خشکیده لبهای آل پیمبر(ص)

در خیمه ها ای خدا قحط آب است
دل از غم تشنه کامان کباب است
رنج و بلا شرح ام الکتاب است
دل ها پر از غصه و آه و آذر

خشکیده لبها ز گرمای سوزان
پژمرده شد جمله گل های بستان
آتش گرفته ورق های قرآن
سوزد از این شعله آیات کوثر

گرمای سوزان زد آتش به جان ها
سایه ندارد دگر سایبان ها
از قافله رفته تاب و توان ها
اما دو چندان شده عزم لشکر

ورد لب کودکان آب آب است
اما تمام بیابان سراب است
دل ها پر از آتش و التهاب است
از تشنگی سینه لبریز اخگر

غصب فدک شعله ها زد به جان ها
غصب ولایت به دین زد زیان ها
شد بسته آب از چه بر خسته جان ها
آب روان مهر زهرای اطهر(س)

 ای آفتاب یار این کاروان باش
قدری تو با تشنگان مهربان باش
یک روز در عمر خود سایبان باش
رحمی نما تو به اولاد حیدر(ع)

ای آسمان از چه ویران نگشتی
همناله با اهل قرآن نگشتی
از غصه لبریز باران نگشتی
قلب تو از چه نگشته مکدّر

دریا برو آب شو از خجالت
از چه شدی یار قوم جهالت
دیگر نبینی تو روی سعادت
از تشنگی باغ دین گشته پرپر

داری تو ای خاک سوزی نهانی
خاکی تو یا کوه آتش فشانی
خاکت به سر از چه نامهربانی
بنگر که خشکیده لبهای اصغر(ع)

در آسمان ها ملائک غمینند
جمله عزادار و ماتم نشینند
همناله با مردمان زمینند
غمگین و دلخسته و زار و مضطر

یک کاروان مظهر عشق و ایمان
در پیش رو غصه های فراوان
ورد لب جمله ی تشنه کامان
تهلیل و تحمید و الله اکبر