شعله ور شد زاتش بیداد درب خانه و
همره در قلب اهل خانه می سوزد چو شمع

مانده مابین در و دیوار یک گل از بهشت
یک کبوتر بچه هم مستانه می سوزد چو شمع

چون شرار آتش بیداد باشد شعله ور
آشنا می نالد و بیگانه می سوزد چو شمع

یاس شد نیلو فری از ضربت دستی پلید
بلبلی در گوشه ی و یرانه می سوزد چو شمع

بسکه جانسوز است طولانی ترین شام فراق
شمس عالمتاب هم ماهانه می سوزد چو شمع

شد جهان غمخانه ای از داغ زهرای بتول
هر که را بینم در این غمخانه می سوزد چو شمع

بخوان تو اهل مدینه به سوی مسجد و آنگه
زداغ خاتم پیغمبران بگوی موذن

گهی زغصب فدک گوی و گه ز غصب ولایت
ز ظلم و جور همه غاصبان بگوی موذن

بگو که پهلوی زهرا ز ضرب در بشکستند
تو از جفای جفاپیشگان بگوی موذن

بگو که طاقت سیلی نداشت صورت زهرا
ز ضرب سیلی نامهربان بگوی موذن

ز درب خانه بگو و ز میخ و سینه زهرا
ز آه و سوز دل شیعیان بگوی موذن

چه ظلمها که ندیدند اهل و بیت پیمبر
گذشت آنچه بر این خانِدان بگوی موذن

ز ناکسان چو بر اهل کساء ستمها شد
ز نابکاری نا بخردان بگوی موذن

همیشه نور خدا در جهان فروزان است
چو جاودانگی آسمان بگوی موذن

علی و فاطمه و اهل بیت نور خدایند
و هست نور خدا جاودان بگوی موذن

شده است دامنم از اشگ دیده ام دریا
نمانده صبرو قراری ز بعد دلدارم

چگونه زنده بمانم که زندگی بکنم
گرفته جان مرا ضرب درب و مسمارم

عدو گرفته ز من مایه ی امید مرا
به یاد فاطمه من تابه صبح بیدارم

چو نیست محرم اسرار من کسی پس از این
به چاه نیمه ی هر شب بگویم اسرارم

یتیم پروری زینبم تماشایی است
ز بعد فاطمه او یاور و مددکارم

کسی که ضربت سیلی به روی زهرا زد
شکست قلب مرا و نمود آزارم

به مثل احمد مختار و مثل ربّ جلیل
زغاصبان فدک تا به حشر بیزارم

شده است چشمه ی چشم زمینیان همه خون
و سینه ها همه سوزان ، مریض و تبدارند

به هر کجا نگرم خیمه عزا برپاست
تمام خلق به طوفان غم گرفتارند

گرفته زانوی غم در بغل ولی خدا
ز ابر دیده ی خود مثل سیل می بارند

یتیمخانه ی زهرا شده است خانه ی غم
و زینب و حسنین محو درب و دیوارند

کسی که بازوی زهرا ز ضرب در بشکست
از او خدا و رسول خدای بیزارند

به قعر دوزخ اگر قاتلان زهرا را
فرو برند یقیناً به آن سزاوارند

اوراق قران خـــــدا چون دست بر هم می خورد 
کز نای جبریل امین  آیات کـــوثر می چکد

از یمن میـــــلاد گل باغ رســـــول مســـــــلمین
از شاخسار باغ دین صد مشک و عنبر می چکد

گلــــــهای سرخ احمــــــدی روئیده در باغ جهان
شور و نشاط از برگ این گلــهای احمر می چکد

بر روی دامان نبـــــی بنشـــــسته طفلی نازنین
وز غنچه ی لبــــــــهای او حلوا و شکّر می چکد

میلاد کوثر گشــــــــــته و شــادند خیل قدسیان
وز نای خیل قدســــــــــیان الله و اکبر می چکد

شعر : علی اسماعیلی

قدســـــــیان بر سیــــنه و بر ســر زنان و داغدار
روضـــه خوان محـــــفل اندوهــــشان روح الامین

موکــــنان حـوران و غلـــمان بهشــــــتی داغدار
مصطفی(ص) در جنّت الماوی نشـسته دلغمین

داغ سنگینی به سیــــنه درد هــجری بی شمار
یادگار فاطـــــمه(س) بهــر امـــــیرالموءمنــین(ع)

درکـــنار قـــــبر زهــرا رودی از خون جـــاری است
چشم زینب چشمه ی خون ، قلب او باشد حزین

ابر چشــــم شیــــعیان بـــارانی بــــارانی است
جامه ی غــــم بر تن رنجــــور خـــیل مســـلمین

بشکند دستی که سیلی زد به روی فاطمه (س)
دودمانش دود هرکــــــس دشــــــمن قرآن و دین

ای که تو آســــوده شدی از ستم روزگار
دیـــده گشــــا و بنــــگر دیده ی زار علی

داغ تو و محـــسن تو کــرده دلــم را کباب
کن نظــر ای فاطـــمه بر حال فـــکار عـلی

رفتی و با رفــتن تو گشــت خزان عمر من
کـــوثر قـــرآن تویی و بــاغ و بـــهار عـــلی

رفتی و بی روی تو شد روز و شب من تباه
ماه من و شـــمس من و لــیل و نهار علی

زینــــبم امروز شــــده مــادر اطـــــفال من
جای تو ای فاطـــمه خالی است کنار علی

بشـکند آن دست که با ضربت سیلی خود
کرد ســـیه صــــورت چون ماه نــــگار علی

پهــــلو و بازوی تو از ضــــربت در خــرد شد
رفت زکــــف از غــــم تو صـــبرو قـــرار علی

سرهای قدسـیان است ، امشب به زانوی غم
با بغـــــض غـــم گرفــــته ، با های های گـــریه

امشــــب ز ابر چشــــم ســــردار بــدر و خیــبر
سیلاب خون روان است ، بی شک به جای گریه

زینـــــب به روی دامن ، خــــوابانده کــودکان را
هـــــر دم کــــنـد نـــوازش ، بــا لای لای گــــریه

دلهای شــــیعــیان اسـت ، لـــبریز غصّــه و غم
دلـــهای مـــــمــلو از غـــم ، دارد هـــوای گـــریه

روزی که درب خــــانه ، از آتـــش عدو سـوخت
شــــــد خانه خـــانه ی غم ، ماتمــسـرای گریه

دشمن نداشت احساس ، زهرا نداشت عبّاس
امّـــــا بــرد شـــکایت ، نــــزد خـــــدای گــــــریه

شعر : علی اسماعیلی

«قدر زر زرگر شــــناسد قدر گوهــــــر گوهــــری»
در عزای فاطمه (س) داند علی (ع) معنای غم
شعر : علی اسماعیلی