وهابیت ای مردمان نا مسلمان
با دشمنان دین شده هم عهد و پیمان

رنجیده از دست شما گردید اسلام
با دست خود اسلام را کردید بد نام

وهابیت ای تخم کین در دل نشانده
اسلامیان را سوی هر بیراهه رانده

استاد ابلیسید در مکر و خیانت
تا ریشه کن سازید اسلام و دیانت

راه رسول الله(ص) را دادید تغییر
تا خواب اربابانتان گردید تعبیر

ای یاوران کفر و الحاد و تباهی
ای رهنمایان تا به قعر هر سیاهی

ای دین دینداران عالم را نشانه
کافر ترین کفار این عهد و زمانه

در قعر دوزخ جبت و طاغوت از شما شاد
بر موء منین کردید از بس ظلم و بیداد

گشته بقیع از دستتان چون تلی از خاک
وهابیت ای مردمان پست و ناپاک

شد هشتم شوال و ما با غم عجینیم
در فکر مظلومیت آن سرزمینیم

خاک بقیع ومظهر مظلومی ما
آباد می خواهی اگر؟ ای شیعه بر پا

آیه های زندگی را بارها خواندیم ما
وقت آن شد تا عمل بر آیه قران کنیم

درد مندانیم و درد ماست بی درمانترین
همتی تا در بی درمان خود درمان کنیم

عمر ما بگذشت و نا آگاه و گمره مانده ایم
عهد می بندیم تا بگذشته را جبران کنیم

ما ندانستیم قدر نعمت آل رسول (ص)
باید اول جملگی جبران این کفران کنیم

همچو دریا پر تلاطم همچو موجی استوار
بر علیه دشمن قران و دین طغیان کنیم

با برائت جستن از طاغوت و جبت و مشرکین
شاد قلب حضرت زهرا(س) لبش خندان کنیم

نیست در این کشور از نومیدی و از یاس حرفی
کار ما ایرانیان امید و عشق و شادمانیست

پا به پای هم برای عزت میهن بکوشیم
آی ملتهای عالم، کشور ما آرمانیست

اعتلای دین و میهن، چون شعار ملت ماست
آرمان ما مقدس، کار ما هم جان فشانیست

نیست از فصل خزان در کشور ایران نشانی
فصل روئیدن در این کشور، بهاری جاودانیست

می درخشد بر فراز عالم هستی چو خورشید
کشور ایران من گویی که یک درّ یمانیست

هست اینجا کشور سعی و تلاش و خواستن ها
آنچه اینجا سخت مطرود است حرف از ناتوانیست

نیست در اینجا خبر از پیری و از نا امیدی
آنچه پیدا می شود بسیار، اکسیر جوانیست

با همه خلق جهان ما مهربان و دوست هستیم
دشمن ما یا که آدم نیست یا فردی روانیست

دین ما دین مودّت، دین عدل و دین انصاف
شور و شوق ما خدایی، عشق عشقی آسمانیست

سینه ی ما تا که لبریز است از عشقی خدایی
عشق ورزی کارما، رفتار ما هم مهربانیست ...

شیعه یعنی فقط خدا دیدن
شیعه یعنی که حیدر کرار

شیعه یعنی عفاف و پاکیها
شیعه یعنی که محرم اسرار

شیعه یعنی کرامت و احسان
شیعه یعنی که بخشش بسیار

شیعه یعنی شجاعت و مردی
شیعه یعنی نبرد با کفار

تشنه لب در کنار شط فرات
شیعه یعنی وفا، گذشت، ایثار

شیعه یعنی که اوج قله صبر
شیعه یعنی صبوری احرار

شیعه یعنی رضا به امر خدا
در اسارت شدن به جسم فکار

شیعه یعنی فقیه و دانشمند
می شکافد علوم را بسیار

شیعه یعنی چو جعفر صادق(ع)
راستی و درستی کردار

شیعه یعنی که کنج زندان هم
خالقت را تو باش شکر گزار

شیعه یعنی غریب و بی کس هم
لمن الملک واحد القهار

شیعه یعنی جواد گونه ببخش
تا خدایت دهد به تو ده بار

شیعه یعنی به قله ی تقوا
سر تعظیم در بر دادار

شیعه دارد امید فتح و ظفر
هست شیعه در انتظار نگار

شیعه در کوشش است و سعی و تلاش
همه دم در تمام لیل و نهار

رهبر و مقتدای شیعه علی (ع) است
آن علی(ع) قسیم جنت و نار

شیعه دراین جهان به مثل گلی است
که نباشد به شاخه هایش خار

شیعیان مهربان و دلسوزند
نیست چون شیعیان کسی غمخوار

شیعه یعنی که در مقابل خصم
کوه باش و مقاوم و هشیار

زده دل را گره به زلف نگار
شیعه یعنی فدایی دلدار

شیعه یعنی که سرو آزاده
نیست شیعه به مثل بید و چنار

شیعه یعنی عقاب یعنی باز
نیست شیعه به مثل تیهو و سار

خون شیعه عجین به عشق علی (ع)است
عشق او نیست عشق طوطی وار

نیست در ذات شیعه مکر و نفاق
اوست از مکر و حقه ها بیزار

دل شیعه لبالب از مهر است
شیعه چون غنچه ایست در گلزار

شیعه در روبروی دشمن دین
ذوالفقاری است سخت آتش بار

شیعه در روز، شیر غرنده
زاهد اشکبار در شب تار

شیعه در یک کلام و ختم کلام
شد خلاصه به حیدر کرار

شیعه یعنی تمام نیکی ها
اسوه ی شیعه احمد مختار...

