خـــــال لبی که مارا کــــرده به خود گرفتار
خالی اســـــت پُر ز راز و اســـرار عاشقانه

تا دیــده ام به چشـــــــم بیـــــمار یار افتاد
بیمار گشـــــــته ام من بیـــــمار عاشـقانه

دل را ربــوده از مـــــن دیریســـــت یار زیـبا
افــــــــتاده دل به دام دلـــــــدار عــاشقانه

من روزه ام چه خوب است لب بر لبش گذارم
تا روزه را نمـــــــایم افـــــطار عـــــــاشقانه

با یک اشـــــــاره ی او جان را کنــــم نثارش
تقــــــدیم جـــان نشـــانِ ایـــــثار عاشقانه

روزی که برد از من دلـــــدار عقل و هوشم
هشــــــــیار گشتم آن روز هشیار عاشقانه

عشقم محمّد است و عشقم علی و آلش
روشـــــن وجودم از این انــــوار عاشــــقانه

جز مَـــدحشان نگویم جز راهشــــان نپـویم
چشـــــم امـــــید من بر دیـــدار عــاشقانه