جانم که بسته بود به زلف سیاه تو
یکباره رخت بست ز بی احتیاطی ات

دل در تمام عمر، اسیر تو بوده است
حالا ولی برَست، ز بی احتیاطی ات

آن ریسمان که بود دلیل وصال ما
شد پاره و گسست ز بی احتیاطی ات

لبریز شور و شادمانی اگر بود این دلم
حالا ز غم پُراست زبی احتیاطی ات

پیوند محکم من و تو پاره پاره شد
دشمن ولی چه مست، ز بی احتیاطی ات

جامم شکست و مستیم از سر چه زود رفت
ای مرد حق پرست ، ز بی احتیاطی ات

با سنگ غم به سینه من کم بزن دگر
 بشکست پا و دست، ز بی احتیاطی ات

با هم برادریم و خورده گره جان ما به هم
یک یاعلی(ع) بگو و بکش روی غم قلم