ای که تو آســــوده شدی از ستم روزگار
دیـــده گشــــا و بنــــگر دیده ی زار علی

داغ تو و محـــسن تو کــرده دلــم را کباب
کن نظــر ای فاطـــمه بر حال فـــکار عـلی

رفتی و با رفــتن تو گشــت خزان عمر من
کـــوثر قـــرآن تویی و بــاغ و بـــهار عـــلی

رفتی و بی روی تو شد روز و شب من تباه
ماه من و شـــمس من و لــیل و نهار علی

زینــــبم امروز شــــده مــادر اطـــــفال من
جای تو ای فاطـــمه خالی است کنار علی

بشـکند آن دست که با ضربت سیلی خود
کرد ســـیه صــــورت چون ماه نــــگار علی

پهــــلو و بازوی تو از ضــــربت در خــرد شد
رفت زکــــف از غــــم تو صـــبرو قـــرار علی