درد هجران تو می آزارد این دل های ما را
شیعه از درد فراق تو دلی بیمار دارد

آتش هجران تو هر سینه ای را کرده مجروح
از فراقت هر چه مومن سینه ای تبدار دارد

صبح جمعه ندبه می خوانیم ما چشم انتظاران
هر که شد چشم انتظارت دیده ای خونبار دارد

آشتی با خواب چشم ما نخواهد کرد هرگز
هر که شد دلداده ی تو دیده ای بیدار دارد

بی تو ما را زندگی سخت است ای اوج تمنا
زندگانی بی تو صد پیچ و خم دشوار دارد

دم زدم از تو ولی در راه تو گامی نرفتم
مایه ی عار شما تنها به این اقرار دارد

در دل کافر هم از هجران تو شوری است برپا
او به ظاهر گر چه بر بود شما انکار دارد

غبار غم به روی چهره های ما بنشست
خوشا کسی که زداید غبار، باز آید

جهان ما به لب پرتگاه ویرانی است
نجات یابد اگر شهریار باز آید

بدون یار نمانده قرار در دل ها
خدا کند که به دلها قرار باز آید

نشسته ام همه ی عمر بر سر راهش
بدان امید که از این رهگذار باز آید

به چشم ، خار غم هجر یار رفت، ای کاش
کسی که می کشد از دیده خار باز آید

کجاست یکه سواری که ناجی بشر است
چه می شود اگر آن تکسوار باز آید

اسیر حسن کمال و جمال او شده ام
چه می شود که گل هشت و چار باز آید

بدان امید بریزم ز دیده اشک فراق
که آن که پاک کند چشم زار باز آید

نجات مردم دنیا برای او سهل است
خوشا که ناجی این روزگار باز آید

نفس کشیدن من، مردنی است تدریجی
دوباره زنده شوم گر نگار باز آید

برای آمدنش انتظار کافی نیست
که از انتظار فقط انتظار باز آید

آدمی سر تا به پا نقص است سرتا پاست عیب!
آن که سرتا پا کمال است، آدم کامل کجاست؟

وصف روی یار بشنیدیم و مجنونش شدیم
 عقل می پرسد که ای مجنون بگو عاقل کجاست؟

در تمام عمر خود باید ز شمع یار سوخت
گر نسوزد بال و پر از عشق پس حاصل کجاست؟

یار ما آنجاست که تسبیح و تحمید خداست
یار اگر خواهی تماشا کن، چنین محفل کجاست؟

یار ما سر تا به پا نور است، در خاکش مجو
مثل او یاری چنین پیدا ز آب و گل کجاست؟

او نگین پادشاهی می دهد بر سائلش
او جواد است و سخاوتمند، گو سائل کجاست؟

کشتی عالم به طوفان حوادث غرق شد
ناخدایی که او بَرَد کشتی سوی ساحل کجاست؟

جمعه جمعه، ندبه ندبه اشک هجران ریختیم
یار ما اما نیامد پس چرا؟ مشکل کجاست؟

تا طلوع صبح فردا چشم در راهیم ما
ما فرج را از خدا خواهیم، مستعجل کجاست؟

خشکیده است هر دو لبم اما
می ریزد از دو دیده ی من باران

در دل به غیر غصه نمی یابم
در سینه نیز داغ غم هجران

از یار نیست هیچ خبر اما
غمها همه به سینه ی من مهمان

اینجا اسیر غصه و دردم من
اینجا اسیر سلطه ی صد طوفان

گشتم ولی نجستم اثر هرگز
از آنچه نام اوست سر و سامان

حلال مشکلات در اینجا نیست
اینجاست دردها همه بی درمان

در انتظار فصل بهارم من
باید که صبر پیشه کنم الان

پس بشمرم تمام دقایق را
شهریور ماه و مهر و سپس آبان

چندی اگر که صبر کنم پیشه
خواهد گرفت فصل خزان پایان

آید بهار خرمی و شادی
سرسبز می شود همه ی بستان

آید ز راه منجی انسان ها
تا کاخ ظلم و جور کند ویران

دلها شود ز نور خدا روشن
لبها همه به لطف خدا خندان

هر آن کسی که لب به سخن بگشود
آرد به لب فقط سخن از قران

هرگز دگر شکسته نخواهد شد
در آن زمان میان بشر پیمان

گلشن شود تمام جهان آن روز
سینه پر از یقین شود و ایمان

نفس اماره به بند خواهد شد
آن گونه که اسیر شود شیطان

شور و شوق و شعف شود زنده
خوش طعم، طعم زندگی انسان

از ظلم و ستم اثر نخواهد ماند
عدل است شیوه ی حکومت هر سلطان

ما منتظر طلوع خورشیدیم
تا غصه و رنج و غم رسد پایان

صد طعنه بشنویم گروهی که مانده ایم
یعنی که مانده ایم به زیر فشارها

جان می دهیم از غم هجران روی یار
آری اگر چه زنده بگردیم بارها

در جستجوی گل به گلستان که می رویم
سخت است سخت طعنه شنیدن ز خارها

چون طالبیم، طالب دیدار روی یار
شوئیم ما زدیده و دلها غبارها

آن سبز پوش یکه سوار عرب کجاست؟
ما را چه حاجت است به دیگر سوارها

تا وعده ی رسیدن دلبر به ما رسید
