تا گشودی چشم عالم روشن از روی تو شد
گشت حیران تو خورشید و مه تابان رضا(ع)

حضرت موسی ابن جعفر(ع) بوسه می زد بر لبت
بود از شادی لبان حضرتش خندان رضا(ع)

عالم هستی صفا بگرفته از میلاد تو
زینت باغ ولایت ، رونق بستان رضا(ع)

مهربانی را برای ما تو معنا کرده ای
ای امام مهربانی اسوه ی نیکان رضا(ع)

اغنیا حج می روند و ما فقیران سوی تو
ای فقیران را تو یاور، حج درویشان رضا(ع)

دردمندیم و شفا را از تو می خواهیم ما
چون به درد ما تو هستی دارو و درمان رضا(ع)

سائلی پرسید ایمان چیست؟ من گفتم به او
هست هم معنای دین هم معنی ایمان رضا(ع)

جز طریق تو به جنت نیست راهی منتهی
چون تو در یوم الحسابی معنی میزان رضا(ع)

کل عالم یک طرف، ایران ما هم یک طرف
بارگاهت تاج فخر کشور ایران رضا(ع)

هر بار می گفتم رضا(ع) یاد علی(ع) افتاده ام
انگار دارد با علی(ع) صدها شباهت از قدیم

در سینه بغض دشمن آل محمد(ص) منجلی است
الحمد لله من شدم اهل برائت از قدیم

در طول عمرم لحظه ای غافل نبود از من رضا(ع)
آری به ما آقای ما دارد عنایت از قدیم

هر دردمندی در حرم می گیرد از آقا شفا
یکباره می گردد حرم مثل قیامت از قدیم

در این حرم هر حاجتی بی شک اجابت می شود
پخش است هر جای حرم روح اجابت از قدیم

تا هست در تن جان مرا، هرلحظه می گویم رضا(ع)
زیرا خدا از کار من دارد رضایت از قدیم

