان دارند

آنچنان داغ عظیم است که در عرش خدا
قدسیان نیز همه سر به گریبان دارند

شرح حال غم زهرا (س) به بیان آسان نیست
که نه یک غصه که صد بلکه هزاران دارند

غم غصب فدک و غصب ولایت هر دو
غم تنهایی حیدر(ع) غم هجران دارند

پهلوی فاطمه(س) بشکسته و نیلی رخ اوست
غم زینب(س) ، غم محسن(ع) ، غم طفلان دارند

به خدا معنی قران به جز از فاطمه(س) نیست
دشمنانش عجبا تکیه به قران دارند

گفتم این غصه و اندوه تداوم دارد ؟
گفت تا مردم این شهر به تن جان دارند

در عرش جبرئیل و ملائک همه غمین
در خاک ، خاک غم به سر آل حیدر(ع) است

غلمان و حوریان همگی رخت غم به تن
مویه کنان به گوشه ی جنت پیمبر(ص) است

زینب(س) به کنج خانه پریشان و داغدار
چله نشین داغ جگر سوز مادر است

دارد گلایه ها ز در و شکوه ها ز میخ
گویا که میخ قاتل و در هم مقصر است

زهرا(س) به پشت در شهیده شد از ظلم ظالمین
بیت الحزن ز ناله زینب(س) چو محشر است

آنقدر داغ فاطمه(س) سخت است بر علی (ع)
کز پا فتاد گرچه که فتاح خیبر است

دستش بریده ، هر که به زهرا(س) کتک زده
لعنت بر آن که قاتل زهرای اطهر(س) است  

دیوانه وار سر به بیابان گذاشتم
در دشت و کوه یا به بیابان گریستم

دیدم غمین تمامی یاران و دوستان
من در کنار جمله یاران گریستم

از لحظه ی تولد خود تا کنار گور
حتی زمان مهد و دبستان گریستم

فرقی نداشت فصل بهار و خزان من
هم در بهار هم به زمستان گریستم

گاهی میان مجلس وعظ و گهی نماز
گاهی زمان خواندن قران گریستم

این اشگها برای چه از دیده ام چکید؟
این ناله چیست ؟ از چه فراوان گریستم؟

زان دم که داغ حضرت زهرا(س) شنیده ام
از درد و داغ بی حد و پیمان گریستم

بشنیده ام ز مادر خود قصه ی فدک
زین ماجرا به دیده ی گریان گریستم

آتش زدند خانه ی ام الائمه(س) را
  عیبم مکن که نیمه ی شعبان گریستم

یک عمر گریه کرده ام من و کم گریه کرده ام
کی پا به پای شاه شهیدان(ع) گریستم؟

تاب و تحمل غم او را نداشتم
داغش چو سخت بود من آسان گریستم

دخت نبی(ص) و همسر حیدر(ع) شهیده شد
چون سیل پر خروش، خروشان گریستم

پیک ظفر رسیده و آورده با خودش
شور و نشاط و عشق و صفا را به ارمغان

بگشوده لب به خنده به هر جا نظر کنی
شادند شیعیان و ثناگو فرشتگان

جمعی به سجده شکر گزار خدای خویش
جمعی به پای کوبی و جمعی ترانه خوان

جشنی عظیم گشته به پا در بهشت عدن
تبریگ گوی فاطمه(س) ، خیل بهشتیان

پیر و جوان ما همه غرق نشاط و شور
سر را ز پای خود نشناسند کودکان

دیگر خبر ز پیری و فرسودگی مگیر
زیرا شدند جمله پیران ما جوان

تبریک گو به حضرت جبریل(ع) گشته اند
آنان که ساکنان زمینند و آسمان

شد مستجاب حضرت زهرا (س) دعای تو
دیو نفاق بار سفر بست از جهان

رفت از جهان به دوزخ ودر قعر آتش است
آن غاصب ولایت و استاد فاسقان

آن ملحدی که پایه گذار سقیفه بود
در آتش عذاب الهی است جاودان

اجر تو باد حضرت بولولو(ع) با خدا
از خنجر تو شاد دل جمله شیعیان

راه عدوی آل علی (ع) تا به دوزخ است
مولای ما علی (ع) است، ره ماست تا جنان

سوخت یک سو کوثر قران و در سویی دگر
آیه های سوره ی ام الکتاب آتش گرفت

چون در بیت الحزن از آتش بیگانه سوخت
پشت در مصراعی از ابیات ناب آتش گرفت

نیست فردوس برین جای غم و اندوه و درد
از چه قلب حضرت ختمی ماب(ص) آتش گرفت

آسمان خون گریه می کرد از غم دخت رسول(س)
واز شرار غصه اش دریای آب آتش گرفت

داغ زهرا(س) خواب را از چشم اهل دل ربود
دیده خون گردید و دل خون گشت و خواب آتش گرفت

