همه شهد بود و شکر، غزلی که می سرودم
به لبم ترانه ی عشق، قلمم ز نیشکر بود

غزلم که شرح حال من و دلربای من بود
سخنی سلیس و ساده، به بیان مختصر بود

دل بی قرار من شد به هوای او به پرواز
و از آن زمان همیشه دل و دیده در سفر بود

به کسی نمی دهم دل که خودش نشسته در گل
دل من ربوده زلفی، که بهای صد قمر بود

دل و دلربا علی(ع) بود، همه هست ما علی(ع) بود
و علی(ع) علی(ع) کلام لب شیعه تا سحر بود

به درون سینه ی او همه رمز و راز هستی  
به خدا قسم ز حال دل و دیده با خبر بود

رخ او به مثل ماه و دل او به مثل دریا
چو که می گشود لب را سخنان او گهر بود

به خدا که شیعه بودن هنر است و غیر از این نیست
و خوشا به حال آن که علوی و باهنر بود