اینجا یتــیم و داغـدیده ام ای مهربان من
سر می زنی اگر تو ، یتـــــیمانه سر بزن

درکف جز اشگ دیده مرا نیست حاصلی
بابا بیا به من تو فقــــــیرانه ســــــر بزن

در کودکی اســــــیر به چنگ عدو شدم
ای مهربان ، به من تو اســیرانه سر بزن

چون شـــمع سوختی ای پدربا وفای من
ای شــــمع سوخته تو به پروانه سر بزن

بابا ببین که گیـــسویم آشفته وقت مرگ
تا زنده ام ، پدر تو به این خــــانه سر بزن

حالا که از قفا سرت از تن جدا شده  
با سر بیا  به گوشه ی ویرانه سر بزن

من راز دل خود را با عکــــــــس پدر گفتم
گفــــتم که پدر بی تو یک دخــــــتر تنهایم

با عکس پدر گفتم از چیـــست لبت خونین
با غصّــــه جوابم داد از ضــــــــربت اعـدایم

با عکس پدر گفـــــــتم دلتـنگ عمو هستم
از قول عــــمو گفـــــتا تشـــــنه لب دریایم

از عکــــــــــس پدر پرســــم احوال برادرها
شرح غم خود را هـــــم اینـــــگونه بیفزایم

از ضربت یک ســـــیلی گشته رخ من نیلی
در گوشه ی ویرانه شد مسکن و ماوایم!

از بسکه دویدم من در دشت و بـــــــیابانها
از خار مغــــــــیلان شـــــــد پر آبله پاهایم

با چشم اشارت کرد بس کن سخنت را تو
داغــــت دل من خون کرد ای دخــتر زیبایم

دخــــتر ناز و قشــــــنگم که گــــــل بابایی
زچه با پای برهـــــنه تو در این صــــــحرایی

از چه رو گوش تو خونین شده ای دختر ناز
که در این دشت بلا همـــــــچو گل حمرایی

خورده ای ســیلی و گردیده رخت نیلی رنگ
دخــــــــتر ناز و قشـــــــنگم ، تو مگر زهرایی

تو صــــــبوری و شکیبا ئی و در مکتب عشق
زینـــــــب کوچک من ، دیده مصیـــــــــبتهایی

راه رفــــــتن تو بــــــــــــیاموخته ای تازه ولی
ره نپـــــــــیموده کسی مثل تو رهپـــــیمایی

کنــــــج ویرانه و نیـــــلی رخ و بازوی ســـیاه
دختر شاه شــــهیدان و عـــــــــــجب ماوایی

سر بی پیــکر من دفتری از عشق و وفاست
دفــــــــــترعشــق و وفا را بـنـــــــــما امضایی