عمه جان مژده بده کز پدرم
حمد و لله خبر آمده است

چشم روشن شود از مقدم او
  عمه جان نور بصر آمده است

چند روزی است ندیده است مرا
کز سر شوق به سر، آمده است

پدرم آمده و همره او
بر سر نیزه قمر آمده است

عمه می گفت پدر رفته سفر
امشب اما ز سفر آمده است

خاکی و خونی و خاکستری است
از چه این گونه پدر آمده است

بشکستست چرا دندانش
مگر از شهر خطر آمده است

آمده تا که مرا هم ببرد
عمه جان وقت سفر آمده است

بابا ببین خرابه ندارد چراغ و شمع
اینجا بیا به خانه ی من اختری بزن

بابا ببین که گوشواره من را ربوده اند
بر دستهای کوچکم انگشتری بزن

ای کشتی نجات بشر در خرابه نیز
هر چند در درون طبق لنگری بزن

از کربلا به شام سفر کرده ای به سر
ای سر، سری به خواهر و بر دختری بزن

بودی گهی به نیزه و گه در تنور و طشت
بر ما سری تو ای سر خاکستری بزن

تا صبح چشم عمه به در مانده خون فشان
ای سر بیا سری تو به چشم تری بزن

دانم که لحظه لحظه دلت بوده پیش من
با سر بیا به دخترک خود سری بزن

اگر چه شد بخیل آن روز دریای فرات اما
ز چشمش خون روان بود آسمان آهسته آهسته

حرامی حمله ور بود و حرم می سوخت در آتش
به نی می کرد سرها ساربان آهسته آهسته

عدو می زد یتیمان را به کعب نیزه و شمشیر
و می آمد ندای الامان آهسته آهسته

به راس نیزه ها می خورد سنگ کینه بر سرها
و جاری خون ز چشم بانوان آهسته آهسته

نمی دانم چه حالی داشت زینب(س) آن زمان وقتی
که می خوردی به دندان خیزران آهسته آهسته

گذشت سالها هر گز نخواهد کاست از این غم
که این غم هست در دل جاودان آهسته آهسته

بیاید عاقبت از راه روزی حضرت قائم(عج)
بگیرد انتقام از دشمنان آهسته آهسته

هر بار ریخت قطره اشکی ز چشم من
طعم بهشت و جنت رضوان چشیده ام

هر کس سپرده دل به کسی در جهان ولی
حب حسین(ع) و آل محمد(ص) گزیده ام

بر راس نیزه خواند چو آیات وحی را
صوت حجاز و نغمه ی او را شنیده ام

طعنم مزن که از چه زنم دست غم به سر
بگذار راحتم به خدا داغ دیده ام

نام حسین(ع) برده دل از من قسم به عشق
تا کربلا به پای پیاده دویده ام

مولای ماست کشته ی باران اشکها
من نیز قطره ام که به پایش چکیده ام

چون قصد ماست همنشینی با آل مصطفی(ص)
یارب تو را سپاس به مقصد رسیده ام

در آن شام سیاه و سرد و تاریک
غمی سنگین تر اما در کمین بود

ز چشم آسمان خونابه می ریخت
بر آن پیکر که عریان بر زمین بود

یکی تیر سه شعبه در گلو داشت
نشان تیر دیگر هم جبین بود

عزای اشرف اولاد آدم
به پا در جنت و خلد برین بود

همه اوراق قران پاره پاره 
بله معنای دینداری چنین بود

به راس نیزه ها هفتاد و دو سر
به پای نیزه ها جمعی غمین بود  

هر آنچه دید زینب (س) بود زیبا
و این معنای ایمان و یقین بود

نشد ترکش نماز شب در آن شب
چو او دخت امیر المومنین(ع) بود

خوب کردی که آمدی پیشم، دیدگانم در آرزویت بود
تو بگو با من ای سر خونین، پس کجا مانده پیکر بابا

هر زمانی گرفتم از تو سراغ، عمه میگفت در سفر هستی
آمدی تو به پای سر از بس، داشتی شوق دختر بابا

