بر لب آب بود و لبش
خشک و تفتیده مثل صحرا بود

جز خدا هیچ کس نبود آنجا
با خداوند خویش تنها بود

دست او پر ز آب بود اما
یاد لبهای خشک مولا بود

آب را ریخت روی شط فرات
گر چه آبش بسی گوارا بود

کرد پر آب، مشک را اما
در دل او هزار غوغا بود

مشک بر دوش شد به سوی حرم
گرد او لشکری ز اعدا بود

مشک بی آب و پیکر سقا
ساعتی بعد روی شنها بود

ناله ی کودکان و اهل حرم
از زمین تا به عرش اعلی بود

می بارد از هر سو به سویش تیر و نیزه
بهر دفاع از خود علی اکبر ندارد

شمس و قمر هردو نقابی دارد از خون
تاریک شد دنیا، سما اختر ندارد

هفتاد دو سر باز جانباز ره دین
غلطان به خون خود شده افسر ندارد

این کشتی طوفان زده در خون نشسته
چون شد اسیر حادثه لنگر ندارد

وقت نماز مغرب و با چشم گریان
کرده تیمم زینب (س)، آب آور ندارد

مجلس پر از نامحرمان چشم نا پاک
بشتاب زینب(س)، دختری معجر ندارد

کیستم من خامس آل عبایم، خامس آل عبایم
من حسین ابن علی مرتضایم(ع)، خامس آل عبایم

حضرت زهرای اطهر(س) مادر من، مادر من
زینب کبرا(س) انیس و یاور من، یاور من

کیستم محبوب قلب مصطفایم (ص)، من حسینم، من حسینم
قاری قران به روی نیزه هایم، من حسینم، من حسینم

هستی ام را داده ام در راه داور، در راه داور
زینبم(س) در هر مصیبت یار و یاور، یار و یاور

نو گلم بر روی دستم گشته پرپر، گشته پرپر
خواهرم کوبید بر محمل ز غم سر، بمحمل ز غم سر

در کنار علقمه عباس(ع) من دستش جدا شد، دستش جدا شد
فرق او منشق ز تیر اشقیا شد، منشق ز تیر اشقیا شد

من حسینم، اکبرم(ع) کشته به دست اشقیا شد، کشته به دست اشقیا شد
عالم هستی سراسر پر ز اندوه و عزا شد، پر ز اندوه و عزا شد

بوده ام گاهی درون طشت زر گه در تنوری، گه در تنوری
خواهر من زینب کبراست(س) آن کوه صبوری، کوه صبوری

من حسین ابن علی ام، گمرهان را رهنمایم، گمرهان را رهنمایم
من حسین ابن علی ام (ع)،شافع روز جزایم، شافع روز جزایم

من حسین ابن علی ام،میوه ی باغ رسولم، میوه ی باغ رسولم
مادرم زهراست(س)، من زیبا گل باغ بتولم، من زیبا گل باغ بتولم

من حسین ابن علی ام،من گل باغ هدایم، من گل باغ هدایم
من حسین ابن علی ام،باعث فیض خدایم، باعث فیض خدایم

من حسینم شمر دون از پیکر من سر جدا کرد، سر جدا کرد
            کربلا را زین مصیبت شمر دون ماتمسراکرد، ماتمسرا کرد

دستها از تن جدا از صدر زین افتاد عباس(ع)،افتاد عباس(ع)
           تیرها می شد فرو بر پیکر آن اشجع الناس، اشجع الناس

شمر دون چون از قفا از پیکر من سر جدا کرد،سر جدا کرد
ناله ها زد زینب (س) و با غصه مادر را صدا کرد،مادر را صدا کرد

ظهر عاشورای من ظهر عطش بود، ظهر عطش بود
اصغرم از تشنگی در حال غش بود، در حال غش بود

آمدم از کربلا تا شام همراه اسیران، من حسینم
دیده ام در این سفر چشمان خونبار یتیمان، من حسینم

گرچه شمر دون صفت خون مرا در کربلا ریخت، کربلا ریخت
در سقیفه نقشه قتل مرا آن بی حیا ریخت، بی حیا ریخت

چشم هر کس قطره اشکی بریزد در عزایم، یا که آید کربلایم
من شفیعش می شوم روز جزا نزد خدایم، نزد خدایم

