نـــــازم به آن اراده که از راس نـــــــــیزه هـــم
فرمانده و امـــــــیری و ســــــالار این ســــــپاه

ای مــــاه من که بر ســـــــر نی جلوه کرده ای
صد ها ســــــپاس از تو که هســــتی چراغ راه

ای ســـــر بگو چــــگونه سحر گشــت شام تو
کنــــــج تـــــنور و گوشه ی مطـــبخ چو بود ماه

این قافـــــــله دمی ز تو غــــافـــــل نمی شود
چونان که نیستی تو غافل از این جمع بی پناه

در گوشــــــه ی خرابه هـــــم ای ماه مـــهربان
بنشــــسته کودکی و دوچشـــــــمش بود براه

از راه لطف گوشــــه ی چشــــمی به ما بـکن
وز مرحمت به گوشـــــه ی ویــرانه کن نــــگاه

شعر : علی اسماعیلی

نیــــــست او تنـــها در این وادی که با خود دارد او
اخـــــــترانی چـــــند هم هــــــمراه از بــــالای نی

می زند بوســــــه به رگــــــــهای بریده خواهـــری
مه بود ای کــــــاش نا آگــــــــــاه از بــــــــالای نی

گوش طفـــــلی پاره و رویش به رنگ نیـــلی است
می کشــــــد ماه از دل خـــــــود آه از بــــالای نی

می رود گه در تــــــــــنور و گاه در تشــت زر است
می شـــــــــــــود قاری قــــــرآن ، گاه از بالای نی

سید و شاه شهیدان چون حسین ابن علی است
پادشــــــــاهی می کند آن شـــــــــاه از بالای نی

چون نخواهد بود شــــــــــامی هرگز از این تیره تر
پرتو می افشـــــــاند امشــــــــب ماه از بالای نی

من چراغ هادی انســــــــــــان و کشــــــــــــــــــتی نجاتم
من به هـــــر گم کرده راهی رهنــــــــــمایم ، من حسینم

کیســــــــــــــــتم ؟ تســــــــلیم امر و سر به فرمان خدایم
مســـــــــت جام باده ی قــــــــــــــالوا بلایم ، من حسینم

کیســـــــــــتم ؟ آمـــــــــــوزگار درس ایــــــــــــــثار و نمازم
بر ســــــــــــــــر نی هم خدا را می ستایم ، من حسینم

من ذبیــــــــح اللـــــــــهم و من کشــــــــــته ی راه خدایم
من ذبیـــــــــــحم کربلا باشد منایم ، من حســـــــــــــینم

تشــــــــــــنه ی لبّیک یارانم ، نباشــم تشـــــــــــــنه ی آب
موج هســــــــــــــــتم گرچه از دریا جــدایم ، من حســینم

خواهی ار من را شناسی من حســـــــــــین ابن علی ام
کیســــــــــــــتم ؟ من خامس آل عــــــــــبایم من حسینم

حســین (ع) بود تشنه تر از آب ، تشنه ی لبّیک
وپاســــــــخش چو نـــــــیامد امــــــــانمان دادند

همیشه خطــــــــبه ی وعّاظ درد بی آبی است
ز وعظ و خطـــــــــــبه غم بیـــــــــــکرانمان دادند

خوش آن که فکر حسین (ع) راه و رسم او باشد
که درس و وعـــــظ و خطابه زیانــــــــــمان دادند

به جای فکر حســـــــین (ع) و به جای گفــتارش
همیـــــــشه زخم تنـــش را نشــــانـــــمان دادند

بیان ســــــــبط نبی (ص)ناب و نغز و شــــیوا بود
به جای سمع ، سنگ به آن خوش بیـانمان دادند

حســـــــــــــین (ع)کشته راه نماز و آزادی است
و درس خویـــــــــــش به راس ســــــنانمان دادند

شعر: علی اسماعیلی

قلب عالم سوخت از داغ تو همچون خیمه ها
دیده با دل همـــــــنوا شــــــد روزعاشورای تو

فصل بی آبی رســــید و غنچه ها پژمرده شد
غنــــــــچه ها از گل جدا شد روزعاشورای تو

خواهری بوســـــــــــــــید رگهایی بریده از قفا
نوحه گر ارض و ســـــما شـد روزعاشورای تو

جلوه ی رنگــــــین کمــــان بالای نیزه جلوه گر
سر بریده ســــــــرو ها شــد روزعاشورای تو

بهر یک انگشـــــــتری انگـــــشت را ببریده اند
پس جوانمردی کـــــــجا شـد روزعاشورای تو

آبــــــیاری دین حق از خون هفــــــتاد و دو تن
در زمـــــین کربلا شـــــد روز عاشــــــورای تو

