دامـــــنم گـــــردیده اقـــــیانوس از ابر دو چـــــشم
بس که باریده است سیل خون دراین شبهای غم

بی گمان امشب ز داغت می سـپارم جان خویش
تا نبیـــــنم از پس امشــــب دگـــر فــــردای غــــم

درد دل من می کــــنم با چـــاه شـــــاید بشــــنود
چـــاه از من حـــــرف دل با نغـــــمه و آوای غــــــم

مهـــــربان من تماشـــــا کن ز داغت بچــّـــــــه ها
برده اند از غصّــــــه بر زانو هــمه ســـــرهای غم

من ز مســـــجد تا رســـــیدم درب خـــــانه بارها
بر زمین افـــــتاده ام از شورش و غــــــوغای غم

خانه ی بی فاطــــمه (س) باشد برایم غم سرا
خانه ی در ســــوخته باشــــد مرا ماوای غــــم