شادمان است ز میلاد حسن(ع) ختم رسل(ص)
صاحب دسته گلی حضرت زهرا(س) شده است

پای تا سر همه حسن است و کمال است و جمال
عالم از مقدم او شاد و مصفا شده است

گهر باغ ولایت حسن ابن علی(ع) است
شاد از مقدم او حضرت مولا شده است

کیست این احمد ثانی است و یا ماه تمام
یا که قران مجید است که معنا شده است

ریزه خواریم و سر سفره ی احسان حسن(ع)
هر گدایی به در خانه اش آقا شده است

مرده بودیم و به دست کرمش زنده شدیم
نفس حضرت او روح مسیحا شده است

دیده ها را بنوازد قد و بالای حسن(ع)
وه چه فرزند علی(ع) خوش قد و بالا شده است

ای خدا شکر که ما شیعه ی مولاحسنیم
او که مانند علی(ع) شافع فردا شده است

نیمه ی ماه صیام است و به یمن قدمش
گل خنده به لب شیعه شکوفا شده است

نوشید امام دین ،چون زهر هلاهل را
زینب (س) همه جا سر زد، دنبال دوا بسیار

چون بار سفر می بست، امید دل زینب(س)
زینب(س) ز عدو می برد شکوه به خدا بسیار

راهی جنان می شد محبوب دل زهرا(س)
اما ز غم مولا، غم در دل ما بسیار

مولای کریم ما، از زهر جفا می سوخت
تا در غم او گرید هر اهل ولا بسیار

جز خیر و کرم از او نادیده کسی چیزی
زین رو ز غمش سوزد، دارا  و گدا بسیار

وقتی به حسین (ع) گوید لا یوم کیومک را
داند که رسد بر او اندوه و بلا بسیار

تابوت تو را دشمن با سنگ جفا می زد
تا هست به پا عالم، در سینه عزا بسیار

بر اهل جهان درس تسلیم و رضا دادی
تا آن که خدا از تو گردید رضا بسیار

کردی تو وفا اما، صد جور و جفا دیدی
مانند رسول الله(ص) نادیده وفا بسیار

رفتی و ز غم پشت ابناء بشر بشکست
در دست بنی آدم، باید که عصا بسیار

امروز اگر سوزم از داغ غمت آقا
فردا به یقین چشمم بر دست شما بسیار

نهادی قدم تا به روی زمین
شده خاک هم با صفا یا حسن (ع)

چه زیبنده ات نام نیکوی توست
به هر درد نامت دوا یا حسن (ع)

تویی منبع جود و فضل و کرم
همه تار و پودت سخا یا حسن (ع)

زبان قاصر از وصف خوبی توست 
تو ای خوب بی انتها یا حسن (ع)

به راه سعادت قدم می زنم
تویی چون مرا رهنما یاحسن (ع)

خدا را هزاران هزاران سپاس
که هستی به ما مقتدا یا حسن (ع)

به تو داده ام دل ز روز ازل
به عشقت ولی مبتلا یا حسن (ع)

تو فرمانروایی به دلهای ما
تو سلطان شاه و گدا یا حسن (ع)

خوشا خاک پای تو مولای من
به چشمان من توتیا یا حسن (ع)

اگر جنس قلب من از آهن است
ز اکسیر تو چون طلا یا حسن (ع)

هر آن کس که پیموده راه تو را
روان شد به سوی بقا یا حسن (ع)

تویی آبرومند نزد خدا  
شفیعم به روز جزا یا حسن (ع)