چون سنگدلان که دشمن خورشیدند
یک باغ گل محــــــــــــمّدی را چیدند

یک باغ گل ســـــــر ســـــبد باغ خدا
یک یک به مِـــــیان خون خود غلطیدند

صد غنـــــچه ی نورسته ولی پژمرده
در کنـــــج خرابه دمـــــــــبدم لرزیدند

گاهی به کــــنار عمّه در سوز و گداز
گاهی ســـــــــر خونین پدر بوسیدند

گه صورتشــــان ز ضرب سیلی نیلی
گه طعنه ز دشمن خدا بشــــــنیدند

بالای یکی نــــــیزه ســــــــــر بابا را
کردند تماشــــــــا و بسی رنجــیدند

از داغ برادر و عـــــــــــــمو و بــــــابا
در فصــــــل خزان چو ابر می گرییدند

غروبی ســـــــــخت دلگیر و غم انگــــیز است ای یاران
درون قتـــــــلگه خورشـــــــــید تابان ماند با زینب (س)

یکـــــی داغ پـــــــدر دیــده یکـــــــی هــــــــجر برادر را
در آن شام بلا جمـــــعی پـریشـــان ماند با زینب (س)

ســــــــری بر راس یک نــــــــیزه تلاوت می کـــند قران
به جمع شـــــــاهــــدان قاری قــران ماند با زینب (س)

شبی را رفت مهـــــــمانی سری بــــــــبریده از پیـــکر
سری خاکستری گردیده ، حــــیران ماند با زینب (س)

بلای کربلا طــــــوفان سخت و سهمــــــــــــگینی بود
که بعد از آن دوچشم اشک افشان ماند با زینب (س)

در آن شــــــام غریبان هم نشـــد ترکــش نمـــاز شب
که از کوه صــــــبوری اوج ایمــــــان ماند با زینب (س)

شعر: علی اسماعیلی

تو بر نداشــــــــــــتی دمی ز کاروان دوچـــــشم خود
بگو چرا به روی ما ، دوچـــــشم خویش بســــته ای

نعـــــش تو را چگونه من بسوی خیـــــــــــمه ها برم
برادر عـــــــزیز من ، ز بس زهـــــــم گســــــسته ای

زینب دل شکــــــسته از داغ تو قد خمـــــــــــیده شد
از غـــــــم داغ تو شده خواهـــــــــــر پیر و خسته ای

صدای العطـــــــــــش رسد به گوش من ز خیــمه ها
ز تشــــــــنگی تلف شده غنچه ی تازه رســــــته ای

تو پاره ی تن مــــن و تو قـــــلب و جــان زینــبی(س)
چگونه ما زنده و تو دســــــت ز جان بشُــــــسته ای

گشــــــــته جدا دو دست تو ، تــــیر عدو به چشم تو
به خون خود نشـــــسته و پشت مرا شکــــــسته ای

قطره های خون که می بیــــنید اینـــــــــجا ریخته
قطره های خون شاهنــــشاه سر از تن جداست

اشک و خون در هم شده اینجا ، گمانم خواهری
لب نـــــــــهاده بر رگی کان رگ بریده از قفاست

دوستان این ســر که می بینید خون آلوده است
می رود گه در تنور و گاه روی نــــــــــیزه هاست

شــــــــعله های آتشی از دور تر پــــــــــیداستی
وای ای یاران که این آتـش ز طرف خـیمه هاست

کودکی با گوش پاره وای ســــــــــیلی می خورد
یک سه ساله دخـــــــــتری آری اسیر اشقیاست

کودکی هم روی دست باب خود غش کرده است
تیر کـــــین هم از کـــمانی بهر حلقومش رهاست

از چه رو از چشم مشک این گونه خون جاری شده
گوئیا این مشک مشک ساقی لب تشنه هاست

بر لب شــــــــــــط است ساقی و لبان خشک او
در کنار شط آب و تشـــــــنه همچون بچّه هاست

آب می آورد ســـــــاقی بــهر طـــــــــــفلان حرم
دشـــــمن بی دین جدا بنمود از او دست راست

دوستان ساقی دو دستش را به راه دوست داد
چون که ساقی تشـــــــنه ی دیدار یار آشناست

کشته شد ساقی و از زین سرنگون بر خاک شد
خاک پاک دشــــــت ماریه که نامــــش کربلاست

کیست کاینـگونه به خون خویش غوطه می خورد
ماه در خون می خورد غوطه ، یا او مه لــقاست

بسوخت شــــــــــعله ی بــــــیداد چون خیام حرم
به هرکــجا گذری خــــــــــــیمه ی عـــــزا بر پاست

صـــدای العــــــــــــــــطش کودکان لب تشــــــــــنه
به گوش ساقی لب تشــــــنگان در این صحراست  

کــــــــــنار شـــــط فرات و لـــــــــبان خشـــــــــکیده
نشــــــــــان مـــــهر و وفــــــا و ارادت ســــــقّا ست

بلا کشــــــــــیده زنـــــی دیده داغ دهــــــــــــــها گل
چــــــــقدر صبر و صــــــــبوری ! مگر دلش دریاست

به جای گوشــــــــــواره شده گوش دخـــــتری پاره
و دامــــــــــــــنی که دگر مامن ســـــــــــر باباست

عـــــــــزیز فاطــــــمه(س) در بین لشـــــگر دشمن
بــرای یـــــاری دین محــــــــــــــمّدی تــــــــنهاست

اثر نـــــــــبود زاســـــلام اگر نــــــبود حســـــین (ع)
حسین ، جان و تن و عشق و دین و هستی ماست

شعر : علی اسماعیلی