دختر بابا - اشک شفق

دختر بابا

برده هوش از سر من دخــــتر خوش سیمایی که رقــــیبش نبود مـــــــاه هم از زیـــــــــــبایی اوج ایمان و ادب باشد و در فضـــــــــل و کمال از برایـــــــــــش نبود در دو جــــــــهان همتایی تازه بگشوده زبان دخـــــــتر شـــــیرین سخنم سخــــــــنش نغز و کلامــــــــش گهر از گویایی کنــــــــــــج ویرانه شدم نیــمه شبی مهمانش تا که آزاد شــــــــود از غم و از تنـــــــــــــهایی بنـــــــــــــــــشانید روی دامن و بوســــــید مرا و ادیـــــبانه مرا خــــــــواند گل حــــــــــــمرایی گفتـــــمش کنج خرابه ز چه رو مسکن توست نیست شایســـــته ات ای غنچه چنین ماوایی گفت از ضربت ســــــــــــیلی شده رویم نیلی پای من رنجه شد از خار و خـــــس صــحرایی معــــــجر عـــــمه ی من رفت به تاراج و شده کشــــــــــــته عمو لب تشـــــنه به لب دریایی خیمه های حرم از آتــــــــش بــــیداد بسوخت ولوله بود و غـــــــم و غصـــــــــــــه و واویلایی ماه و خورشـــــــــید سر نــــیزه کند جلوه گری پای نیزه بـــــــــــــــنگر هست عجــــــــب غوغایی رفت گهواره و خلــــــــــــــخال هــــمه بر یغما گوش من پاره شد از صــــحنه ی غـــم افزایی رهبری تشنه ی لبــــــــــــیک لبش خشـــکیده لب در یا شده صـــــــــــــــــد پاره تن ســقایی عجبی نیـــــــــــــــست اگر من شــده ام آواره یا که بر نیزه بلــــــــــــــند است ســـر گلهایی گــــــفت بابا گذرد از من و تو سخــــــــتی ها عـمه می ماند و دنــــــــــــــیای غم و تنهایی شعر: علی اسماعیلی
شنبه 86 بهمن 13 \| نظر بدهید