زمین و زمان را صفا داده ای
تویی زینت عرش و خلد برین

بهشت برین جلوه ی روی توست
و تو تاج فخر همه مومنین

زمین چون مصفا شد از مقدمت
کند فخر بر آسمان ها زمین

تویی ترجمان کلام خدا
تو مفهوم قران، تو معنای دین

تویی باعث فخر  ما شیعیان
و تو باعث فخر اهل یقین

تو را آفریدت به عزّ تمام
ز الطاف خود، احسن الخالقین

شدی چون به دست خداوند خلق
خدا بر خودش گفت: صد آفرین

صفات خودش را به تو هدیه داد
خداوند سبحان ، خدای مبین

تویی حجت الله بر اهل بیت(ع)
و بر اهل ایمان تو حبل المتین

تویی ذکر تسبیح هر شیعه ای
تو در بین اذکار، زیباترین

لبریز مهر فاطمه(س) گردیده سینه ام
من صاحب هزار زر و سیم و زیورم

یارب سپاس لطف تو گردیده شاملم
عمری کنار زمزم و طوبا و کوثرم

زهرایی است ریشه ی من ای خدا سپاس
صد شکر من غلام غلامان قنبرم

بگرفته خانه ی دل من رنگ فاطمی
تا سایبان سر بشود روز محشرم

کوثر بیافریدی و من کوثری شدم
از عطر ناب کوثرت اینک معطرم

یا فاطمه(س) است ورد زبانم به صبح و شام
زهرا(س) ست هستی من و ایمان و باورم

بگرفته است دست مرا در تمام عمر
یارب سپاس فاطمه(س) گردیده مادرم

روز حساب گرچه دو دستم تهی ولی
شادم از آن که فاطمه (س) آنجاست یاورم

جز خاندان فاطمه(س) دل بر کسی مبند
جز او کسی شفیعه ی فردا نمی شود

تنها علی(ع) و فاطمه(س) دریای گوهرند
هر مرد و زن که مثل دو دریا نمی شود

بی مهر روی فاطمه(س) دنیاست یک سراب
دنیا بدون فاطمه(س) دنیا نمی شود

باغ بهشت بی رخ زهرا(س) صفا نداشت
عقبا بدون فاطمه(س) عقبا نمی شود

معنای وحی حضرت زهراست بی گمان
قران بدون فاطمه(س) معنا نمی شود

سرمایه ی من است همه حب فاطمه(س)
بی مایه هر که بود که دارا نمی شود

آن کس که حب آل علی(ع) هست در دلش
در روز حشر بی کس و تنها نمی شود

در خیالم می نشینم روبرویت صبح و شام
 اشگ می ریزم ز داغ آن گلستانی که نیست

می شوم جویای حالت ای بهار زندگی
 ای بهار عمر من، بی تو بهارانی که نیست

شب شد و تاریک شد دنیا ز بعد رفتنت
 بعد تو دیگر مرا خورشید تابانی که نیست

غصب شد از تو فدک، از من ولایت غصب شد
بی وفایان را، وفا برعهد و پیمانی که نیست

رفتی و با رفتنت پاشید بر زخمم نمک
سینه ی مجروح را دارو و درمانی که نیست

کفر آمد جای ایمان، باطل آمد جای حق
مردم این شهر را در سینه ایمانی که نیست

گوهر عفت شده آماج سنگ کینه ها
مردم دنیا طلب را هیچ برهانی که نیست

معنی آیات قران نیست غیر از فاطمه(س)
گر نباشد فاطمه(س) معنای قرانی که نیست

گر بسوزد هر دو عالم در غم زهرا(س) کم است
 چون به داغ حضرت او حد و پایانی که نیست
 ---
چشم امید تمام شیعیان بر دست توست  
خواهش ما از شما جز بذل احسانی که نیست

آن گل که بود زینت گلزار ملک دین
در ابتدای فصل بهاران شکسته شد

عالم به ناز حضرت او آفریده شد
افسوس او چه زود، چه آسان شکسته شد

او پر بهاترین گهر آفرینش است
اما چگونه راحت و ارزان شکسته شد

مُهر نبوت رسول خدا(ص) بود فاطمه(س)
ای وای من، نگین سلیمان شکسته شد

او ترجمان تک تک آیات وحی بود
در بین کوچه حرمت قران شکسته شد

با آن تبر که اهل سقیفه بساختند
عهد غدیر و طاعت و پیمان شکسته شد

از بعد واقعه همه عالم کویر شد
پژمرد باغ و لاله و ریحان شکسته شد

دنیا پر از سکوت، همه خلق بی خبر
شاید دهان هرچه سخندان شکسته شد

آن خانه ای که مهبط جبریل بوده است
آتش گرفت و مثل نیستان شکسته شد

پژمرده گشت گل، پر پروانه هم بسوخت
ای دل بسوز شمع شبستان شکسته شد

ظلمت فضای هر دو جهان را فرا گرفت
با سنگ کینه شمس درخشان شکسته شد

میزان علی(ع) است، فاطمه(س) هم کفو حیدر(س) است
زهرا(س) شهیده گشته و میزان شکسته شد

ما خداوند رحیمی داشتیم از جنس نور
خالقی، فرمانروایی پاک و یکتا داشتیم

در تمام نیمه شبها با خدای مهربان
در مناجات و دعا بودیم و نجوا داشتیم

در غم آل محمد(ص) چشمهامان چشمه سار
دامنی از خون دل مانند دریا داشتیم

چشم ما در انتظار رویت خورشید بود
ما به پشت ابر تیره شمس زیبا داشتیم

گر چه تاریک است این دنیا ز ظلم ظالمان
ما در این تاریکی شب، ماه سیما داشتیم

گرچه با ضرب عدو بازو و پهلویش شکست
مادری دلسوز و در غمها شکیبا داشتیم

تک تک آیات قران ترجمان حیدر(ع) است
ما برای تک تک آیات معنا داشتیم

دشمن آل محمد(ص) از ازل بی آبروست
آری آری دشمنانی خوار و رسوا داشتیم

دشمن آل محمد(ص)، دشمن دین خداست
از تمام دشمنان دین تبری داشتیم

شاد بودیم از ازل، در شادی آل رسول(ص)
بزم میلاد ائمه(ع)، جمله برپا داشتیم

تا ابد نور ولایت در دل ما روشن است
چون که از روز ازل ما مهر زهرا(س) داشتیم

حیدر(ع) که به دل داغ غم ختم رسل(ص) داشت
از غصه ی زهرا(س) گذرش خورد به دیوار

سیلی به رخ فاطمه(س) می خورد پیاپی
واز غصه سر گل پسرش خورد به دیوار

چرخید که سیلی نخورد فاطمه(س) ناگاه
بعد از کمر این بار سرش خورد به دیوار

زینب(س) که سرش خرد شد از چوبه ی محمل
همراه برادر نظرش خورد به دیوار

حیدر(ع) سپری داشت که از جنس خدا بود
افسوس که حالا سپرش خورد به دیوار

از سوی خدا شد گهری هدیه به حیدر(ع)
با ضربه ی آن در، گهرش خورد به دیوار

آن شاخه که بودی ثمرش لوء لوء و مرجان
بشکست و گل نو ثمرش خورد به دیوار

آن روز حسن(ع) دید که از غصه و از غم
تا خانه دمادم پدرش خورد به دیوار