کربلا یعنی حدیث عشق ناب
تشنگی اما میان شط آب

کربلا یعنی همه عشق و جنون
غوطه خوردن در میان شط خون

کربلا یعنی که سرمستی ز می
راس خونین رفته بر بالای نی

کربلا یعنی نوای بی نوا
بر سر نی نغمه ی قالوا بلی

کربلا یعنی که باغی سوخته
تیر کین حلقی به دستی دوخته

کربلا عشق است عشقی بی دغل
سر به راس نیزه اما از بغل

کربلا یعنی که دانشگاه عشق
پای بر خار مغیلان تا دمشق

کربلا یعنی سری در طشت زر
آیه های وحی را خواندن ز بر

کربلا یعنی که طفلی بی فدک
پای تا سر گشته نیلی از کتک

کربلا یعنی که از بالای زین
با تن پر تیر نقش بر زمین

کربلا یعنی که سربازی رشید  
اربا اربا گشته از ظلم یزید

کربلا یعنی سری خاکستری
پیش چشم اشک ریز خواهری

کربلا یعنی حسین سر جدا
کربلا یعنی ندیدن جز خدا

کربلا یعنی که می گردد کباب
پیکری بی سر میان آفتاب

کربلا یعنی که از ظلم شرور
راس مظلومی شدن اندر تنور

کربلا یعنی به روی شیر خوار
آب می بندند قومی نابکار

کربلا یعنی که اندر بزم شام
بشکند با چوب دندان امام

کربلا یعنی که اندر قتلگاه
رگ به جای گونه گردد بوسه گاه

ضرب سیلی ، گونه نیلی ، چشم زار
کربلا یعنی دویدن روی خار

کربلا یعنی ستم یعنی جفا
شاه دین را سر بریدن از قفا

کربلا یعنی میان کوچه ها
طعنه بشنیدن ز جمعی بی حیا

کربلا یعنی که از بالای بام
سنگ باریدن بر اطفال امام

بر سر نی سر اگر قاری شود
کار خواهر پای نی ، زاری شود

کربلا یعنی به جان خواهرت
نزد دختر آی ، بابا با سرت

کربلا یعنی که دندان ، دست شو
کودکی سیراب کن ، سرمست شو

کربلا یعنی سرا پا رنج و غم
کربلا یعنی همه ظلم و ستم

کربلا یعنی همه غارتگری
غارت گهواره و انگشتری 

کاف یعنی کشته ی راه خدا
راء رد خون به زیر نیزه ها

باء یعنی بارش سنگ جفا
لام یعنی لاله های سرجدا

آ،نشان آه و درد و ماتم است
گر بمیرد شیعه از این غم کم است  
----
ظهر بود اما غروبی غمزده
کودکان آنجا همه ماتم زده

