زابر دیــــده ی کروبـــــــیان بــــــبارد خــــــون
و در خیام حرم تشـــــنه کامِ طــــفلان است

ملک شکســــــــته پر و کشــتی نجات بشر
به بحــــــر حادثه و غــــم دچــار طوفان است

شب است و شام سیاه است ، روز دیگر مُرد
چرا که مـِـــــــهر به کُــــــنج تنور پنهان است

به روی نـــــــیزه ســــــری گشته قاری قران
و پای منـــــــبر او خواهــــــری پریشان است

دوباره موســــــم اندوه و غـــــــصه و غم شد
گلوی نازک طـــــفلی نشـــــــان پیکان است

چو دست و پای خود از ضـــــــرب تیر گم کرده
بجای گریه لبش مثل غنــــــــچه خندان است

تمـــــــام واقــعه در یک کــــلام می گــــــویم
که پاره پــــاره ورق ، جـــزء جــــزء قران است