از غم خشگی لب اصغر، روز و شب غصه دار و غمگینم
جان بابا بگو که آیا شد ، سیر از آب اصغر بابا

از فراق برادرم اکبر، سخت دلتنگ و بی قرارم من
ای پدر جان تو آمدی پیشم، پس کجا رفته اکبر بابا

عموی مهربان من عباس، رفت تا آورد برایم آب
تشنه کام وفای او هستم، گو بیا ماه احمر بابا

عمه جانم که اسوه صبر است،سر خود را به چوب محمل زد
ای پدرجان بگو چه بشنیده،عمه جانم ز حنجر بابا

ای پدرجان خوش آمدی به برم، جان ناقابلم فدای تو باد
سر فرود آر تا که بوسه زنم، به روی ماه انور بابا

تو را خدای دهد صبر در غم عباس(ع)
چه سخت بود ترا داغ قاسم(ع) و اکبر(ع)

ز بعد مرگ حسن(ع) دل به قاسمش دادی
مریز در غم قاسم تو خاک غم بر سر

مریز اشگ بصر را به صفحه ی رخسار
که نیست صبر و تحمل رقیه را دیگر

به راس نیزه بدیدی سر برادر را
سری ز خون گلو مثل لاله ی احمر

زدی چو بوسه به رگهای  سرخ ببریده
کشید ناله ی از دل امام دین حیدر (ع)

اگر چه تشنه حسینت شهید شد بانو
شده است سیر لب او ز چشمه ی کوثر

خدا ببخش گناه خزان به روز جزا
به حق ساقی کوثر به حق پیغمبر

شعر از پدرم علیار اسماعیلی
 متخلص به خزان
سروده شده در سال 1346

چشمم به راه مانده بیا دیگر از سفر
بی صبر و بی قرار توگردیده ام پدر

بابا ببین پر آبله گردیده پای من
سوغات بهر دختر خود کفش نو بخر

پیراهن تنت ز چه رو پاره پاره است
بابا بپوش پیرهنی تازه را ببر

عمه نماز نیمه شبش را نشسته خواند
گویا که داشت از غم یاران تو خبر

بابای من سرت سفر عشق می رود
گاهی به راس نیزه و گاهی به طشت زر

بابا شتاب کن که دلم تنگ روی تُست
بشتاب جان من تو پدر جان به پای سر

فردا نماز صبح تویی مقتدای ما
در انتظار روی تو هستیم تا سحر...

از ابر دوچشم تو دو صد رود روان است
دریاست نَمی از یم باران دو چشمت

بر راس نی و نای تلاوتگر قران
یک معجزه از قاری قران دو چشمت

می سوخت خیام حرم از شعله ی بیداد
وز داغ عزیزان دل سوزان دو چشمت

درگوشه ی ویرانه ، یتیمان و اسیران
بگرفته همه دست به دامان دو چشمت

آن لحظه که عباس(ع)نگون شد ز سر زین
صد رود روان گشت ز طغیان دو چشمت

ای شیر زن ای اسوه ی ایمان و صبوری
قربان تو و شام غریـبان دو چشمت

میر و علمدارم تو بودی ، ماه شب تارم تو بودی
رفتی و با رفتن تو ، تاریک شد آسمانم

یار یتیمان تو بودی ، سقای طفلان تو بودی
تو می خوری غوطه در خون ، دیده به ره کـودکانم

ای شیر مرد ای دلاور ، ای دیـن حق را تو یاور
افتاده ای غرقه در خون ، هرگز نبود این گمانم

بگذار تا چشمهای خورشیدی ات را ببینم
حالا که رفتی ز دستم ، ای یاور مهربانم

وقتی تو رفتی زدستم ، من دست از جان بشستم
آر برایم تو بودی ، جان بلکه بهتر زجانم

برگو چگونه برم من ، نعش تو را سوی  خیمه
تو پیکرت قطعه قطعه ، من نیست در تن توانم