کربلا زنده اگر ماند و فراموش نشد
علتش خطبه ی جان سوز پرستار من است

داغ هفتاد و دو خورشید به دل دارم من 
همدم روز و شبم دانه ی مسمار من است

بند زنجیر ستم، پای برهنه، شن داغ
باز هم دشمن دین در پی آزار من است

راز دل را به خداوند بگویم همه شب
سوز اندوه و بلا فاش در اذکار من است

از غم کرب و بلا تا به ابد می سوزم
اشک و اندوه و عزا تا به ابد کار من است

فاش گویم که بلا پشت بلا دیدم من
آنچه در شام بلا دیدم از اسرار من است

کنج ویرانه ی غم تا به سحر ناله کنم
خواهر کوچک من شمع شب تار من است

ماند زیر سم اسبان تن عریان حسین(ع)
از غمش چشمه ی خون دیده ی خونبار من است

خیزران، شام بلا، سنگ ستم، کوچه ی غم 
چه بگویم همه مجموعه ی دشوار من است

سلسله، شام بلا، سنگ، خرابه، غم و درد
واژه هایی است که دیباچه ی گفتار من است

گرچه مسموم شدم بار عزا کشت مرا
با خدا مزد هر آن کس که عزادار من است