روح الامین به غصه و محنت دچار شد

دیوارهای شهر همه رنگ غم گرفت

وقت عزاست غم به دل روزگار شد

فصل خزان رسید و زمان مصیبت است

رخت عزا به قامت فصل بهار شد

باغ بهشت  نیست اگر جای رنج و غم

حال بهشتیان ولی ز غمش ناگوار شد

عرش خدا دوباره سیه پوش گشته است

قلب ملک اسیر غم بی شمار شد

فصل عزای حضرت باقر(ع) رسیده است

هر دل اسیر غم شد و هر دیده زار شد

جسم مطهرش که روان شد سوی بقیع

از غصه خاک بر سر لیل و نهار شد

گریند اولیا و غمینند انبیا

شیعه به غم نشست و دلش غصه دار شد

اهل دو عالم از غم او گریه می کنند

اما قسم به کعبه که او رستگار شد