دیدم بخوابم آمدی از جاده های دور دست
ناگه دلم گفتا که خواب خوب من تعبیر شد

این جمعه چون بگذشت و یار من نیامد از سفر
آیات غربت بار دیگر نازل و تفسیر شد

بی روی تو افسرده ام ، غمگین و زار و خسته ام
عشقم اسیر قسمت و با درد و غم تقدیر شد

گفتی دلت را پاک کن از غیر ما گر عاشقی
دل با گلاب ناب عشق روی تو تطهیر شد

با یاد چشم نرگست، نرگس کشیدم در دلم
نرگس هم از هجران تو پژمرده و دلگیر شد

از دوری رخسار تو جانم رسیده بر لبم
از زندگی هرعاشقی، بی روی ماهت سیر شد

شام فراق روی تو بسیار طولانی شده
خورشید عالمتاب من صبح طلوعت دیر شد

من روزه دار عشقم و من تشنه ی لعل لبش
وقت اذان عاشقی،هنگامه ی افطار کو؟

دیریست برده دل زمن،آن دلبر شیرین سخن
آن دلستان، آن دلربا، آن دلبر و دلدار کو؟

من از فراق روی او هستم اسیر دام غم
بر این اسیر دام غم، غم پرور و غمخوار کو؟

خواهم که راز خویش را افشا کنم، افشا کنم
این راز پنهان مانده را، آن محرم اسرار کو؟

او یوسف حسن است و من، هستم خریدار رخش
امّا به قدر قیمتش، ما را زر و دینار کو؟

گر چشم بگشایم دمی، مولا همیشه با من است
بهر تماشای رخش یک دیده ی بیدار کو؟

تنهای تنها مانده ام، از قافله جا مانده ام
از قافله جا مانده را، وقت خوش دیدار کو؟؟؟

دلم هوای تماشای روی او دارد
به من بگوی که آن یار مهربانم کو

بهارمن بگذشت و رسید فصل خزانم
کسی که بار دگر سازد او جوانم کو

جهان پراست ز ظلم ز جور بی حد و حصر
یگانه منجی انسان و این جهانم کو

شنیده ام همه وصف جمالش از دگران

گلی که هست زینت هر باغ و بوستانم کو

به جستجوی رخش پایم از توان افتاد
توان دهنده ی این پای ناتوانم کو

همیشه نام قشنگش مراست ورد زبان
دعای روز و شب و ورد این زبانم کو

خـــــال لبی که مارا کــــرده به خود گرفتار
خالی اســـــت پُر ز راز و اســـرار عاشقانه

تا دیــده ام به چشـــــــم بیـــــمار یار افتاد
بیمار گشـــــــته ام من بیـــــمار عاشـقانه

دل را ربــوده از مـــــن دیریســـــت یار زیـبا
افــــــــتاده دل به دام دلـــــــدار عــاشقانه

من روزه ام چه خوب است لب بر لبش گذارم
تا روزه را نمـــــــایم افـــــطار عـــــــاشقانه

با یک اشـــــــاره ی او جان را کنــــم نثارش
تقــــــدیم جـــان نشـــانِ ایـــــثار عاشقانه

روزی که برد از من دلـــــدار عقل و هوشم
هشــــــــیار گشتم آن روز هشیار عاشقانه

عشقم محمّد است و عشقم علی و آلش
روشـــــن وجودم از این انــــوار عاشــــقانه

جز مَـــدحشان نگویم جز راهشــــان نپـویم
چشـــــم امـــــید من بر دیـــدار عــاشقانه

شد خزان فانی و غــــــم رفت برون از دل ما
موسم خنده ی گل گشت ، بهار آمده است

شب تاریک گذشـــــــت و شده هنگام سحر
روز نو رقـــــص کنان با دف و تار آمــده است

ای که دیریســــــت ز کف رفته ترا صبر و قرار
بی قراری تو مــــــکن چونکه قرار آمده است

ای که یعقوب صفـــــت دیده به در دوخته ای
مژدگـــــانی بــــده زیرا که نگــــار آمده است

صبح صادق به دو صد شوق کنون پشت در است
موســــم فتح و ظـــــفر موقع کار آمده است

خوش برقصــــید که فصل طرب و عیش رسید
عاشقان دیده گشـــــــایید که یار آمده است

چون که لبریز است عالم از ستم ، از ظلم و جور
منجی عالم امام عصــــــر و دین خواهـد رســـــید

می رســـــد پیــــــغام هر دم از ســـــوی پروردگار
نا امـــــــیدان را بگــو کاورده قاصــــــد صـــــد نوید

«وعـــــده دیدار نزدیک اسـت ای غـــــم دیــدگان»
طــــالب دیدار اگر هســــــتید پس حاضـــــر شوید

چشــــــم های خود بشــــو ای طالــــب دیدار یار
چشـــــــم اگر آلــــوده باشـــد پاک را نتــوان بدید

«آب کمـــــتر جوی ، قدری تشــنگی آور بدسـت»
آب حـــیوان با لــب عطـــشان توان بهتر چشـــــید

می رســــد از راه روزی مهدی صاحب زمان (عج)
بزم شـــــادی می شــود بر پا در آن روز ســــعید

چشـــــمهای پر گـــناه ما به در مـاندند و مولا
یک نگاه ســـــــــردِ معـــــــنا دار کرد امّـا نیامد

حُســـن یوسف را طلب با دِرهم معدود کردیم 
چون دراهم بود معدود  آن گل زهـرا نیامد

سیرت زیبای او عشق است ، ای عشاق عالم
چون طلـب کردیم صورت ، یار خوش سیما نیامد

بود چون باغ جـــــهان از خار و از خاشــاک لبریز
آن گل بی خــــــــار پروا کرد و در اینــــــجا نیامد

برده دل از مـــــا و ما را کرده او مجنون و شـیدا
آری آن صـــــیاد و دام و دانــه ی دلــــــها نیامد

کودکان گشـــــتند پیر و پیرها هم جان سپردند
جمعه پی در پی گذشــــت و باز هم مولا نیامد

شعر : علی اسماعیلی