سعادت ابدی می شود نصیب کسی
که سر فراز برون شد ز امتحان نماز

بهشت هرکه طلب کرد نام خود بنوشت
به اشگ نیمه شبش جزو عاشقان نماز

نماز راه نجات بشر ز ظلمتهاست
که هست منزل مقصود در بیان نماز

نماز رکن اساسی دین اسلام است
و مسلمین همه در زیر آسمان نماز

نماز راه تعالی هر مسلمان است
ز خویش تا به خدا شو به نردبان نماز

نماز صحبت عشق است و عاشق و معشوق
چه گفتمان قشنگی است گفتمان نماز

اسیر ظلمت و گمراهی است نوع بشر
نجات آدم از این ظلمت، آرمان نماز

نماز نور دوچشم پیمبر اسلام
علی و فاطمه هم نور دیدگان نماز

به روز حشر و عذاب الیم و نار و جحیم
چه سایبان حصینی است سایبان نماز

نماز فصل بهار خداپرستان است
ندیده است کسی در جهان خزان نماز

رکوع و سجده من جملگی برای خداست
به شکر آن که منم جزو شیعیان نماز

اقامه می کنمت ای نماز در همه عمر
بدان امید که باشم ز خاندان نماز

خوشا دمی که در آن دم به سجده گاه نیاز
کنیم سجده و گردیم میهمان نماز

هزار گفته نباشد چو نیمی از کردار
چه بهتر آن که نهم سر بر آستان نماز

خدای گفته اقم الصّلوه لذکری
چه حکمتی است در ذکر عارفان نماز

فرشتگان و ملایک فرود می آیند
برای عرض ارادت به تشنگان نماز

به مثل ماه فروزنده نور می تابد
قسم به نور خداوند از مکان نماز

به جستجوی گهر جای دیگری مروید
که هست معدن آن بحر بیکران نماز

باید کنیم ظهر را ســـحر و صبح را عشا
اوقات شــــرع و وقت اذان را عوض کنیم

گردیده اند جمله ی شیران چو شیره ای
شیر ژیان و شــــیره کشان را عوض کنیم

مردان به خانه مــــــــانده و زنها اداره اند
جای زنان و زن صـــــفتان را عوض کنــیم

چون می زنند ســاز و دهل در غم و عزا
باید که جای جشن و فغان را عوض کنیم

اسرار خلق چون که شـــــود فاش دمبدم
باید که جای فاش و نهـــان را عوض کنیم

پول و پهن چو ارزشـــــــشان همطراز شد
باید که جای مفـــت و گران را عوض کنیم

خواهند طفــــــــــلها چو سلام از بزرگها
باید که جای پـــــیر و جوان را عوض کنیم

بدها عزیز و جمـــله ی خوبان شدند خوار
وقت است جای خوب و بدان را عوض کنیم

مرسی شده اســــــت ورد زبان لر و بلوچ
باید هجاء هــــــــــــای زبان را عوض کنیم

گه بشکـــــــــنند فم و گهی بشکنند فک
باید که جای فـــک و دهان را عوض کنیم

دیوانــه ایم و از عـــــقلا نیســــــــتیم ما
باید که یعقلون و بی خردان را عوض کنیم

سرمای بی حد همدان چونکه جانگزاست
باید که کیش با همــــــدان را عوض کنیم

گرگان دگر چو خوی ســــگان را گرفته اند
باید که جای گرگ و سگان را عوض کنیم

دنیا چو فانی اســـــــت و به عقبا بود بقا
باید که جای این دو جهان را عوض کنیم

بی راهه رفــــــته ام من و افتاده ام به چاه
افــــــــتاده ام به چاه ، خدایا مرا ببخـــــش

هر پل که من گذشـتم از آن کرده ام خراب
افسوس و حــــیف و آه ، خــدایا مرا ببخش

دنیا طلب نمودم و خالی اســت دست من
بنـــــــــــــما مرا نگاه ، خـــــــدایا مرا ببخش

روزم چو شـــــــــام و تیره و تاریک شــام من
گم کــــــرده ام چوماه ، خدایا مرا ببـــخش

خورده سرم به سـنگ و پشـیمانم ای خدا
هر شــــــام و هـــر پگاه ، خدایا مرا ببخش

فهـــــمیده ام که هیــچــم و از هیچ کمترم
ای شـــــــاه ای اله ، خـــــدایا مرا ببــخش

شعر: علی اسماعیلی

فصل روئیدن گلهاســـــت بیا گــــل باشیم
آدم ار گل بشــــود باغ جهان بس زیباست

سال نو گشـــته بـــیا تا دل خود نو سازیم
که دل نو شـــده فارغ ز دور نگی و ریاست

فصل عشق است بیا عاشق ایران باشیم
که سر افرازی ایران هــمه از همّت ماست

همّتی باید و عزمی و تلاشــی ای دوست
بـــــهر آبادی میــــهن باید از جا برخـــاست

جای آرامش و راحت طلـــــبی دیگر نیست
موج طوفنده بشو هـموطن ، اینجا دریاست

گر که توفـــــیق شــــــود یار و خــدا یاور ما
سال نو آوری و ســـال شــکوفایی ماست

شعر : علی اسماعیلی

چون میسر نیست پرواز ار نباشد بال و پر
می کنم هم فکر پر هم بال نو من نیز هم

سال نو بیهوده باشــــــد گر نباشد حال نو
یارب از لطفت عـطا کن حال نو من ینز هم

بود هم گفتار و هـــــم پندار و کردارم گـنه
می کـــنم توبه کنم اعمــال نو من نیز هم

سال نو شد سرنوشــــتی نو رقم باید زدن
سال نو باید بگــــیرم فــــال نو من نیز هم

سال بشـــکفتن بود این سال باید بشکفم
تا کــــنم نو آوری در ســــال نو من نیز هم

شعر : علی اسماعیلی

مقصد بعدم کویر و شــــــــهر نائین است و خور
در انارک من توقف جنــــــــب میـــدان می کنم

راهی شهر طبـــــــــــس با صــــــد امید و آرزو
در زیارتــــــــگاه آنجا خویش مهـــــمان می کنم

بعد از آنجا می روم بشــــــرویه و فـــردوس هم
خویش را مهمان مادر در بجســـــــتان می کنم

بر سر قــــــبر برادر می نشــــــــینم ســـاعتی
من تلاوت بـــــــــهر او آیات قـــــــــران می کنم

می روم زانـــــــجا به فیض آباد و تربت بعد از آن
راهی مشــــــــهد شوم دل را گلستان می کنم

چند روزی می شوم مهــــــــمان مولایم رضا (ع)
در وجودم هرچه بیـــماری است درمان می کنم

گرچه ویران اســـــــت از اعــــمال و کردارم دلم
با زیـــارت نامه ای ویرانه عــــــــــمران می کنم

دست بردارم به سوی آســـــــــــمان وانگه دعا
بهر پــــــیروزی این اســــــــلام و ایران می کنم

سر به ســــــجده آورم در سجده گویم ذکر حق
خویشتن را شاکر خلاق سبـــــــــحان می کنم

می گذارم دل کــــــــــــــــنار مرقد مولا رضا (ع)
گرچه من باجســـم خود ترک  خراسان می کنم

شعر : علی اسماعیلی