 سوخت مظلومانه درآتش گل باغ رسول
قلب کوه صبر و دخت بوتراب آتش گرفت  

دانی از چه فاطمیه هست هر سالی دو بار
داغ سنگین بود و از داغش حساب آتش گرفت

تا که جان باقی است باید در غم زهرا(س) گریست
بی نهایت گریه کن،حد نصاب آتش گرفت

باطل تمام قد مقابل حق ایستاده بود
تندیس کفر و فتنه چو ره بر ملک گرفت

دیو سیاه کفر سر از پا نمی شناخت
با ظلم و جور چونکه ز زهرا(س) فدک گرفت

بغض عدو به ضربت سیلی نشد تمام
در کوچه اش دوباره به باد کتک گرفت

عمری نشسته بود بر سر خوان کرامتش
اکنون چگونه حرمت نان و نمک گرفت

دیوار و درب و میخ و سینه زهرا(س) حکایتی است
 ذرات کائنات به هر نه فلک گرفت

خون می گریست چشمه ی چشم جهانیان
در یک کلام غصه سما تا سمک گرفت

زیباترین گلی که خدا آفریده بود
پژمرده بود از ستم روزگار عشق

نامش اگر چه زنده و جاری است یاد او
کوتاه بود مدت عمر نگار عشق

تابوت عشق بود که بر شانه می کشید
آن شب امیر عشق به سوی مزار عشق

روی کبود و پهلوی بشکسته دیده بود
می ریخت خون ز دیده ی شب زنده دار عشق

سر بود روی زانوی غم، دیده پر ز خون
گلبرگ روی دامن او بیقرار عشق

بابا کجاست مادر من؟ هستی ام کجاست؟
خلد برین و قلب من و توست دار عشق

اینجا درون خاک مادر تو آرمیده است
اکنون من و توائیم دختر من همجوار عشق

وقت صبوری است دختر نازم صبور باش
چندی بکش به مثل پدر انتظار عشق

ما می خوریم خون جگر گر چه سالها 
روزی رویم عاقبت اما کنار عشق ...

دانی چرا ولادت او روز مادر است
زیرا بتول بر پدر خویش مادر است

گلی قشنگ به گلزار دین قدم بگذاشت
به یمن مقدم گل، گلستان چراغانی است

به شاخسار ولایت پرنده ای عاشق
گهی به نغمه سرایی ، گهی غزلخوانی است

زمان شادی و عیش و سرور و سرمستی است
به عیش و نوش به سر کن که غصه زندانی است

به روی دامن مادر نشسته دخت  نبی
به حال ذکر و مناجاتِ حیّ سبحانی است

متاع عالم فانی قلیل و ناچیز است
ولی گل خدیجه گل پر بهای قرانی است

گلی که بوی خوشش روح را جلا بدهد
گل محمدی ناب و فیض رحمانی است

نبود جنت و کوثر اگر نبود این گل
به عشق او به بشر مهر و ماه ارزانی است

تمام عالم هستی فدای مقدم او
که اوست کوثر قران و خیر ربّانی است 

کیست این آفتاب عالمتاب
که بر او رشک می برد مهتاب

و من الماء کلّ شی ءٍ حیّ
اوست اسلام راستین را آب

کوثر پر بهای قران است
دخت پیغمبر است و گوهر ناب

می نوازد مشام جانها
همچو عطر بهشت و مشک و گلاب

می شود مهر و مه خجل از او
گر که بر دارد او ز چهره نقاب

اوست از آل پاک پیغمبر
نصّ قران به سوره ی احزاب

راه او می رود به سوی خدا
راه های دگر همه به سوی سراب

ای که تو از سفینه اش دوری
تا که طوفان نیامده بشتاب

همه دار و ندار من زهراست 
شیعه ام شیعه،شیعه شیعه ی ناب

ای که هستی شفیعه ی دو سرا
 جان مولا علی مرا دریاب