کودکی گریان ز هجران عمو
وان دگر با عمه گرم گفتگو

عمه جان با ما بگو اکبر کجاست
گاهواره خالی است اصغر کجاست

عمه جان پس جسم بابایم کجاست
پس چرا راسش به روی نیزه هاست

عمه جان عمو نیامد آب کو
شب شده با ما بگو مهتاب کو

کربلا یعنی،چه گوید در جواب
تا که طفلان را کند اینک مجاب

چشم زینب چشمه سار خون شده
چشمه گفتم نه بگو جیحون شده

شیر مرد است او نگو دختر به او
زینب است اما بگو حیدر به او

اسوه صبر است و باشد بی بدیل
گفت: من نادیده ام غیر از جمیل

شب رسد از راه و" یک سر" تا سحرگاهان مدام
مثل خورشید است و با مهتاب بازی می کند

گریه اطفال در گرد خیام سوخته
بسکه جانسوز است با اعصاب بازی می کند

گر چه حلقومش ز ضرب تیر پاره پاره است
کودک است و روی دست باب بازی می کند

در خرابه دختری خواب پدر را دیده است
اشک ریزان با پدر در خواب بازی می کند

گشته از خون شهیدان کربلا دریای خون
واندرین دریای خون، اصحاب بازی می کند

وای از آن ساعت که پیش چشم زار خواهری
خیزران را مردکی اسباب بازی می کند

سینه لبریز است از نام حسین ابن علی(ع)
نام او با سینه ی احباب بازی می کند

سیل اشک شیعیان از دیده ها جاری شده
شیعه ی غم دیده هم سیلاب بازی می کند

داغ سنگین است تا حدی که در عرش برین
بی گمان با حضرت ارباب بازی می کند

آمدم در کربلا از شهر شام
تا دهم شرح وقایع را تمام

همرهان اینجا مزار لاله هاست
خوب می دانید اینجا کربلاست

بی برادر گشته ام در این مکان
شد قیامت بارها بر من عیان

این طرف تر کشته شد عباس من
لاله ها پژمرد و پر پر یاس من

دیده ام اینجا به چشم خویشتن
قطعه قطعه اکبر گل پیرهن

کشته شد اینجا علی اصغرم(ع)
آن گل قبل از شکفتن پرپرم   

بی برادر بوده ام یک اربعین
با غم و آه دمادم همنشین

من رگ ببریده ات بوسیده ام
راس خون آلوده ات را دیده ام

سوخت از جور عدو چون خیمه ها
آه و شیون بود و ناله کار ما  

پیکرت را زیر سم اسبها
دیده ام جان برادر یا اخا

با سرت بودم برادر همسفر
گاه بر بالای نی گه تشت زر

دیده ام راس برادر را به نی
تازیانه خورده ام من پی ز پی

راس عباسم به نیزه از بغل
جان من بیرون شد از تن زین عمل

در سفر با غم هم آوا بوده ام
هسفر با جمله سرها بوده ام

اوفتاد از ناقه وقتی دخترت
مرد آنجا بار دیگر خواهرت

اربعین یعنی که مانند علی (ع)
ریسمان بر دستها، بی یاوری

اربعین یعنی چهل منزل کتک
اربعین یعنی که زهرا(س) بی فدک

اربعین یعنی بدنهای کبود
مثل زهرا(س) پیر گشتن زود زود

اربعین یعنی سقیفه صد نفاق
اربعین یعنی علی (ع) درد فراق

از سقیفه کربلا آغاز شد
راه قتل و غارت آنجا باز شد

نیزه می باشد همان مسمار در
آن زمان در سینه شد اینک به سر ...

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد(ص) و آل محمد(ص)

و آخر تابع له علی ذلک ...   

ای راز سر به مهر خداوند لم یزل
پیدا به صد نشانه و پنهان چهارده

دل می بری گهی به یمین گه به میسره
ای یوسف حجازی یزدان چهارده

تو کوثری و قدری و حمدی و هل اتی
مفهوم آیه آیه ی قران چهارده

 ای صبح روشن بشریت به دست تو
مهر جهان فروز درخشان چهارده

گر از کویر دل گذرد باد کوی تو
گلشن شود کویر ، زمستان چهارده

گر می کشم نفس همه با عشق روی توست
ای باعث طراوت بستان چهارده

بی حد هدیه داده خداوند بر بشر
ای برترین هدیه به انسان چهارده

چشم انتظار آمدنت مانده ایم ما
ای حاضر ، ای مسافر دوران چهارده

ز چوب محمل شکست زینب(س) غم دیده سر
به جای اشک بصر، خون رود از دیدگان

راس شهیدان به نی جلوه گری می کند
به پای این نیزه ها، ضجه زنان بانوان

گاه به کنج تنور، گاه به تشت زر است
راس شهیدی که اوست، پادشه انس و جان

عرش خدا مملو از غصه و ماتم شده
رخت سیاه عزا شد به تن قدسیان

اهل زمین داغدار، اهل سما غصه دار
زانوی غم در بغل، جمله ی افلاکیان

گشته ولی خدا، کشته ز تیغ جفا
منتقم خون اوست حضرت صاحب زمان (عج)

قصه به "سر" رسید و من، ز غصه دق نموده ام
به پای نیزه های غم به کربلای غصه ها

قصه به "سر" رسید و من، شهر به شهر و کو به کو
ز کربلا روانه ام به نا کجای غصه ها

بر سر نیزه جلوه گر ، جلوه روی ماه یار
حال و هوای من زغم ، حال و هوای غصه ها

گاه به نیزه می روی ، گاه به تشت زر شوی
با دل من چه می کنی ز ماجرای غصه ها

ز پشت بام خانه ها سنگ به سر چو می زدند
چه می کشید خواهری به کوچه های غصه ها

گاه به مجلس یزید گه به خرابه می روی
تویی جدا ز پیکر و منم خدای غصه ها

ای مه دلربای من ، غم شده همنوای من
تا به ابد ز داغ تو، من و وفای غصه ها

مرا در ره حفظ دین کیست یاور؟
اگر بشنوید این ندای حسین(ع) است

به خون خفته تا دین حق زنده باشد
و این شرحی از ماجرای حسین(ع) است

حسین(ع) است خون خداوند سبحان
خداوند هم خون بهای حسین(ع) است

به دنبال گنج سعادت نگردید
کلیدش فقط در وفای حسین(ع) است

محرم رسید و مه حزن و ماتم
به هر کوی و برزن عزای حسین(ع) است

اگر سایه افکنده بر شعر من غم
ز سوز عزا و رثای حسین(ع) است

همه تار و پود و همه هستی من
ز فیض وجود و عطای حسین(ع) است

منم ساکن کوی اندوه و ماتم
دل خسته ی من سرای حسین(ع) است

خوشا آن که دل داده بر کوی جانان
دلش روز و شب مبتلای حسین(ع) است

اگر دورم از کربلایش به ظاهر
دلم ساکن کربلای حسین (ع) است

صفا می کند دل کنار ضریحش
صفای دلم از صفای حسین (ع) است

چو شمعی بسوزم ، چو نی ناله دارم
که سوز دل از نینوای حسین (ع) است

و چیزی که محتاج آنم همیشه
سعادت، شفاعت ، دعای حسین (ع) است