شور قیامت ار چه بسی سخت و جانگزاست
هیچ است نزد محشر کبرای کربلا

سیلی زنند بر رخ طفل سه ساله ای
شاید که اوست حضرت زهرای کربلا

می سوخت در غروب غم انگیز، خیمه ها
ای دل بسوز در مصیبت عظمای کربلا

شط فرات و تشنه لبی در کنار آب
بنگر وفای بی حد سقّای کربلا

با چشم سر توان دیدن اسرار عشق نیست
با چشم دل نشین به تماشای کربلا

باید ز پیروان مکتب اسلام ناب بود
داری اگر به دل تو تمنّای کربلا

از صوت زیـــــبا و حزین واز نغــــــــمه ی اندوهگین
هرسینه محزون گشته و هر دیده گریان می شود

وقتـــی قــــرار نغــــمه ای آید ز لبـــهایـــــش برون
از کف قرار خواهــــــــرِ غمگـــــین و نالان می شود

وقتی ســــــرِ از تن جــــــدا خواند جواب نغـــمه را
انگار تــــــــیری در تن خـــــــیل یتـــیمان می شود

آنگه که از اوج حـــــجاز آید فـــرود انـدر عـــــــــراق
طفلی زداغ باب خود آن لحــظه بی جان می شود

گاهــــی به روی نــــیزه و گاهی درون تشـــــت زر
قـــــران ناطق گـردد و مصــــــداق ایمان می شود

هفــــتاد و دو سرو ســـــهی در راه حق کرده فدا
خود هم به روی نیزه ای شاه شهیدان می شود

گر حق طلب هســـتی بیا حق را از این قاری بجو
حقجو کــــجا غافل از این قـــاری قــران می شود

ســـایه ی ظلـــــمت گرفته جمــــله آفاق جهان
نور اگر خواهی ببــــین آنجاســــت در بالای نی

جمله یاران و عـــــزیزانش به خون آغشــــته اند
نور حق در کـــــــربلا تنــــهاســــت در بالای نی

سرمه اش خاکستر است و خون خضاب موی او
ماه من زیبـــــــاتر از روء یاســـــــت در بالای نی

گرچه لبهایش ز خشکی هست چون صحرا ولی
چشـــــــم های ماه من دریاســـت در بالای نی

پیش چشمش چون که سیلی بر یتیمانش زدند
آه ســـــردی از دلـــش برخاســـت در بالای نی

از طپـــــش افتاد قلــــب خواهـــر غــــم دیده ای
ســـر نه ! قلـــــب زینب کبراســـت در بالای نی

می رســـد از نای نی آهــنگ غمگینی به گوش
نور چشــــم حیــــدر و زهــــراسـت در بالای نی

گفت میــــخواهم دو دســــت پاک عبّاس تو را
بهـــر اجـــــرای فرامـــــین خدا ، گفتم بچشم

گفـــت اســماعیل خود را تا به قــــربانگه بیار
امر مــولا بود، پــس بی ادّعـــا ، گفتم بچشم

گفت میــــخواهـــم تورا بالای نعـــش اکـــبرت
خواســـتم از کار من باشد رضا ، گفتم بچشم

گفت باشد دشمنت بی دین و بی تقوا بسی
تا که می بُرّد ســـرت را از قفا ، گفتم بچشم

گفت خواهم خواهـــــرت بوسد رگ ببریده ات
سر فرود آورده در حال دعا ، گفــــتم بچـشم

گفت می گردد سرت بالای نیزه ، شهر شهر
کودکانت هــــمره او پا به پا ، گفـــتم بچشم

عـــبد فرمانـــبر من و فرمـــانروای مــــن خدا
هرچه می فرمود بی چون چرا، گفتم بچشم

چشم علی و فاطـــــــــــمه روشـــــــن ز مقدمت
ای اســــــــوه و عصــــــــاره ی ایمان خوش آمدی

ای معــــــــــــدن فضــــــــــایل و دریای محســـنات
کانون فـــــــیض ، ابر بــــــــــــــــهاران خوش آمدی

از شوق می چکد ز چشم علی قطره های اشک
ای پـــــــاک ، ای زلال چـــــــــو باران خوش آمدی

دین رنگ و بــــــوی تازه ای از مقدمــــــــت گرفت
ای شــــــــیعه را تو دین و تن و جان خوش آمدی

چشم امــــــید جمله مریضـــــان به دست توست
باب الحوایج ای امیــــــد مریضـــــــــان خوش آمدی

از بســـــــکه بود شوق شــــــــهادت تو را به سر
شــــــــــش ماهه آمدی ، چه شتابان خوش آمدی

از خون تست خُــــــــــرّمی دین مصطــــفی (ص)
اســـــــطوره ی تمام شــــــــــــهیدان خوش آمدی

ای زینـــــــت بهشــــــــت برین یــــــــــابن بوتراب
از حُســـــــن تست رونق بســـــــتان خوش آمدی

از نهضــــــــت تو بود که اســــــــلام زنـــــــده ماند
تفســـــــــــــیر آیـــــه آیــــه قـــــــران خوش آمدی

دست مرا گرفــــــــته غم و یاور من اسـت
صد آفرین به این هـــــــمه مهر و وفای غم

جاری ز ابر دیده ی من گشـــته سیل خون
باید بدســــــت آورم آخر رضـــــــای غــــم

غم گر نبود هــــــمدم من ، بی وجـــود یار
می مـــردم از جـــــدایی یار و جفای غـــم

چون یار رفت ، غــم شده با من انیس و یار
باشـــد روا اگر بکـــــــنم جان فـــــدای غم

زان دم که همدمم غم و اندوه و غصه است
گویـــــم به چاه ســـــرّ درون با نوای غـــم

این خانه ای که زاتش کین سوخت درب آن
این خانه ، خانه ایست که باشد سرای غم

شعر: علی اسماعیلی