در کرامات و فضایل علی (ع) دوم اوست
جانشین خلف حضرت مولا حسن (ع) است

نص قران علی(ع) و فاطمه(س) را دریا خواند
گوهر پاک ز پیوند دو دریا حسن(ع) است

از قدومش همه ی عرش نشینان شادند
زینت عرش خداوند تعالی حسن(ع) است

آمد و دیده ی ما فرش قدمهایش شد
آن که دیده ز قدومش شده بینا حسن(ع) است

آمد و تاج شرافت به سر شیعه گذاشت
مایه ی عزت شیعه به دو دنیا حسن(ع) است

این پسر کیست که مانند محمد(ص) زیباست؟
پسری مثل نبی خوش قد و بالا حسن (ع) است 

جمله ی آخر من شرح همه قران است
شرح آیات و همه معنی و معنا حسن(ع) است

نام زیبای حسن(ع) دارو و درمان من است
آن که بر جان و تنم هست مسیحا حسن (ع) است

دل او سوخته بود از شرر زهر جفا
شعله زد آتش و چشم تر او را سوزاند

آری آن زهر جفا کارگر افتاد چنان
که به یک دم همه پا تا سر او را سوزاند

قصه ی کوچه، همه عمر می آزرد او را
قصه ای که همه ی دفتر او را سوزاند

نقشه ی غصب ولایت همه عالم را سوخت
مسجد و سجده گه و منبر او را سوزاند

وای از آن لحظه که او دید میان کوچه
سیلی و مشت و لگد مادر او را سوزاند

مظهر دین به یقین اوست از این رو دشمن
آتش افروخته و گوهر او را سوزاند

معنی تک تک آیات خدا بود حسن(ع)
شرر زهر چرا کوثر او را سوزاند؟

به سر خوان خداوند در این ماه عزیز
شده جن و ملک و آدم و حیوان مهمان

هدیه بر حضرت زهرا(س) پسری کرده خدا
تا لب شیر خدا را بنماید خندان

همه ی خلق جهان شاد از این میلادند
به غم و غصه فرو رفته جیوش شیطان

عرش با فرش به یکباره چراغانی شد
عرشیان پای بکوبند و زمین دست افشان

قدسیان بر لبشان سوره ی حمد است مدام
خاکیان نیز به لب شمس، ضحی، الرحمن

علی(ع) و فاطمه(س) هستند دو دریای روان
که خدا کرده عطا لوء لو ئشان با مرجان

معنی نور علی نور نمی دانی چیست؟
حیدر (ع) و کودک بنشسته به روی دامان

هر که از جام می آل علی(ع) شد سرمست
هست او عاقل و هشیار تر از هر انسان

دردمندیم خدایا تو به حق حسنت
درد هر شیعه ی اثنی عشری کن درمان

آرزوی همه ی ما فرج مهدی(ع) توست
روز میلاد حسن(ع)، صبح فرج را برسان

جبرییل آمده با عرش نشینان به زمین
تهنیت بر لب و با شوق ارادت آمد

همگی حاجت خود را به خدا عرضه کنید
به دعاهای شما، وقت اجابت آمد

وعده باغ بهشت من و تو تضمین شد
شافع روز جزا بهر شفاعت آمد

تا قدم زد به جهان دل ز همه خوبان برد
کرد قد قامت و هنگام قیامت آمد

هست سیمای محمد(ص) به جمالش پیدا
به خدا بار دگر ختم رسالت آمد

یا علی(ع) ای که تو الگوی عدالت هستی
الگوی دیگری از بهر عدالت آمد

ارث برده ز پدر این همه نیکی و کمال
حسن ابن علی(ع) و کوه صلابت آمد

حسن ابن علی (ع) آمد و به یمن قدمش
به روی شانه ی ما مرغ سعادت آمد

رمضان ماه خدا فصل مناجات و دعاست
نیمه ی ماه شد و روح عبادت آمد

معنی دین به جز از آل محمد(ص) چه کسی است؟
اسوه و معنی و مفهوم دیانت آمد

گشته خورشید پس پرده ی کوهی پنهان
چون که بر عالمیان شمس هدایت آمد

حیدریون همگی،شیعه ی مولا حسنند
حسن ابن علی(ع) و  نور امامت آمد

اشک غم از دیده بریزد حسین (ع)
داغ به دل حضرت خیرالنساست

حجت حق گشته شهید از جفا
از غم او گریه کنان مرتضی ست

لجه خون گشته دل مجتبی(ع)
نوحه سرا در غم او مصطفی است

بزم عزا گشته به پا در جنان
خیمه ی غم بر لب کوثر به پاست

گشته شهید ره داور حسن (ع)
از غم او خون به دل اولیاست

زانوی غم در بغل قدسیان
اشک به چشمان همه انبیاست  

می چکد از دیده ی ما اشک غم
سینه پر از آتش و در دل عزاست

گریه کنان – موی کنان زینب است
بر لب او ناله ی وا ویلتاست

وای حسن(ع) وای حسن(ع) کشته شد
در دل هر شیعه بسی غصه هاست ...

آتش گرفته سینه ی شیعه ز داغ تو
دلهای جن و انس و ملایک مکدر است

زینب(س) زند به سر ز غم بی برادری
دل پر ز خون و سینه ی او پر ز آذر است

از دشمنان رسیده هزاران ستم به تو
آقای من عدوی تو بی حد ستمگر است

اهل بهشت در غم تو نوحه می کنند
صاحب عزای محفل آنها پیمبر(ص) است

ریزد به مثل ابر بهاران ز دیده اشک
سنگین ز بسکه داغ تو از بهر حیدر(ع) است

کروبیان ز داغ تو خون گریه می کنند
بزم غمت به پا شده در عرش داور است

بر سر زند دو دست غم ای وای من حسین(ع)
محزون و دل شکسته ز داغ برادر است

وقتی جنازه ی تو شد آماج تیر کین
از داغ تو چه در دل محزون مادر است

جاری ز چشمه سار دو چشمش دو رود خون
سر چشمه ای که حاصل آن، حوض کوثر است

ما نیز در عزای تو لبریز غصه ایم
آقا ببین که دیده ی ما از غمت تر است

ما ریزه خوار سفره ی احسان و جود تو
مانند آن فقیر و اسیر و یتیم ها

یک ذره از کرامت و فضلت برابر است 
با کوهی از کرامت و فضل نعیم ها

در پیشگاه شوکت تو سجده می برند
با عجز و با انابه تمام عظیم ها

مهرت درون سینه ی هر کس که جا گرفت
خاموش می کند شراره ی قهر جحیم ها

عمری است با نسیم ولای تو زنده ام
ای خوش که آید از تو به سویم نسیم ها

دارالشفای توست مرا خانه ی امید
ای تو شفا دهنده ی درد حکیم ها