با غم قرین به بند اسارت رقیه(س) است
ظالم مزن نماد لطافت رقیه(س) است
در شام غم که زخم زبان ها زیاد شد
مقصود این عتاب و ملامت رقیه(س) است
از پشت بام سنگ چو بر کاروان زدند
آماج این جفا و جسارت رقیه(س) است
زینب(س) اگر پیام رسان وقایع است
یاری گرش به امر رسالت رقیه (س) است
طفلی سه ساله، بند اسارت، دیار شام
لبریز شور و شوق و شهامت رقیه(س) است
دیده سر بریده ی بابا میان طشت
بی مثل و بی قرین و شباهت رقیه(س) است
خاکستر از جمال پدر پاک کرده او
زینت فزای ملک امامت رقیه(س) است
بر روی نیزه قاری قرآن سر حسین(ع)
پائین نیزه محو تلاوت رقیه(س) است
ای طالب سعادت دنیا و آخرت
زیباترین دلیل سعادت رقیه(س) است
زهرا(س) صفت اگر چه رخش گشته نیلگون
حیدر(ع) صفت امیر شجاعت رقیه(س) است
دل برده بود با سخنانش ز کاروان
شیرین ترین بیان ملاحت رقیه(س) است
او روضه خوان روضه ی راس بریده بود
زیباترین مثال فصاحت رقیه(س) است
چون شمع سوخت تا که به ما روشنی دهد
روشنگر طریق هدایت رقیه(س) است
یک یا حسین(ع) گفته و پر زد از این جهان
عطر و شمیم باغ شهادت رقیه(س) است
او در کنار راس ولایت شهیده شد
یعنی که پاسدار ولایت رقیه(س) است
اهل سقیفه علت مرگ رقیه اند
بُرهان ما برای برائت رقیه(س) است
انکار کرده اند حسودان وجود او
وارسته از قیود حسادت رقیه(س) است
ما را چه غم ز سختی روز قیامت است
وقتی شفیعه، روز قیامت رقیه(س) است