ما بشمریم یک یک لیل و نهارها

وقت عمل رسیده بکوشیم روز و شب
چون بی نتیجه است تمام شعارها

طرفندها زدیم و نیامد نگار ما
تدبیر تازه ، طرح نو و ابتکارها

آقا بیا که شیعه اسیر دو صد بلاست
بشکن به دست حیدری خود حصارها

دیگر نمانده است قراری برای ما
ما شهره ایم بین همه بی قرار ها

آقا بیا که گرد تو گردیم روز و شب
ما را خوش است گردش در این مدارها

یک عمر در فراق تو آقا گریستیم
شاهد به روی گونه ی ما این شیارها

از بس گریست دیده ز هجر تو خشک شد
یک بار پا گذار تو در این دیارها

دین خدا به دست بشر سر بریده شد
بیرون کن از غلاف دگر ذوالفقارها

ای آن کسی که مایه ی هر زندگی تویی
ما مرده ایم بی تو درون مزارها

قران و اهل بیت(ع) دو حصن حصین ماست
ما شیعه ایم شیعه ی این هشت و چارها

کسی که خوبترین بین جمع خوبان است
کسی که پاکترین بین جمع طاهرهاست

برای دیدن رخسار بهتر از ماهش
همیشه خانه ی او مقصد مسافرهاست

گمان مبر که فقط شیعه محو چهره ی اوست
که محو چهره ی دلبر نگاه کافرهاست

به وصف چهره ی دلبر ز بس دل انگیز است
همیشه ناب ترین بیت شعر شاعرهاست

نگار من که ربوده است دل ز اهل جهان
به کار دلبری استاد کار ماهرهاست

خوشم که در صف دلدادگان او هستم
اگر چه جای من خسته جان، در آخرهاست

پنهان شده ماه پشت ابری تیره
تشکیل نشد ستاد استهلالی
---
ای یکه سوار عشق کی می آیی
معنای بهار عشق کی می آیی

بی تو لغت عشق فقط یک واژه است
ای باعث اعتبار عشق کی می آیی
---
با یار زمین به رایگان از من شد
دریا و تمام آسمان از من شد

دوزخ سندش به نام دیگرها خورد
اما سند باغ جنان از من شد
---
این جمعه  بیا، دیده ی ما بینا کن
یک گوشه نظر به مردم دنیا کن

زشت است بدون تو تمام زیبائی ها
آقا تو بیا جهان ما زیبا کن
---
دلها همگی پر اضطراب است بیا
از هجر تو حال ما خراب است بیا

بی تو همه جای این جهان تاریک است
محتاج طلوع آفتاب است بیا
---
در سایه سار لطف خداوند سرمدی
گر شیعه ای و در طلب راه احمدی

لبریز کن ز عطر خوش عشق جان و تن
یعنی روانه کن صلواتی محمدی(ص)

حالا که پای من لب گور است ای دریغ
عمرم تباه گشته و رویم سیاه شد
---
جمعی برای دیدن رویت در انتظار
جمعی همیشه دیده به سویت در انتظار

یک عده نیز چشم به راه تو مانده اند
در آرزوی آب وضویت در انتظار
---
تسبیح لحظه لحظه ی عمرم بیا بیا
ای علت همیشه ی شکرم بیا بیا

عمر بدون روی تو عسر است ای امام
ای کرده یاد تو همه یسرم بیا بیا
---
یابن الحسن(عج) بیا و بیاور بهار را
پایان ببخش فصل غم و انتظار را

دشمن به جنگ دین خدا کرده عزم جزم
بیرون کن از غلاف دگر ذوالفقار را
---
در شیعه گری که شهرگان شهریم
معروفترین منتظران دهریم

یک عمر به انتظار تو می مانیم
ما شیعه ی شهره ی فراق و صبریم

درد فراق تو زده آتش به جان ما
درد فراق را تو دوا کن چه می شود
---
چه می شود که ببینم جمال دلبر را
چه می شود که به پایش فدا کنم سر را

چه می شود که چو پروانه گرد او گردم
چه می شود که بسوزم ز شمع او پر را
---
ای چشم و چراغ ما کجایی آقا
ای رهبر و مقتدا کجایی آقا

امروز به داد ما برس آقا جان
 بر درد بشر دوا کجایی آقا
---
آقا به عشق خویش اسیرم نموده ای
اما ز درد هجر تو پیرم نموده ای

دستم تهی ولی دل من پر ز مهر توست
بودم گدای تو، تو امیرم نموده ای
---
هیچ پیدا نشود مثل و نظیرت آقا
دیده بگشودم و دل گشت اسیرت آقا

هرچه دارم همه از مرحمت حضرت توست
شاکرم از تو و از خیر کثیرت آقا

شفا بخش تمام درد های ماست نام او
برای جمله ی آلام انسان ها دوا دارد

گدایان در او پادشاهان جهان هستند
به تعداد تمام رهروان حق گدا دارد

بدون او همه عالم به یک ارزن نمی ارزد
و با او هر کجا از عالم هستی صفا دارد

همه اهل زمین دلدادگان کوی او هستند
و او در آسمان ها هم هزاران مبتلا دارد

هراسی مومنین را نیست در دل از غم طوفان
چرا که کشتی دین همچو اویی ناخدا دارد

خدا چون آفرید او را به خود صد آفرین گفته
هزاران آفرین بر او که از حق مرحبا دارد