نوشید امام دین ،چون زهر هلاهل را
زینب (س) همه جا سر زد، دنبال دوا بسیار

چون بار سفر می بست، امید دل زینب(س)
زینب(س) ز عدو می برد شکوه به خدا بسیار

راهی جنان می شد محبوب دل زهرا(س)
اما ز غم مولا، غم در دل ما بسیار

مولای کریم ما، از زهر جفا می سوخت
تا در غم او گرید هر اهل ولا بسیار

جز خیر و کرم از او نادیده کسی چیزی
زین رو ز غمش سوزد، دارا  و گدا بسیار

وقتی به حسین (ع) گوید لا یوم کیومک را
داند که رسد بر او اندوه و بلا بسیار

تابوت تو را دشمن با سنگ جفا می زد
تا هست به پا عالم، در سینه عزا بسیار

بر اهل جهان درس تسلیم و رضا دادی
تا آن که خدا از تو گردید رضا بسیار

کردی تو وفا اما، صد جور و جفا دیدی
مانند رسول الله(ص) نادیده وفا بسیار

رفتی و ز غم پشت ابناء بشر بشکست
در دست بنی آدم، باید که عصا بسیار

امروز اگر سوزم از داغ غمت آقا
فردا به یقین چشمم بر دست شما بسیار