قامتم در زیر بار عشق تو خم شد چو دال
ای الف قامت، تو قد همچو دالم را مگیر

آهوی چشم تو را تیر نگاهم کرد صید
جان عشق و عاشقی از من غزالم را مگیر

با غم عشق تو دلشادم، تو غمگینم مکن
جان ز من بستان ولی جانا ملالم را مگیر

سائلم اما گدای درگه پر مهر تو
نیست جایز راندن سائل، سئوالم را مگیر

فرصتی پیش آمده تا بوسه بارانت کنم
ناز کمتر، عشوه کمترکن، مجالم را مگیر

روزه ام افطار من قند لب شیرین توست
شیعه هستم، شیعه، پس رزق حلالم را مگیر

در کنار قامت سرو تو هستم معتدل
در کنارم باش ساقی اعتدالم را مگیر

من مدال عاشقی بگرفتم از دست علی (ع)
هر چه می خواهی بگیر، اما مدالم را مگیر...

تشنه دیدار دوست، عاشق یار است و بس
لب بگشا تشنه لب، بهر تو آب آمده

گر قدمی برده ای راه به سوی صواب
مزد همان یک قدم ، بر تو  ثواب آمده

گر سر زلف نگار، دام نگاهت شده
جام لب لعل او ، پر ز شراب آمده

غرق به دریای عشق هرکه نشد بی گمان
مانده به راه است او، سوی سراب آمده

یک قدم ار سوی حق گام زنی بی گمان
حق به سویت با دو صد شمع و گلاب آمده

پیر، تو با عشق دوست تازه جوان می شوی
موسم پیری گذشت وقت شباب آمده

مقصد ما تا خدا، راه فقط راه عشق
ره سپر راه عشق، بر تو خطاب آمده

راه دراز است و در اول ره مانده ای
موسم کُندی گذشت، وقت شتاب آمده...

بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
مرغ دل من در هوس دیدن یار است

مرغان چمن رقص کنان بر سر گلبن
مرغ دلم از هجر رخ یار فکار است

شهد است و شکر غنچه لبهای نگارم
بر آتش دل، بوسه به آن غنچه مهار است

می نوشم از آن لعل لب و شهد گوارا
این کار دل است این نه فقط حرف و شعار است

مرغی به چمن در هوس دانه و آب است
مرغی به هوای تو به هر کوی و دیار است

گر یار نباشد همه ی سال خزان است
با یار ولی فصل خزان نیز بهار است

هست معشوق حقیقی چون اله العالمین
سر فرود آورده خود را بهر او سرباز کن

امر او را باش یک فرمانبر و فرمانپذیر
بنده ی او باش در این کار کمتر ناز کن

عشق بازی با خدا یعنی نماز نیمه شب
با نماز نیمه ی شب عشق خود ابراز کن

دیده خود را ببند و دل به معشوقت بده
زین عمل درهای رحمت را به رویت باز کن

عشق یعنی خاندان پاک خیرالمرسلین
با خدا گر عاشقی در گوش خود این راز کن

خشکیده لب و با شکم گرسنه هر روز
مانند یکی گنبد دوار دویدیم

گاهی بدویدیم چو یک آهوی وحشی
گاهی چو یکی آدم بیمار دویدیم

گاهی زپی یافتن لقمه ی نانی
تا بوق سحر ما به شب تار دویدیم

از بهر طمع گاه سوی دشت برفتیم
چون دست تهی ماند سوی غار دویدیم

دیدیم سرابی و دوان سوی سرابیم
سر بسته بگویم که شرر بار دویدیم

گاهی ز پی حافظ و گاهی پی سعدی
گهگاه هم اندر پی عطار دویدیم

یک روز تلف شد ز پی آجر و سیمان
یک روز هم اندر پی نجار دویدیم

یک روز تلف شد ز پی کاه و جو گاو
یک روز هم اندر پی بیطار دویدیم

گاهی پی وافور و گهی در پی قلیان
گهگاه هم اندر پی سیگار دویدیم

تا پای نهادیم در این عالم خاکی
تنها زپی درهم و دینار دویدیم

دنیا طلبیدیم و کسی مانع اگر بود
سویش چو یکی کرکس و کفتار دویدیم

گه خنده به لب داشته هنگام دویدن
گهگاه هم از طالع بد زار دویدیم

یک روز نوای خوش طنبور شنیدیم
یک روز به آهنگ نی و تار دویدیم

گاهی پی احرار ، گهی در پی ابرار
در آخر سر در صف اشرار دویدیم

یک عمر پی جایزه ی خواندن قران
یا جایزه نوبل و اسکاردویدیم

یک روز دویدیم که یک بیت سرائیم
یک عمر پی طالب اشعار دویدیم

گاهی ز پی پیروی دین محمد (ص)
ما شیعه تر از حیدر کرار دویدیم

گفتیم خدا را بپرستیم ، از آن روی
ما پیشتر از احمد مختار دویدیم

کذاب تر از ما نتوان یافت به عالم
زیرا ز پی هر چه به جز یار دویدیم

یک عمر دویدیم و دویدیم ودویدیم
افسوس که روی خط پرگار دویدیم

از آخرت نا طلب ما چو بپرسند
گوییم که عمری به سوی نار دویدیم...