دل پر کشیده سوی او، باشم گدای کوی او
او بر گدای درگهش دارد کرامت از قدیم

او شاه و من هستم گدا، من رهرو و او رهنما
او رهنمون بوده مرا، سوی سعادت از قدیم

بودم من از آن ابتدا، بر تار زلفش مبتلا
من بسته ام با حضرتش عقد رفاقت از قدیم

دنیای ما دار فناست، عقبی ولی دار بقاست
عقبی طلب بودم شدم فکر شفاعت از قدیم

شیرینتر از قند و عسل، کوشاترین وقت عمل
هم شیعیانش باصفا، هم با طراوت از قدیم

هستم مطیع امر او، دارم من از او آبرو
کرده مرا سوی خدا دائم هدایت از قدیم

شیر حلال مادرم، من را ولایی کرده است
صد شکر یارب من شدم اهل ولایت از قدیم

به یاد غربت سلطان عشق افتادم
درون سینه از این غصه سخت طوفان شد

رضا(ع) رضا(ع) به لبم بود و دست غم بر سر
دو چشم من ز غم او همیشه گریان شد

ز غصه جان تمام جهانیان می سوخت
سرور از دل خلق جهان گریزان شد

قسم به عشق، رضا(ع) ترجمان قران است
شهید گشت رضا(ع) و جفا به قران شد

رضا(ع) که بار سفز بست، دیده ها خون شد
چه گویمت که ز غم، پاره هر گریبان شد

گرفته زانوی غم در بغل مسلمانان
تمام خلق اگر چه ز غم پریشان شد

درست تا که رضا(ع) رفت از این جهان به جنان
قیامتی شد و دنیا به خط پایان شد

ولی امر خدا را به خاک بسپردند
و خاک غم به سر جن و هر چه انسان شد

ز داغ او دو جهان رخت غصه پوشیده
و بزم غصه به پا در سرای یزدان شد

روز میلاد رضا(ع) موسم عیش است و سرور
قدمش باد مبارک، لب خندان عشق است 

زینت کشور ایران،حرم پاک رضا(ع) ست
افتخار همه ی ملت ایران عشق است

عرش از مقدم او یکسره گل باران شد
خاک را بارش الطاف فراوان عشق است

آمد و هر دو جهان از قدمش روشن شد
تابش روز و شب نور درخشان عشق است

میهمان دل ما تا به ابد هست رضا(ع)
از سر شوق و رضا خدمت مهمان عشق است

زنده هستیم که جان در راه جانان بدهیم
دادن جان به ره حضرت جانان عشق است

همه ی سال بهاری شده از مقدم او
عشق بازی همه در فصل بهاران عشق است

چون گلستان شده از مقدم او باغ بهشت
باعث زینت هر باغ و گلستان عشق است

عاشقانیم و سراپا همه لبریز از عشق
حرف هر مومن و دیندار و مسلمان عشق است 

 نیست جز نام رضا(ع) بر لب ما نام دگر
ورد لب نام شهنشاه خراسان عشق است

مست مستیم و رضا(ع) باعث این مستی ماست
مستی از نام رضا(ع) بر همه مستان عشق است

از ازل تا به ابد ورد لب ماست رضا(ع)
مصرع اول و هم مصرع پایان عشق است

می کشم درد فراق و غم هجر یاران
کس ندیده است چو من لیل و نهار غربت

روزها هم شب تار است برایم دیگر
عمر طی شد همه دم در شب تار غربت

کسی از حال من خسته خبر دار نشد
به جز آن کس که چو من گشته دچار غربت

من که خود ضامن آهوی بیابان بودم
شدم از جور زمان صید و شکار غربت

همه ی سال به جز غصه ندارم یاری
فصل پائیز و خزان است، بهار غربت

زهر آتش زده بر جانم و می سوزم من
آنچه آمد به سر من همه کار غربت

من غریب الغربایم، سر قبرم آئید
قبر من گشته ملقب به مزار غربت

برای کندن گل چون تبر فراوان است
دوباره  شاخه گلی محرمانه گل کرده

برای رویش گلها بهانه لازم نیست
گلی بدون دلیل و بهانه گل کرده

شبم چقدر قشنگ و ستاره باران شد
برای آن که گل من شبانه گل کرده

اگر چه عمر گل روز گار کوتاه است
گلی به گلشن دین جاودانه گل کرده

برای آن که بچینم ز خرمنش خوشه
هزار خوشه گل دانه دانه گل کرده

برای آن که رباید ز خوبرویان دل
قسم به عشق گلی ماهرانه گل کرده

ز یمن مقدم این گل جهان گلستان شد
جوانه تازه زد، اما جوانه گل کرده

گره زدم دل خود را به پنجره فولاد
دو چشم من به امید عطای تو آقا

رضا تویی و رضای خدا، رضایت توست
تمام سعی و تلاشم  رضای تو آقا

ز آستان تو هرگز جدا نخواهم شد
که پادشاه جهانم، گدای تو آقا

کبوتر حرم توست، مرغ دل همه دم
از آن زمان که شدم آشنای تو آقا

تمام درد بشر را به جان خریدارم
برای آن که بنوشم دوای تو آقا

بهشت روی زمین، بارگاه قدسی توست
و شیعه سایه نشین سرای تو آقا

خوش آمدی قدمت را به دیده ام بگذار
که توتیای بصر، خاک پای تو آقا

زیارت حرمت آرزوی روز و شبم
تمام دار و ندارم فدای تو آقا

ولایت تو دلیل بهشت رفتن ماست
بهای جنت و رضوان ولای تو آقا

تمام عزت هر دو جهان از آن من است
در این جهان شده ام چون فنای تو آقا

قسم به عشق، شد آن کس که زائر حرمت
شده است زائر عرش خدای تو آقا

به عشق روی تو خورشید چشم بگشاید
و من به فکر سرودن برای تو آقا...

دست طلب که سوی خدا می شود بلند
شرط اجابتش به خدای رضا رضاست

صد درد لاعلاج بشر را شفا دهد
ای دردمند، درد شما را شفا رضاست

زنگاری است گر دلت از جور روزگار
یک یا رضا(ع) بگو که دلت را جلا رضاست

بارد بلا به سوی تو از هر طرف اگر
او را بخوان که دافع رنج و بلا رضاست

عمری جفا به حضرت او بوده کار ما
آن که ندیده ایم از او جز وفا رضاست

از کودکی کبوتر دل مشهدی شده
آنجا که زینت حرمی با صفا رضاست

هستم گدای درگه او در تمام عمر
معنای جود و بخشش بی منتها رضاست

جنت درست در وسط شهر مشهد است
راه رضا(ع) برو که ترا رهنما رضاست

در غربت است حضرتش اما غریبه نیست
 چون با تمام خلق جهان آشنا رضاست

می ریخت اشگ حسرت و می گفت تاجری
سرمایه ای برای دو دنیا ی ما رضاست

 تسبیح ماست صبح و مسا ذکر یا رضا(ع)
تنها نه ذکر ما، که ذکر همه ما سوا رضاست

از پای تا به سر همه نقصم همه عیوب
باید خدا به دست خودش کاملم کند

از عیب و نقص چون که شدم من بری و پاک
وانگه به خاک پای شما نازلم کند

دریای جود و فضل شما را کناره نیست
پس او غریق رحمت و بی ساحلم کند

با خاندان وحی(ع) اگر آشنا شوم
خواهم ز غیر آل علی(ع) جاهلم کند

دست دعا به سوی خدا می کنم بلند
تا بر غلامی درتان قابلم کند

تاج شهنشهی دو عالم دهد به من
بر درگه شما چو مرا سائلم کند

جنت بدون روی شما گلخن من است
جنت خوش است گر به شما نائلم کند

مردن هزار مرتبه بهتر ز زندگی است
روزی اگر خدا ز شما غافلم کند

می خواهم از خدا مدد ای اسوه های دین
تا در عمل به حرف شما عاملم کند

بهاران آمد و فصل خزان رفت
از این پس این جهان چون گلستان است

گلی روییده در گلزار عالم
که رنگ و بوی اوچون زعفران است

به یمن مقدمش از هر مناره
بلند آوای زیبای اذان است

گل خنده به لبها زد شکوفه
که از حق شیعه را این ارمغان است

خدا را شکر تا روز قیامت
ولای او به سرها سایبان است

دوباره فصل بیعت با غدیر است
دوباره عید، عید شیعیان است

دوباره فصل روئیدن رسیده
دوباره عشق بازی رایگان است

درخت نا امیدی ریشه کن شد
گل امید، در هر بوستان است

ختام المرسلین(ص) در سجده ی شکر
به همراه امیر مومنان(ع) است

ز یمن مقدم شاه خراسان
دل زهرای اطهر (س) شادمان است

دوباره عید عید مومنین شد
دوباره عید عید عاشقان است

ز هر شهر و دیاری سوی مشهد
روان با پای دل صد کاروان است

ندارد شادمانی حد و پایان
از این پس شادمانی جاودان است

الا اهل جهان، ما را همین بس
که ما جسمیم و او بر ما چو جان است

همه هستی فدای نام نیکش
رئوف است و کریم و مهربان است

نه تنها حاکم اهل زمین است
که او فرمانده هفت آسمان است

قلم یارای وصفش را ندارد
که او مافوق توصیف و بیان است