از صوت زیـــــبا و حزین واز نغــــــــمه ی اندوهگین
هرسینه محزون گشته و هر دیده گریان می شود

وقتـــی قــــرار نغــــمه ای آید ز لبـــهایـــــش برون
از کف قرار خواهــــــــرِ غمگـــــین و نالان می شود

وقتی ســــــرِ از تن جــــــدا خواند جواب نغـــمه را
انگار تــــــــیری در تن خـــــــیل یتـــیمان می شود

آنگه که از اوج حـــــجاز آید فـــرود انـدر عـــــــــراق
طفلی زداغ باب خود آن لحــظه بی جان می شود

گاهــــی به روی نــــیزه و گاهی درون تشـــــت زر
قـــــران ناطق گـردد و مصــــــداق ایمان می شود

هفــــتاد و دو سرو ســـــهی در راه حق کرده فدا
خود هم به روی نیزه ای شاه شهیدان می شود

گر حق طلب هســـتی بیا حق را از این قاری بجو
حقجو کــــجا غافل از این قـــاری قــران می شود