ما شادمان از مقدم عبدالعظیمیم
شاکر به درگاه خداوند رحیمیم

در هر نفس کار مسیحا می کند او
باغ ولایت را شکوفا می کند او
ری را پر از شور و تمنا می کند او
هر شیعه را غرق تولا می کند او

صحن و سرای او بهشت جاودان است
میعادگاه صبح و شام عاشقان است

تسبیح گوی حضرت پروردگار است
پرهیزگار و با خدا و رستگار است
ثابت قدم در راه حق و استوار است
او بر سر هر شیعه تاج افتخار است

ما خاک بوسان حریم پاک اوئیم
ما عاشقیم و جمله سینه چاک اوئیم

هم تاج سر هم بر سر ما سایبان شد
از یمن میلادش دل ما شادمان شد
مست از می نابش همه پیر و جوان شد
غم رفت و شور و شوق و شادی جاودان شد

او عهد با دلدار دارد تا قیامت
مانند مولایش حسن(ع) دارد کرامت

از مقدم خود عشق و ایمان آفریده
او از برای شیعیان جان آفریده
بر درد ما دارو و درمان آفریده
او در کویر دل گلستان آفریده

او از خدا تقدیم ما ایرانیان شد
ایران ما هم تاج فخر این جهان شد

یاد آور کرب و بلا صحن و سرایش
 عزت به او داده بدون شک خدایش
شاهان عالم ریزه خوارند و گدایش
چشم امید ما به الطاف و عطایش

هم ریزه خوار سفره ی احسان اوئیم
هم تا قیامت بر سر پیمان اوئیم

شکر خدا ما زائران کوی اوئیم
ما جملگی دلدادگان کوی اوئیم
از جان و دل ما عاشقان کوی اوئیم
مستیم و جمله می کشان کوی اوئیم

در مقدمش شادیم و سرگرم سروریم
شاکر به درگاه خداوند غفوریم

برای مستمندان با تکبر فخر بفروشیم
ولی هر جا توانمندی است آنجا گرم تعظیمیم

برای آن که افزائیم ما سرمایه ی خود را
همیشه فکر طرح و نقشه و الگو و ترسیمیم

اگر چه خود نفهمیدیم هرگز حکمی از دین را
برای دیگران اما به فکر درس و تفهیمیم

تمام عمر از ما کار نیکویی نزد سرهیچ
برای ثبت کارنیک خود اوراق تقویمیم

همیشه دیگران را خوار و کوچک کرده ایم اما
برای خود تقاضامند هر تعظیم و تکریمیم

عبادت های ما کم رنگ و کار نیک ما اندک
طلب کار از خدائیم و به فکر باغ و تسنیمیم

به وقت خواندن قران تدبر کار نیکویی است
چو می خوانیم ما قران به فکر لحن و تنغیمیم

همه شب تا سحر در بزم شادی میهمان بودیم
ولی غافل که روزی میزبان ختم و ترحیمیم

بهشت جاودان حق مسلمان زادگی ماست !
مسلمان زاده هستیم و مسلمانیم و تسلیمیم !

عمریست که می نوشم از جام لب دلدار
من با لب پیمانه بیگانه شدن هرگز

چون آتش عشق یار سوزانده پر و بالم
دیگر پس از این غیر از پروانه شدن هرگز

هر روز هزاران بار میمیرم از عشق یار
چون زنده ی عشقم من، افسانه شدن هرگز

آباد شدم زیرا ویرانه نشین بودم
ویرانه نشینان را ویرانه شدن هرگز

من با مژه ی دلدار، گر کشته شوم صدبار 
گر زنده شوم دور از میخانه شدن هرگز

مستم من و هستم من، هستم من و مستم من
چون مستم و هستم من، فرزانه شدن هرگز

بتخانه ی میخانه شد کعبه ی حاجاتم
طوف حرمی غیر از این خانه شدن هرگز 

دلش چو آینه صاف است و سینه اش دریاست
هزار شاخه گل یاس در بغل دارد

گمان کنم که ز باغ بهشت می آید
که عطر و بوی خوشی مثل آن محل دارد

یکی است دلبر من در میان مهرویان
هزار شمس و هزاران قمر بدل دارد

ندیده برده دل جمله ی خلایق را
درون خانه ی دل جای از ازل دارد

برای بوسه زدن بر لبان چون قندش
تمام عمر لبانم به دل امل دارد

میان دیده و دل شعله ور شده آتش
که چشم و دل سر دلدار من جدل دارد

اگر چه کشته مرا او به تیر مژگانش
برای فتنه گری نیت جمل دارد

تمام سال مرا وعده داده است او که
بهار چون برسد جای در حمل دارد

دلم برای رسیدن به یار در پرواز
دو دیده ام ولی از هجر او رمل دارد

اگر چه دوره دوری ز یار جانفرساست
خوشم که دوره ی دوری از او اجل دارد

دو چشم  پر شوق و یکی قلب پر از امید
دستی به سوی آسمان، شب تا سحر بیدار

یک جانماز و مهر با صد دانه ی تسبیح
با یک مفاتیح الجنان، یک یار، یک دلدار

یک جلد قران مجید و شاخه های گل
در یک شب رویایی و همرنگ با ابرار

یک آینه یک قلب پاک و ساده، یک توفیق
توفیق  می خواهم  فقط توفیق یک دیدار

گر پرده بردارد ز رخ دلدار در آن شب
هوش از سر من می برد دیدار آن رخسار

من با همین رویا خوشم در هر شب از عمرم
شب های من شد طی همیشه با همین افکار

ای حلیمه حکیمه، خاتون ها
نوه های امام موسائید

اسوه ی پاکی و صفا هستید
که در اوج حجاب پیدائید

هر دو هستید اسوه ی پاکی
هر دو الگوی دین و تقوائید

بارگاه شماست جنت ما
شافع شیعیان به فردائید

مثل اجداد خویش تا به ابد
هر دو تان آبروی دنیائید

شیعه را درس زندگی دادید
زندگی بخش چون مسیحائید

چشمه ی پر خروش اسلامید
می خروشید، موج دریائید

گر چه هر دو شبیه هم هستید
بین خوبان تکید و تنهائید

بسکه لطف و کرم به ما دارید
چقدر خانمید و آقائید

شیعه را داده اید درس وفا
بهترین معنی تولائید

شیعه ی خاص حیدرید شما
بهترین شیعیان مولائید

حافظ و پاسدار قرانید
وحی را ترجمان و معنائید

علم آموز مکتب وحیید
بردبار و حکیم و دانائید

دشمن دشمنان دین هستید
بهترین عامل تبرائید

آفرین خدا به دختران «مجاب»
باعث افتخار بابائید

زینت شهرکرد صحن شماست
که شما دو بهار زیبائید

ارتفاع شماست تا به خدا
که دو سرو بلند بالائید

شهر پر شد ز بوی عطر شما
که شما غنچه ای شکوفائید

ولای آل محمد(ص) دلیل بندگی ماست
دلیل شیعگی ما ولای شاه چراغ است

چراغ راه هدایت، دلیل «نور علی نور» 
فروغ مهر ز نور خدای شاه چراغ است

اگر چو ماه درخشد زمین برای ملائک
ز نور مرقد پاک و سرای شاه چراغ است

به شیعه درس وفا داده است در ره مقصود
که الگوی بشریت وفای شاه چراغ است

برای بخشش و احسان نمونه گر که بخواهید
نشان و الگوی بخشش سخای شاه چراغ است

مس وجود بشر گر شده است چون زر خالص
تمام علت آن کیمیای شاه چراغ است

نمونه ای است ز باغ بهشت صحن شریفش  
و هرکه رفته بهشت آشنای شاه چراغ است

فتاده بر سر شیعه همیشه سایه ی لطفش
که شیعه سایه نشین لوای شاه چراغ است

به جستجوی بقا بوده ای اگر همه ی عمر
بقا گرفته هر آن کس فنای شاه چراغ است

بهشت مال شما با تمامی نعماتش
بهشت ما لحظاتی لقای شاه چراغ است

اگر که در پی جلب رضای حضرت حقید
رضای حضرت حق در رضای شاه چراغ است